Στα πλαίσια της ιδρυτικής μας διακήρυξης καθώς και στις πλέον πρόσφατες πολιτικές μας αποφάσεις, έχουμε αναγνωρίσει ως σημείο αναφοράς μας την ιστορική αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος στην Ελλάδα. Αυτή η πολιτική μας απόφαση δεν αποτυπώνει κάποιον υπερ-επαναστατικό φετιχισμό.

Α) Η νεολαία στη δίνη της κρίσης και των αναδιαρθρώσεων.

Α. Η κεντρική πολιτική συγκυρία.

1. Στη συγκυρία που διανύουμε  η επίθεση που διεξάγεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζεται αμείωτη, με όχημα το τρίτο μνημόνιο και την δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος και ευθυγραμμίζεται σε όλα τα επίπεδα με την προώθηση των πιο αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων τομών επιστρατεύοντας βασικά εργαλεία των σύγχρονων αναδιαρθρώσεων σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης.

Α) Για τη Διεθνή συγκυρία

Η διεθνής συγκυρία καθορίζεται από δύο κυρίαρχα στοιχεία:

1. Την παρατεταμένη αδυναμία επιβολής ενός συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που θα ανοίγει τους οικονομικούς κύκλους (ανάπτυξης - ύφεσης) και θα εγγυάται την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα βασικά αίτια της κρίσης παραμένουν ανεπίλυτα, σχετίζονται με το μοντέλο συσσώρευσης, την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, την παραγωγικότητα και την οργάνωση της παραγωγής, τη φούσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενώ η παγκόσμια οικονομία πιέζεται σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα αν και με διαφορετική βαρύτητα τις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη οικονομίες. Η ύφεση επιστρέφει στο βιομηχανικό πυρήνα παρά την τάση επιστροφής κεφαλαίων σε αυτόν, και παρά τα νομισματικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε αφθονία από τις κεντρικές τράπεζες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επένδυση στις τεχνολογίες και καινοτομίες παραγωγής, η οργάνωση της παραγωγής δεν ακολουθεί τη ροή επιστροφής κεφαλαίων, καθώς η προσδοκία για αύξηση της κερδοφορίας και καπιταλιστικής επέκτασης δεν είναι αρκετά ισχυρή. Ενδεικτική είναι επίσης, η κρίση του κινεζικού χρηματιστηρίου, και η επιβράδυνση της ανάπτυξής της Κίνας καθώς ταυτόχρονα της κρίσης επιχειρείται μετάβαση από την οικονομία της παραγωγής σε εκείνη της κατανάλωσης, που επιδρά είδη στους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης, με μεγαλύτερη επιδείνωση στις ήδη χτυπημένες από την κρίση αναπτυσσόμενες αλλά και σημαντική επίδραση στις αναπτυγμένες οικονομίες. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί παρατηρούν τη δυναμική του αμερικάνικου ΑΕΠ επίσης να βρίσκεται στο όριο μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, ενώ οι κινήσεις και ροές κεφαλαίων, οι τιμές πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων και οι δείκτες παραγγελιών στη βιομηχανία, προεξοφλούν μία νέα περίοδο ύφεσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας.