Α. Η κεντρική πολιτική συγκυρία.

1. Στη συγκυρία που διανύουμε  η επίθεση που διεξάγεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζεται αμείωτη, με όχημα το τρίτο μνημόνιο και την δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος και ευθυγραμμίζεται σε όλα τα επίπεδα με την προώθηση των πιο αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων τομών επιστρατεύοντας βασικά εργαλεία των σύγχρονων αναδιαρθρώσεων σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης.

Α) Για τη Διεθνή συγκυρία

Η διεθνής συγκυρία καθορίζεται από δύο κυρίαρχα στοιχεία:

1. Την παρατεταμένη αδυναμία επιβολής ενός συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που θα ανοίγει τους οικονομικούς κύκλους (ανάπτυξης - ύφεσης) και θα εγγυάται την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα βασικά αίτια της κρίσης παραμένουν ανεπίλυτα, σχετίζονται με το μοντέλο συσσώρευσης, την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, την παραγωγικότητα και την οργάνωση της παραγωγής, τη φούσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενώ η παγκόσμια οικονομία πιέζεται σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα αν και με διαφορετική βαρύτητα τις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη οικονομίες. Η ύφεση επιστρέφει στο βιομηχανικό πυρήνα παρά την τάση επιστροφής κεφαλαίων σε αυτόν, και παρά τα νομισματικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε αφθονία από τις κεντρικές τράπεζες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επένδυση στις τεχνολογίες και καινοτομίες παραγωγής, η οργάνωση της παραγωγής δεν ακολουθεί τη ροή επιστροφής κεφαλαίων, καθώς η προσδοκία για αύξηση της κερδοφορίας και καπιταλιστικής επέκτασης δεν είναι αρκετά ισχυρή. Ενδεικτική είναι επίσης, η κρίση του κινεζικού χρηματιστηρίου, και η επιβράδυνση της ανάπτυξής της Κίνας καθώς ταυτόχρονα της κρίσης επιχειρείται μετάβαση από την οικονομία της παραγωγής σε εκείνη της κατανάλωσης, που επιδρά είδη στους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης, με μεγαλύτερη επιδείνωση στις ήδη χτυπημένες από την κρίση αναπτυσσόμενες αλλά και σημαντική επίδραση στις αναπτυγμένες οικονομίες. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί παρατηρούν τη δυναμική του αμερικάνικου ΑΕΠ επίσης να βρίσκεται στο όριο μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, ενώ οι κινήσεις και ροές κεφαλαίων, οι τιμές πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων και οι δείκτες παραγγελιών στη βιομηχανία, προεξοφλούν μία νέα περίοδο ύφεσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας.

Α) Η νεολαία στη δίνη της κρίσης και των αναδιαρθρώσεων.

3η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ στις 12 Ιουλίου 2014

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

1. Όλοι οι βασικοί οικονομικοί δείκτες στις χώρες που το κεφάλαιο αποτυπώνει συντριπτική κοινωνική ισχύ (ΗΠΑ, Ιαπωνία, BRICS, Γερμανία, Γαλλία, ΗΒ, ΕΕ) αδυνατούν να σημειώσουν ανάκαμψη. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι βασικοί δείκτες της εργασίας (ανεργία, παραγωγικότητα, μισθός, κόστος) φανερώνουν ένταση της εκμετάλλευσης και ταξική κατίσχυση.

Ελλείψει ενός νέου παραγωγικού και τεχνολογικού υποδείγματος ικανού να ανατάξει την κερδοφορία του, το κεφάλαιο επιχειρεί να διαχειριστεί την καπιταλιστική αστάθεια μεσοπρόθεσμα. Εξαντλεί τα καύσιμα της αναίρεσης του κοινωνικού συμβολαίου, προχωρά σε μικρής έκτασης καταστροφή κεφαλαίων κυρίως σε χώρες της περιφέρειας του καπιταλιστικού πυρήνα, υλοποιεί μικρής κλίμακας και μεγάλης σφοδρότητας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε περιοχές έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

2. Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην ΕΕ και την Ελλάδα, χαρακτηρίζονται από την τάση πολιτικής μετατόπισης ενδιάμεσων κοινωνικών στρωμάτων που ιστορικά ανήκαν  στην κοινωνική συμμαχία του κεφαλαίου και σήμερα πιέζονται από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Ο πολιτικός χώρος της «λαϊκής δεξιάς», κυρίως όμως της σοσιαλδημοκρατίας συρρικνώνεται καθώς καταργείται ο ιστορικός του ρόλος, πρωτίστως εις όφελος εθνικιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων στον πυρήνα της ΕΕ και λιγότερο εις όφελος της Αριστεράς εντοπισμένα σε ορισμένες χώρες των μνημονίων (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία).

Παρά ταύτα η πολιτική ηγεμονία του κεφαλαίου στην ΕΕ διατηρείται καθώς πάνω από 70% των εδρών καταλαμβάνεται από ευρω-ομάδες σκληρά προσδεμένες στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού.

3. Οι δυνάμεις της Ευρω-Αριστεράς βρίσκονται σε παρατεταμένη και βαθιά ιδεολογική κρίση, χάνουν μια ιστορική ευκαιρία να εκφράσουν τμήματα της εργατικής τάξης που συνθλίβονται κάτω από τις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές της ΕΕ, αμετανόητα υπερασπιζόμενες την πάγια θέση της Ευρώπης των λαών.

Αρνούνται πεισματικά να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το ανεκπλήρωτο δικαίωμα των εκμεταλλευομένων τάξεων στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, υποτάσσονται στο κεφάλαιο, την ΕΕ και τον μηχανισμό του χρέους ως εργαλείο απόσπασης πλούτου από τις λαϊκές τάξεις και αποθησαύρισης των ισχυρών καπιταλιστικών μερίδων.

Διαβεβαιώνουν ότι μια «αναπτυξιακού» και σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση της κρίσης είναι αναγκαία και εφικτή , αποκρύπτοντας ότι η εφαρμογή έστω και μόνο ενός μικρού τμήματος αυτής της πρότασης θα προϋπέθετε τη συνολική σύγκρουση με το κεφάλαιο.