Α. Η κεντρική πολιτική συγκυρία.

1. Στη συγκυρία που διανύουμε  η επίθεση που διεξάγεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζεται αμείωτη, με όχημα το τρίτο μνημόνιο και την δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος και ευθυγραμμίζεται σε όλα τα επίπεδα με την προώθηση των πιο αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων τομών επιστρατεύοντας βασικά εργαλεία των σύγχρονων αναδιαρθρώσεων σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης.

Μετά τις πολιτικές νίκες που κατάφερε να πετύχει εις βάρος της εργασίας (νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, δημοσιονομικός κόφτης, υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων) οι κινήσεις των τελευταίων μηνών είχαν χαρακτηριστικά αναδιάρθρωσης του κράτους και διείσδυσης του κυβερνητικού κέντρου στις λειτουργίες του (από τις αδειοδοτήσεις καναλιών και την πάταξη της διαφθοράς μέχρι τα θρησκευτικά και τις προσευχές στα σχολεία). Έχοντας ξεπεράσει τις αντιφάσεις του Γενάρη του 2015 η κυβέρνηση έχει τροποποιήσει σημαντικά τις κοινωνικές της συμμαχίες, απολαμβάνοντας σε μεγάλο βαθμό την στήριξη της εγχώριας αστικής τάξης αλλά και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.

2. Η προσπάθεια ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω των διαδικασιών αύξησης του ποσοστού εκμετάλλευσης και συμπίεσης του μεριδίου της εργασίας είναι ο κοινός παρανομαστής που συνδέει το νέο εργασιασικό και τις ιδιωτικοποιήσεις, τα δύο μέτωπα στα οποία θα επιχειρηθούν κοινωνικές και πολιτικές τομές το επόμενο διάστημα. Στο πλαίσιο αυτό οι ιδιωτικοποιήσεις έρχονται ως πυλώνας της αστικής στρατηγικής με σκοπό την άμεση εξεύρεση πόρων για την αποπληρωμή του χρέους, και από την άλλη με σκοπό την ανάκαμψη της συνολική κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πέραν του αν θα ξεπουληθούν σε «υμετέρους» ή όχι – που είναι δευτερεύον – αυτό που επί της ουσίας επιδιώκεται με το όσο όσο ξεπούλημα της «δημόσιας περιουσίας» είναι από τη μία η συνέχεια κίνησης σε μια κατεύθυνση που αναζητεί εναλλακτικό μοντέλο συσσώρευσης για τον ελληνικό καπιταλισμό στο οποίο θα υπάρχουν ευνοϊκότεροι όροι για το κεφάλαιο και δυσμενέστεροι για τις δυνάμεις της εργασίας. Ωστόσο η κρίση αποκτά συνεχώς όλο και μεγαλύτερο βάθος και οι περιγεγραμμένες αναδιαρθρωτικές κινήσεις δεν φαίνεται ότι μπορούν να επιφέρουν με σιγουριά μακροπρόθεσμα κοινωνικά και πολιτικά οφέλη για το κεφάλαιο.

3. Η όποια ανακοπή της πτωτικής τάσης της παραγωγικότητας της εργασίας είναι αποτέλεσμα της προσαρμογής των δυνάμεων τις εργασίας σε δυσμενέστερους όρους στους χωρους εργασίας, χωρίς ωστόσο να παίρνει μακρόπνοα χαρακτηριστικά αφού παράλληλα δεν πραγματοποιούνται οι απαραίτητες επενδύσεις κι αλλαγές στον τροπο οργάνωσης και την τεχνολογική βάση της παραγωγής. Σαν αποτέλεσμα τα αδιέξοδα και η αναζήτηση ενός διαφορετικού τρόπου συσσώρευσης παραμένουν ως στοιχεία, με την θέση του ελληνικού καπιταλισμού να φαίνεται να υποβιβάζεται στον διεθνή καταμερισμό εργασίας όσο και στα πλαίσια της ΕΕ. Σ’ αυτό το πλαίσιο μηχανισμοί όπως αυτός της δομικής-μακροχρόνιας ανεργίας εξακολουθούν να είναι αναγκαίοι για το κεφάλαιο ως η δαμόκλειος σπάθη εκείνη που θα εγγυηθεί την εμπέδωση των συμφερόντων του. Η διατήρησή του γίνεται τόσο πιο ασφαλής όσο πιο σταθεροποιημένη εμφανίζεται η πολιτική κατάσταση στη χώρα και άρα όσο πιο ασφαλές νιώθει το κεφάλαιο ως προς την εμπέδωση και συνέχιση της επίθεσής του σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Με άλλα λόγια το ζήτημα της ανεργία είναι ζήτημα πολιτικό και αφορά στον ταξικό συσχετισμό δύναμης. Όσο δεν τίθεται από την μεριά των εργαζομένων με υπαρκτούς όρους η προοπτική μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής με αυτούς στον έλεγχό της η υψηλή ανεργία θα παραμένει, για να αφήσει ένα τοπίο εξαιρετικά δυσβάσταχτο για τους εργαζόμενους ακόμα και όταν «φύγει».

4. Ο συσχετισμός δύναμης έχει τροποποιηθεί σημαντικά κατά των μερίδων της εργασίας. Παρά την όξυνση της ολομέτωπης επίθεσης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και διατήρηση του ρηγμάτος σε επίπεδο κοινωνικών εκπροσωπήσεων που χαρακτηρίζει τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό με έντονο τρόπο τα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται στο πυρήνα της επίθεσης δεν εκφράζουν με μαζικούς όρους και ξεκάθαρο πολιτικό τρόπο την αμφισβήτηση τους στις πολιτικές που εφαρμόζονται. Έτσι κομμάτια της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας έστω και με στρεβλό τρόπο συνεχίζουν να προσδένονται στο άρμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, περισσότερο με όρους ιδεολογικής υποταγής στο TINA παρά σε μια στέρεα βάση εκπροσώπησης των συμφερόντων τους. Ωστόσο από μεριάς διαφορετικού αστικού πολιτικού σχεδίου δε φαίνεται να υπάρχει εναλλακτικός εκφραστής (βλ. Έλλειψη κοινωνικής νομιμοποίησης της ΝΔ), ενώ από την άλλη δεν υπάρχει συγκροτημένα ο ταξικός πόλος της αντιπαράθεσης που να δημιουργεί ένα ταξικά πολιτικό αντίβαρο και να επιδρά καταλυτικά στις εξελίξεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι κρίσιμο το επόμενο διάστημα η παραγωγή πολιτικής ώστε η άμορφη κοινωνική αγανάκτηση και διαμαρτυρία απέναντι στην κυβέρνηση να μεταφραστεί σε ανοιχτή ρήξη αποκτώντας κοινωνική και πολιτική έκφραση με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά.

5. Οι επιμέρους απεργιακές κινήσεις κι οι κινηματικές δυναμικές που αναδύθηκαν ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα αναδεικνύουν ότι υπάρχει ένα κοινωνικό δυναμικό το οποίο δεν αντέχει την κατάσταση και κινητοποιείται αποσπασματικά και καταφέρνει ακομά και με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει τριγμούς στο κυβερνητικό κέντρο (αναδιπλώσεις της κυβέρνησης για τους πλειστηριασμούς). Ωστόσο ελλείψει ενός πολιτικού σχεδίου και ενός πολιτικού φορέα υλοποίησής του που θα συγκροτούν το αντίπαλο στρατόπεδο, το στρατόπεδο των δυνάμεων της εργασίας που θα αντικρούεται στην κυβέρνηση και στις αντεργατικές πολιτικές, δεν ασκούνται ευρύτερες πολιτικές πιέσεις με στοιχεία κοινωνικής ανατροπής. Τα βασικά χαρακτηριστικά της επίθεσης του κεφαλαίου είναι πρώτον ότι είναι ολομέτωπη και δεύτερον ότι προυποθέτει την απαρέγκλιτη επιβολή των σχεδίων του κεφαλαίου. Αυτό συμβαίνει πρώτον επειδη δεν υπάρχει κοινωνικοπολιτικό ρεύμα που να μπορεί να αμφισβητήσει έμπρακτα τα σχέδια αυτά και δεύτερον επειδή το κεφάλαιο δεν μπορεί να συνάψει εκ νέου κοινωνικά συμβόλαια.

6. Σε μια συγκυρία λοιπόν που οι αμυντικοί αγώνες που ξεσπάνε πρέπει να αναβαθμιστούν πολιτικά και να περάσουν στην επιθετική διεκδίκηση των αιτημάτων οι γραμμές στην αριστερά κρίνονται ανεπαρκείς. Το ΚΚΕ παρότι έχει αναφορά σε σημαντικές μερίδες εργαζομένων (σε σχέση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς) διολισθαίνει σε μια πολιτική κατεύθυνση που μετατοπίζει το πολιτικό στόχο της ανατροπής και τα αιτήματα πολιτικής πάλης στο αύριο. Αναβαθμίζει την πολιτική «διακήρυξη» της λαϊκής εξουσίας αποσυνδέοντάς την από αντικυβερνητικούς, αντιΕΕ πολιτικούς στόχους στο εργατικό κίνημα (ενδεικτική η στάση που κράτησε στο ασφαλιστικό). Από την άλλη  η ΛΑΕ πέρα από την προγραμματική ασάφεια και τη δυστακτικότητα σε σχέση με την έξοδο από την ΕΕ, μέχρι σήμερα παραμένει κομμάτι του κυβερνητικού συνδικαλισμού και συμβάλει καθοριστικά στην εφαρμογή μνημονιακών επιταγών και αναδιαρθρώσεων (βλ. μηχανικούς και αναδρομικές εισφορές, περ. Αττικής, ΜΕΤΑ, ΕΚΑ), βάζοντας αναχώματα στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

7. Η αντικαπιταλιστική αριστερά διαπερνάται και αυτή από αδυναμίες και ανεπάρκειες που πρέπει να υπερκεράσει για να εκπληρώσει τα πολιτικά της καθήκοντα, να φανεί κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμη και αναγκαία. Στόχος για το επόμενο διάστημα είναι η αναβάθμιση των κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών, ενδυνάμωση ενός πολιτικού ρεύματος με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά που θα μπορέσει να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Στην παραπάνω κατεύθυνση δεν μπορεί να συμβάλει ούτε ο αναχωρητισμός του ΚΚΕ (πρόταση νόμου στη Βουλή για τα Εργασιακά) ούτε η γραμμή των διαταξικών αντιμνημονιακών μετώπων της ΛΑΕ. Αντίθετα η συγκρότηση με σοβαρούς όρους του αντικαπιταλιστικού πόλου, η προώθηση της συζήτησης για το φορέα και την εργατολαϊκή συμμαχία φιλοδοξεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα δυναμώνοντας την πολιτική δουλειά, φέρνοντας στο προσκήνιο κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές που μπορούν να συσπειρώσουν, να εκφράσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν τις αναδυόμενες κοινωνικές δυναμικές σε ανατρεπτική πολιτική κατεύθυνση. Άμεσος πολιτικός στόχος λοιπόν είναι να ενδυναμωθεί το κοινωνικό κομμάτι του αντικαπιταλιστικού πόλου, ο πόλος της ταξικής αντεπίθεσης στο εργατικό κίνημα και στους κόλπους της νεολαίας.

Β. Η νεολαία μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο και η θέση της στην συγκυρία

8. Η νεολαία βρίσκεται στο επίκεντρο της επίθεσης, ωστόσο το κεφάλαιο καταφέρνει να την πολυκατακερματίζει, να ενισχύει λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού στο εσωτερικό της καταφέροντας εν μέρει να απαντήσει στις ίδιες του τις αντιφάσεις και την αδυναμία να περιγράψει ένα μακρόπνοο σχέδιο ένταξης της στην παραγωγή. Σε πρώτο επίπεδο αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν κυρίαρχα δύο διακριτά υπαρκτά κοινωνικά κομμάτια στο εσωτερικό του στρώματος της νεολαίας. Αυτά είναι τα κομμάτια που εντάσσονται με πιο μακροπρόθεσμό και στρατηγικό τρόπο στον εκπαιδευτικό μηχανισμό και αυτά που δεν βρίσκονται πλέον εντός αυτού από τη στιγμή της ενηλικίωσής τους ή και νωρίτερα. Ένας διαχωρισμός που έχει να κάνει με τις θέσεις του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας και τις λειτουργιές για τις οποίες προορίζεται το κάθε κομμάτι.

9. Από τη μία μεριά τα κομμάτια της νεολαίας που δεν εντάσσονται στον εκπαιδευτικό μηχανισμό διαπερνώνται από ένα εντελώς διαφορετικό πλέγμα αντιφάσεων στο οποίο η Αριστερά αδυνατεί να παρέμβει (παρότι αποτελεί το κοινωνικό εκείνο κομμάτι στο οποίο θα έπρεπε να απευθύνεται με τους πιο προνομιακούς όρους αν θα ήθελε να είναι αποτελεσματική) με αποτέλεσμα αυτό το κομμάτι της νεολαίας να είναι αποκλεισμένο και πολιτικά αδύναμο. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι η μη σπουδάζουσα νεολαία αποτελεί ένα αδρανές κοινωνικό κομμάτι που παρασύρεται σε όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για τους εργατικούς αγώνες.Ο αποκλεισμός αυτών των κομματιών (μετανάστες, φτωχά λαϊκά στρώματα και αναγκαστικά εργαζόμενοι νέοι που δεν έχουν άλλα περιθώρια επιβίωσης) από τον κοινωνικό ιστό αποτελεί και ένα ακόμα εργαλείο στο σχέδιο της αστικής τάξης για να επιβάλει την κυριαρχία της σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Πιο συγκεκριμένα, η χρήση αυτού του δυναμικού ως δεξαμενή φτηνού, προσωρινού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού έτοιμο να γίνει πρόθυμα βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου με μηδενική προοπτική, λειτουργεί με διάφορους τρόπους στη συγκρότηση της αστικής κυριαρχίας. Εισάγει στοιχεία έντονων κατακερματισμών και διαιρέσεων στο εσωτερικό της εργατικής τάξης σε πολλά επίπεδα (δικαιωμάτων, μισθού κα), καθιστά αδύνατον να συνδικαλιστεί λόγω όρων ένταξης και προσωρινότητας. Έτσι δημιουργείται το πιο πρόσφορο πεδίο επέκτασης, ενσωμάτωσης και αποδοχής των πρακτικών επισφαλούς εργασίας όπως αυτές διαρθρώνονται μέχρι σήμερα (voucher, ανασφάλιστη εργασία, μηδενικά δικαιώματα) που ο αστικός συνασπισμός εξουσίας επιθυμεί να γίνουν ο κανόνας στην αγορά εργασίας, στη βάση των παραπάνω.

10. Αν η Επαναστατική Αριστερά δεν παρέμβει καθοριστικά σε αυτό το κομμάτι, τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά  που θα αποκτήσει αυτό το κομμάτι της νεολαίας μακροπρόθεσμα θα είναι δύσκολα αναστρέψιμα. Η βίαιη επιβολή των όρων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και η επέκταση της αστικής κυριαρχίας που θα την ενισχύει, θα καταστήσει αυτά τα κομμάτια όχι μόνο αδρανή -όπως σε μεγάλο βαθμό παραμένουν έως σήμερα-, αλλά προοπτικά θα τα καταστήσουν εχθρικά προς κάθε δυνατότητα κοινωνικής ανατροπής. Υπό αυτό το πρίσμα θεωρούμε αναγκαίο το επόμενο χρονικό διάστημα να δούμε πώς θα ανοίξουμε δίαυλους επικοινωνίας με αυτό το κομμάτι και θα συμβάλουμε στην οργάνωση του. Ήδη οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν μια εμπειρία από την ΑTTACK, ωστόσο καλούνται να περιγράψουν με συγκεκριμένο τρόπο πώς θα παρέμβουμε στο κομμάτι αυτό της νεολαίας που μένει ασυνδικάλιστο και εργάζεται στις πιο αντίξοες συνθήκες εργασίας (callcenter, επισιτισμό, τουρισμό κ.α) ενόψει και της μάχης του Εργασιακού.

11. Η κατάσταση στην σπουδάζουσα νεολαία είναι διαφορετική για δύο κυρίως λόγους: Α) Λόγω του γεγονότος ότι η απόκτηση ενός τίτλου σπουδών με κάποια στοιχειώδη δικαιώματα,παρά την συμπίεση της εργασιακής προοπτικής των αποφοίτων,  εξακολουθεί να δίνει κάποιες περιορισμένες δυνατότητες κοινωνικής εξέλιξης έστω και με τη μορφή της μετανάστευσης.  Η κοινωνική ανέλιξη σε σχέση με τα εκτός εκπαιδευτικού μηχανισμού στρώματα νεολαίας δεν έχει αναιρεθεί, απλά έχουν τροποποιηθεί προς το χειρότερο οι όροι της, σε σημείο που για μεγάλα κομμάτια της φοιτητιώσσας νεολαίας η επιλογή να είναι μετανάστευση ή μη ενασχόληση στη βάση του πτυχείου και άρα προλεταριοποίηση. Β) Λόγω του γεγονότος ότι ότι χώροι των πανεπιστημίων αποτελούν ένα ζωντανό συνδικαλιστικό παράδειγμα ακόμα και αν σήμερα οι συνδικαλιστικές πρακτικές έχουν υποχωρήσει σε σχέση με το παρελθόν. Ωστόσο δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η απογοήτευση, η βίαιη κατάρριψη πρότερων κοινωνικών προσδοκιών και το τέλος της λογικής της ανάθεσης στην ‘’εύκολη’’ Αριστερά χαρακτηρίζει τα κομμάτια της φοιτητιώσας νεολαίας. Αυτή η παραδοχή δεν καταλήγει  σε ένα συμπέρασμα ότι πλέον το κομμάτι της νεολαίας ηγεμονεύεται ανεπιστρεπτί από την αναδιάρθρωση και το ΤΙΝΑ, αλλά στη διαπίστωση ότι παρά το δυσμενή συσχετισμό υπάρχουν ρεύματα στο εσωτερικό της νεολαίας με κάποια θετικά χαρακτηριστικά τα οποία όμως μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να εκφράσουμε πολιτικά.

12. Αδιαμφησβήτητα, η πολιτική πάλη στα πανεπιστήμια διεξάγεται σε ένα πολιτικό κλίμα αντιφατικό αλλά σίγουρα όχι μονοσήμαντα αρνητικό για τις δυνάμεις της Αριστεράς και για τα ΕΑΑΚ. Η συγκυρία είναι αντιφατική τόσο σε επίπεδο συγκυρίας της ταξικής πάλης όσο και στο επίπεδο της ειδικής συγκυρίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πιο συγκεκριμένα, μετά την παραχάραξη του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος επικρατεί η λαική απογοήτευση κι η ακύρωση της ελπίδας της «εύκολης αριστεράς», με έκφανση την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που δεν είναι τίποτα παραπάνω απο την αδυναμία της πληττόμενης πλειοψηφίας να αναγνωρίσει το υλικό της συμφέρον σε κάποια πολιτική έκφραση. Ο συσχετισμός δύναμης έχει μετατοπιστεί προς τη μεριά του κεφαλαίου, έχοντας ταυτόχρονα πετύχει μια απονομιμοποίηση του συνδικαλισμού στα ευρύτερα λαικά στρώματα, και την απουσία του φοιτητικού κινήματος ουσιαστικά από το 2011. Φυσικά η αντιφατικότητα της συγκυρίας ενέχει και αρκετά αρνητικά στοιχεία για τον αντίπαλο. Xαρακτηριστική είναι η απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών ως τρόπο ξεπεράσματος της κρίσης, που έρχεται παράλληλα με την απονομιμοποίηση των παραδοσιακών εκφραστών τους, που αποτελούσαν και κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου. Οι αυταπάτες γύρω από την «καλή Ε.Ε.» έχουν πλεόν καταρριφτεί και πλέον η ενσωμάτωση μερίδων του κόσμου της εργασίας μέσα από τη σύναψη ενός κοινωνικού συμβολαίου είναι αδύνατη.

13. Σε καμία περίπτωση οι δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν πρέπει να υποβαθμίζουν και να ξεχνούν την παρέμβαση στα σχολεία και το μαθητικό κίνημα. Πόσο μάλλον όταν οι εξελίξεις στο δημόσιο δωρεάν Σχολείο θα είναι ραγαδαίες το επόμενο χρονικό διάστημα ενόψει και της προετοιμασίας ατνίστοιχου νομοσχεδίου για την Δευτεροβάθμια (αναφερόμαστε και παρακάτω συγκεκριμένα). Επιπρόσθετα σε μια περίοδο όπου έχει ξεπηδήσει μαθητικές εξελίξεις είναι ευκαιρία για τις δυνάμεις τις Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να παρέμβουν με προνομιακούς όρους στο μαθητικό σώμα, με τους φοιτητικούς συλλόγους να μπορούν ως μαζικοί φορείς να φέρουν σε επαφή φοιτητές και μαθητές στις κοινές μάχες ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τα εργασιακά, στοχεύοντας στην ένταξη τους στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και στην οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας που θα παλεύει για μια άλλη προοπτική. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε τα κομμάτια της σπουδάζουσας νεολαίας στη μετεδευδεροβάθμια (ΕΠΑΣ, ΙΕΚ) που αποτελούν εν δυνάμει προνομιακά κομμάτια για την Επαναστατική Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και τα ίδια τα ΕΑΑΚ σε καμία περίπτωση δεν πρέπεθ να μείνουν για άλλη μια φορά στις δυνατότητες αλλά να μεταβούν σε ενέργειες και πρωτοβουλίες.

14. Πλέον πρέπει να γίνει μια σαφής αποτίμηση στους άξονες του τριπτύχου στρατηγική/ τακτική/ γραμμή στο πολιτικό επίπεδο και στο επίπεδο της οργανωτικής συγκρότησης από τις δυνάμεις τις Αντικαπιλαστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια, με τα μάτια στραμμένα στους Φοιτητικούς συλλόγους και την παρέμβαση μας το επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτό επιτάσσει άλλωστε και η ίδια η συγκυρία, δεδομένου ότι στην νεολαία μόνο το κομμάτι που εντάσσεται στο πανεπιστήμιο έχει δυνατότητες συλλογικής αναφοράς και συγκρότησης, και μόνο εκεί η αντικαπιταλιστική αριστερά στα ΑΕΙ έχει τη δυναμική και τις δυνατότητες παρέμβασης ώστε να συγκροτήσει ένα στοιχειωδώς μαζικό πολιτικό ρεύμα και μάλιστα σε ευνοϊκούς κοινωνικούς χώρους για την παρέμβασήτης. Επειδή λοιπόν το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας που βρίσκεται αυτή τη στιγμή εκτός πανεπιστημίου εργάζεται ασυνδικάλιστο, και επειδή οι δομές συσπείρωσης των ανέργων και των επισφαλώς εργαζομένων μετράνε τώρα τα πρώτα τους βήματα, οι κινήσεις μαζών από τους χώρους του πανεπιστημίου θα παίξουν τον πρωταρχικό ρόλο για την απάντηση της στα κεντρικά διακυβεύματα, χωρίς βέβαια αυτό να μπορεί να αντικαταστήσει μια μεγάλη δυναμική που βιώνει ήδη στο πετσί της τον εργοδοτικό δεσποτισμό, την περιπλάνηση, την ανασφάλεια. Η συγκυρία επιτάσσει δηλαδή δουλεία σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ενεργοποίηση και διεύρυνση των κινητοποιούμενων μπλοκ σε επίπεδο πανεπιστημίου ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και ταυτόχρονα συνδικαλιστική διείσδυση-συσπείρωση του κομματιού που βιώνει ήδη στους χώρους εργασίας τις αλλαγές που θα κλειδώσει το νέο εργασιακό.

Γ.Η νεολαία και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι μπροστά στο νομοσχέδιο των Εργασιακών.

15. Η μεταρρύθμιση των Εργασιακών αποτελεί βαθειά και συνολική τομή καθοριστικής σημασίας για την αστική στρατηγική που έρχεται να παγιώσει θεσμικά την κατάσταση που διαδραματίζεται στους εργασιακούς χώρους, καταδικάζοντας ίσοβια τη νέα γενιά σε συνθήκες ωμής επιβίωσηςυπό το φόντο του εργοδοτικού δεσποτισμού και της αλόγιστης εκμετάλευσης. Έτσι θα έρθουν με ένα τρόπο να ‘’κλειδώσουν’’ οι κυρίαρχες επιδιώξεις του κεφαλαίου σε επίπεδο παραγωγής που είναι: α) η δραστική μείωση του εργατικού κόστους συμπιέζοντας την αξία της εργατικής δύναμης κάτω απ τα όρια β) η ακύρωση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων και γ) η αντιδραστική αναμόρφωση όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών σε συνδικαλιστικό επίπεδο (περιορίζοντας την δυνατότητα ξεσπάσματος εργατικών αγώνων, τις μορφές συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης). Να σημειωθεί ότι η τομή αυτή έρχεται να τσακίσει όλα τα κομμάτια της εργασίας οξύνοντας το κοινωνικό ρήγμα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί από ένα συντεταγμένο σχέδιο κοινωνικής ενσωμάτωσης-υπαιξαίρεσης συγκεκριμένων κομματιών. Έτσι ακόμα αποτελεί ανοιχτό διακύβευμα αν θα καλυφθεί σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο από πιο αντιδραστικά πολιτικά σχέδια και την απογοήτευση είτε από ένα σχέδιο πολιτικής ρήξης με την Κυβέρνηση και την Ε.Ε για την κοινωνική ανατροπή.

16. Η αναδιάρθρωση στο εργασιακό καθεστώς ως απαιτούμενη για το κλείσιμο της αξιολόγησης μπορεί ενδεχομένως να έχει διαφορετικά χρονικά στάδια και ιεραρχήσεις (π.χ όσον αφορά τη μεταρρύθμιση στο συνδικαλιστικό νόμο), αλλά ως επιδίωξη είναι στις άμεσες προτεραιότητες του συνόλου του αστικού μπλοκ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η κινητήριος δύναμη της είναι η ανάγκη προσαρμογής εξ αντανακλάσεως των παραγωγικών σχέσεων στην Ελλάδα με αυτές των μητροπόλεων και το κίνητρο της ελληνικής αστικής τάξης ανοίγματος στον ανταγωνισμό και αναβάθμισης της θέσης της διεθνώς (διαφορετικά είναι αδύνατη η εισροή κεφαλαίων στον ελληνικό καπιταλισμό μέσα από τις απελευθερώσεις των ιδιωτικοποιήσεων. Για αυτό και η διαπραγμάτευση με τους δανειστές ουσιαστικά δεν θα έρθει να αμφισβητήσει τον πυρήνα της εν λόγω μεταρρύθμισης αποδεικνύοντας με το πιο ξεκάθαρο τρόπο το ρόλο και τη φύση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Συνοπτικά το νομοσχέδιο περιλαμβάνει:

α) Τη διατήρηση του ηλικιακού διαχωρισμού άνω/κάτω των 25 ετών του Σαμαρά (σύμφωνο πρώτης απασχόλησης) και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (δώρο Πάσχα, Χριστουγέννων, επίδομα άδειας).

β) Τη μείωση του κατώτατου μισθού χωρίς δυνατότητα προσαυξήσεων-επιδομάτων, από τη στιγμή εισόδου στην εργασία εως και την έξοδο απ΄αυτήν, γεγονός που έρχεται να ενισχύσει η προώθηση της υπογραφής Ατομικών συμβάσεων εργασίας στις οποίες προφανώς ο εργοδότης μπορεί να πληρώνει λιγότερα και από τον κατώτατο μισθό που κατοχυρώνουν οι Συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

γ) Την κατάργηση τηςμετενέργειας των Συλλογικών Συμβάσεων(του μεταβατικού διαστήματος, που από τη λήξη της μιας σύμβασης μέχρι την υπογραφή μιας άλλης, ισχύουν οι όροι της πρώτης).

δ) Τη νομοθέτηση και με την βούλα της επισφάλειας, της ελαστικότητας των ωραρίων και της απροστάτευτης και χωρίς ασφάλιση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ενισχύοντας την εργοδοτική ασυδοσία.

ε) Την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία μέσα από άπιαστες απαρτίες και πλειοψηφίες στις ΓΣ και η άρση της προστασίας των συνδικαλιστών από τις εκδικητικές απολύσεις-μεταθέσεις. Παράλληλα την δυνατότητα των εργοδοτών για ανταπεργία και την πριμοδότηση της απεργοσπασίας (λοκ άουτ).

ζ) Την νομιμοποίηση των ομαδικών απολύσεων και την επανεκκίνηση των αξιολογήσεων στο δημόσιο. Αυτές οι αξιολογήσεις και οι "διαθεσιμότητες" είναι το νέο όχημα για τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων σε κάθε τομέα του δημοσίου χωρίς κανένα όριο.

17. Αδιαμφησβήτητα οι παραπάνω αιχμές του νομοσχεδίου με γλαφυρό τρόπο έρχονται να επιδράσουν καταλυτικά στην εργασιακή προοπτική της νεολαίας επιχειρώντας να βαθύνουν και να εμπεδώσουν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης στην παραγωγική διαδικασία. Η κατάσταση αυτή εντείνει τη βίαια κατάρριψη κοινωνικών προσδοκιών και ιδεολογημάτων κοινωνικής ανέλιξης που δημιουργήθηκαν στη βάση προηγούμενων κοινωνικών συμολαίων που διαρρήχθηκαν στα πλαίσια της κρίσης και των μνημονίων.Οι αντικειμενικοί όροι κοινωνικής αμφισβήτησης σίγουρα υπάρχουν, ωστόσο σύμφωνα με την ανάγνωση του συσχετισμού δύναμης και των συνολικών ρευμάτων που κυριαρχούν στη νεολαία, αλλά και του ίδιου του εργατικού κινήματος δεν υπάρχει η εκτίμηση ότι η νεολαία με αυθόρμητα αντανακλαστικά θα βρεθεί στο πεδίο του δρόμου να δώσει τη μάχη ενάντια στην Κυβέρνηση και τα Εργασιακά. Υπό αυτό το πρίσμα και η πάλη ενάντια στο νέο εργασιακό δεν είναι ούτε αρχή ούτε τέλος, είναι όμως κόμβος που πρέπει να ιεραχείται υψηλά δεδομένου ότι μπορεί: α) να συμβάλει στην διαμόρφωση όρων από τη μεριά μας για συγκρότηση ενός πολιτικού μπλοκ των σχημάτων μας β) να φέρει ένα κομμάτι της νεολαίας σε ανοιχτή ρήξη με την κυβέρνηση και το κλίμα πολιτικής υποταγής και γ) να προωθήσει διαδικασίες όσμωσης και συμπόρευσης με τις υπόλοιπες μερίδες της νεολαίας έξω από τα πανεπιστήμια στην κατεύθυνση επεξεργασίας ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας (βλέπε κινήσεις τύπου ATTACK).

18. Στόχος για εμάς η ενίσχυση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης ανατροπής στο οποίο το αγωνιστικό μπλοκ των συλλόγων θα πρέπει αποτελεί πρωτοπόρο και αναπόσπαστο κομμάτι. Οι διαφορετικές γραμμές για το εργατικό κίνημα (πανταξικές λογικές ΛΑΕΝ, γραμμή ΚΚΕ-ΠΑΜΕ πρόταση νόμου στη Βουλή), θα έχουν άμεση αποκρυστάλλωση και σε επίπεδο φοιτητικού συνδικαλισμού, άρα η αντιπαράθεση θα οξυνθεί. Από την πλευρά μας πρέπει να μεταφέρουμε την κυρίαρχη αντίθεση κεφαλάιου εργασίας στα φοιτητικά αμφιθέατρα με αφορμή το νομοσχέδιο των Εργασιακών, με στόχο το φοιτητικό σώμα να βγει στο προσκήνιο και να δώσει τη μάχη ενάντια στο Εργασιακό και την Κυβέρνηση μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της άνεργης-περιπλανώμενης νεολαίας, τους ανέργους, τα ανεξάρτητα ταξικά σωματεία και κινήσεις μακριά από λογικές συντεχνιασμού και υποταγής στον επίσημο συνδικαλισμό και τα παιχνίδια του. Στη μάχη του Εργασιακού πρέπει να ασκήσουμε πολεμική στις συντεχνιακές και συνδιαχειριστικές λογικές των κλάδων και των επιστημονικών συλλόγων που θα έρθουν να διαπραγματευτούν κλαδικές συμβάσεις εργασίας και καλύτερους όρους με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο.

Δ. Η αναδιάρθρωση στο χώρο της Εκπαίδευσης.

19. Όπως είχε αναφερθεί στην προηγούμενη Φοιτητική Ολομέλεια, στην περιγεγραμμένη αναδιάρθρωση και αντιδραστικοποίηση των παραγωγικών σχέσεων το κεφάλαιο δεν μπορεί παρά να εναρμονίσει τις μεταβολές που έχει επιτελέσει στη σφαίρα της παραγωγής με τη σφαίρα της αναπαραγωγής. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, υπακούει και είναι απόρροια του υπό αναδιάρθρωση τρόπου παραγωγής, με τρόπο που να αποβλέπει στην αντιδραστικοποίηση του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας. Πιο συγκεκριμένα επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις σχετικά με τις ριζικές αλλαγές στη δευτεροβάθμια, τον τρόπο ένταξης στη μετεδευτεροβάθμια (ΙΕΚ,μαθητεία) και την τριτοβάθμια και τον εξορθολογισμό εισροών-εκροών μεταξύ αυτών των βαθμών συμβαδίζει με τις αναδιαρθρώσεις στην παραγωγική ιεραρχία.

20. Έτσι σε πρώτο επίπεδο βλέπουμε την πρόταση για ριζική αναδιαμόρφωση του Γυμνασίου και του Λυκείου με την πρόταση για 4 βασικές τάξεις στο Γυμνάσιο και 2 στο Λύκειο, με υποχρεωτικά μαθήματα κοινά για τους  μαθητές και 3 ομάδες μαθημάτων επιλογής. Η απόκτηση Εθνικού Απολυτηρίου Λυκείου θα προκύπτει από κοινές εξετάσεις στη Β’ Τάξη και θα αποτελεί το κατώφλι για την είσοδο στην Τριτοβάθμια, ενώ παράλληλα θα δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές του Γενικού Λυκείου να παίρνουν Πιστοποιητικό Αποφοίτησης. Η εισαγωγή των παραπάνω γίνεται σύμφωνα με το ευρωπαϊκό σύστημα πιστοποίησης προσόντων και δημιουργώντας ήδη από το σχολείο  την έννοια του ατομικού φάκελου προσόντων και της συλλογής πιστωτικών μονάδων. Σε δεύτερο επίπεδο, η εισαγωγή της έννοιας του Πιστοποιητικού Αποφοίτησης που δε δίνει τη δυνατότητα εισόδου στη Τριτοβάθμια σε συνδυασμό με τις αλλαγές που θα γίνουν από φέτος στα ΕΠΑΛ έρχονται να εξισορροπήσουν τις εισροές στη μετεδευτεροβάθμια και τριτοβάθμια με στόχο την σταδιακή ενίσχυση της μετεροβάθμιας και σταδιακής αποδυνάμωσης τριτοβάθμιας (να σημειωθεί ότι ακόμα δίνεται η δυνατότητα εισόδου στη Τριτοβάθμια από ΕΠΑΛ). Το ιδιαίτερο βάρος που δίνεται στα Πορίσματα σχετικά με τα ΕΠΑΛ, την συνεχή ενίσχυση του θεσμού της Μαθητείας, αλλά και την κατάργηση των ΤΕΙ και ενσωμάτωση τους σε κατώτερες βαθμίδες πανεπιστημίων με την ομπρέλα των ΑΕΙ, σχετίζονται με τον εξορθολογισμό των εισροών και εκροών στη μετεδευτεροβάθμια. Ζητούμενο είναι να αμβλυνθεί έτσι η κατανεμητική αστάθεια του εκπαιδευτικού μηχανισμού.

21. (Πτυχία επαγγελματικά δικαιώματα – μεταπτυχιακά – πιστοποιητικά – προγράμματα σπουδών).

Όσον αφορά τις αλλαγές που αφορούν την Τριτοβάθμια και τα πτυχία, κεντρικές κατευθύνσεις είναι ο πολυκατακερματισμός των πτυχίων (πιστωτικές μονάδες, πολλαπλά προγράμματα σπουδών), η σταδιακή μετατροπή τους σε πιστοποιητικά επιστημονικών γνώσεων και ειδικοτήτων με αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων και άρση του ενιαίου τρόπου χορήγησης στους αποφοίτους, μέχρι την πλήρη εναρμόνιση τους με το εθνικό πλαίσιο προσόντων και τη συνθήκη της Bologna. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τα Πορίσματα-Προτάσεις που προέκυψαν από τον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία στο Κεφάλαιο Κινητικότητα στην Τριτοβάθμια. Συγκεκριμένα ο Φοιτητής θα μπορεί να παρακολουθεί συναφή είτε και άσχετα προγράμματα σπουδών συνθέτοντας τον ατομικό φάκελο προσόντων με τις πιστωτικές του μονάδες που θα αντιστοιχούν σε Πτυχίο άμα αφορούν πλήρες πρόγραμμα σπουδών μιας σχολής ή ενός τμηματος είτε σε Βεβαίωση-Πιστοποιητικό σπουδών  από τις αντίστοιχες σχολές και τμήματα. Επιπρόσθετα όπως φαίνεται και στις Προτάσεις για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ ιεραρχούνται ψηλα οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών και τμημάτων σύμφωνα με τη ζήτηση των εισακτέων, τα πορίσματα των αξιολογήσεων και με μοχλό πίεσης την υποχρηματοδότηση κυρίαρχα για τα περιφερειακά ιδρύματα. Βασικό συμπέρασμα είναι ο κύκλος εξειδικεύσεων που ανοίγει τόσο εντός των ιδρυμάτων όσο και εκτός από ιδιωτικά σεμινάρια και πιστοποιητικά, η ελαστικοποίηση των σχέσεων σχολής και τμήματος και η κατεύθυνση για ολική αναδόμηση σχολών και τμημάτων στο δρόμο για τα bachelor. Το επικείμενο νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά που φέρνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο διαχωρισμός σε εκπαιδευτικά και επαγγελματικά αποτελεί μια κίνηση ευθυγράμμισης με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και την Bologna. Η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά σε μια περίοδο αναζήτησης πόρων από τα ίδια τα ιδρύματα, αξίζει αναφερθεί ότι αποτελεί μια κίνηση που έχει εφαρμοστεί και προετοιμαστεί από το νόμο Διαμαντοπούλου και έπειτα (ειδικά στα πανεπιστήμια που συσχετισμός δύναμης είναι δυσμενέστερος) και οι δηλώσεις της κυβέρνησης για δωρέαν μεταπτυχιακά δεν πατάνε στην πραγματικότητα.

22. (Πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας, Πλαίσιο Προσόντων Εκπαιδευτικών).

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στις καθηγητικές σχολές, καθώς τα Πορίσματα του Εθνικού Διαλόγου για Εκπαίδευση των Εκπαιδευτικών φέρνουν στο επίκεντρο τη διάλυση του κλάδου. Έτσι σα συνέχεια της κεντρικής κατεύθυνσης σε όλα τα ιδρύματα της χώρας να αποστοιχιστεί από το πτυχίο η διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια (οπού θα συνεχιστεί να αποτελεί μάχη σε επίπεδο σχολών και ιδρυμάτων), προτείνεται ως ρυθμιστικός και αξιολογικός θεσμός για τον διορισμό εκπαιδευτικών στο σχολείο, η συγκρότηση του Πλαισίου Προσόντων Εκπαιδευτικών. Το ΠΠΕ, ως επιβολέας μιας νέας πολιτικής για την κατάρτιση, την επιμόρφωση και τον διορισμό των εκπαιδευτικών, θα λειτουργεί ως μοχλός αποστέρησης επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο και μεταφοράς τους σε επιμορφωτικές πιστοποιήσεις και ειδικά Μεταπτυχιακά προγράμματα για την παιδαγωγική επάρκεια. Υπό τον ρυθμιστικό ρόλο του ΠΠΕ, υπάρχει η πρόταση να λειτουργεί συνδυαστικά ο ανταγωνιστικός θεσμός του ΑΣΕΠ με μια διετή επιμορφωτική διαδικασία δόκιμων εκπαιδευτικών. Αυτή η νέα, περισσότερο φιλτραρισμένη διαδικασία διορισμού εκπαιδευτικών α) στοχεύει στην απογύμνωση των πτυχίων από τα  επαγγελματικά δικαιώματα και β) επιβάλλει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο σχολείο, την άρση της μονιμότητας ακόμη και τον οριστικό αποκλεισμό από το επάγγελμα του εκπαιδευτικού.

23. (Υποχρηματοδότηση και καθεστώς κόφτη στα πανεπιστήμια).

Οι αντιθέσεις που παρουσιάζονται στο εσωτερικό του πανεπιστημίου που θα οξυνθούν υπό το καθεστώς της υποχρηματοδότησης και μέσα από την εφαρμογή του δημοσιονομικού κόφτη. Έτσι η κατάσταση οικονομικού στραγγαλισμού των ιδρυμάτων αφενός θα χρησιμοποιηθεί από τις Πρυτανείες, τις Κοσμητείες και το καθηγητικό μπλοκ ως μοχλός πίεσης για την προώθηση των αναδιαρθρώσεων και αφετέρου ενδέχεται να έχει άμεση αποκρυστάλλωση σε ζητήματα φοιτητικής καθημερινότητας (δωρεάν συγγράματα υπό διαβούλευση). Οι προτάσεις που προέκυψαν από τον Εθνικό διάλογο επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις για την ενίσχυση της τάσης αυτονόμησης της τριτοβάθμιας από την κρατική χρηματοδότηση με το υπουργείο Παιδείας να προετοιμάζει πρόταση συνολική για εύρεση πόρων από εξωτερικές και εσωτερικές πηγές για όλα τα ιδρύματα με κοινή στρατηγική στο Τομέα Εκπαίδευσης και Έρευνας (Ενιαίαος Χώρος Εκπαίδευσης και Έρευνας. Δεν υπάρχουν δυνατότητες τακτικών συμμαχιών με το καθηγητικό στρώμα στο ζήτημα της Υποχρηματοδότησης, και μια γραμμή ‘’ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ’’παρακάμπτει πώς το καθηγητικό στρώμα τοποθετείται στο κομμάτι της προώθησης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Οι τοποθετήσεις που κάνουν λόγο για ‘’ιδιωτικοποιήση’’ του πανεπιστημίου με αφορμή τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά αποτυγχάνει να εστιάσει σε ότι αποτελεί το κυρίαρχο διακύβευμα που δεν είναι οι νομικές σχέσης ιδιοκτησίας αλλά η τροποποίηση του τρόπου αναπαραγωγής των φορέων της παραγωγής μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμούΑντίθετα η διάτηρηση του ελέγχου του εκπαιδευτικού μηχανισμού από το ίδιο το κράτος στο καπιταλισμό έχει στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο και την αστική τάξη για να διαμορφώνονται σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους οι υλικοί και ιδεολογικοί όροι ένταξης του νέου δυναμικού στην παραγωγή. Η εισχώρηση του ιδιωτικού παράγοντα και η ανάληψη λειτουργιών εντός του πανεπιστημίου που είναι φανερή από την καθαριότητα και την φύλαξη μέχρι τα ερευνητικά προγράμματα κλπ περισσότερο αποτελεί εμπέδωση ενός συσχετισμού δυνάμεων παραπλήσιο με αυτό που επικρατεί στους χώρους παραγωγής και όχι αναζήτηση νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η γραμμή της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου με αφορμή τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά παραγνωρίζει το γεγονός ότι το κράτος είναι ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης και επομένως έχει υπό κρατική επίβλεψη τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της εξουσίας (μέσα από τον μηχανισμό αναπαραγωγής δλδ την εκπαίδευση). Ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται την ταξικότητα της φύσης του εκπαιδευτικού μηχανισμού ειδικά σε συγκυρίες κρίσης που αποτυπώνεται στα περιθώρια ανέλιξης στις ανώτερες βαθμίδες του. Επιστημονίστηκες γραμμές που περιορίζονται να μιλάνε για ταξικούς φραγμούς παραβλέποντας τα παραπάνω καταλήγουν στρεβλά σε γραμμές «όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες για μεταπτυχιακές σπουδές, όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες ανέλιξης» με αποτέλεσμα να αποδέχεται στην πράξη την πλήρη απαξίωση των πτυχίων καταλήγοντας να δίνει τη μάχη μόνο για τους όρους επιβολής της ήττας (μεταπτυχιακά με ή χωρίς δίδακτρα με δεδομένο τον κατατεμαχισμό του φοιτητικού σώματος πλέον). Οριακά καταλήγει να παρουσιάζει  – έστω κι αν δεν το παραδέχεται ρητά - τα μεταπτυχιακά προγράμματα ως αναγκαία στην απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι δεν παλεύουμε απέναντι και στα διδάκτρα, αλλά πρέπει να τα ανοίγουμε με συνολικό τρόπο ανατροπής της αναδιάρθρωσης και πάλης της γενίας για μια άλλη προοπτική.

24. (Επαναφορά οργανισμών ως μηχανισμών εξειδίκευσης και εμπέδωσης της αναδιάρθρωσης).

Η αναγκαίοτητα για Διοικητική Ανασυγκρότηση των Ιδρυμάτων σύμφωνα με τα διεθνή μοντέλα,όπως περιγράφεται στις διαμορφωμένες Προτάσεις, θέτει πάλι στο Τραπέζι την κατεύθυνση για συγκρότηση Οργανισμών σε όλα τα Ιδρύματα της χώρας και για αλλαγές στους εσωτερικούς κανονισμούς των ιδρυμάτων. Η στοχοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού από την πλευρά των Πρυτανειών και του αντιδραστικού μπλοκ των καθηγητών θα συνεχίσει να αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου με στόχο τη συνεχή μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης στα ιδρύματα δεξιότερα υπό την απουσία αριστερής συνδικαλιστικής πρακτικής. Η ανάγκη ύπαρξης οργανισμών έχει να κάνει με την αντιφατικότητα εμπέδωσης της αναδιάρθρωσης σε μια σειρά από πανεπιστήμια, σχολές και τμήματα – αυτό επιτάσσει την εξειδίκευση των αναδιαρθρωτικών τομών μέσα από τους επιμέρους οργανισμούς και ανάλογα με τους συσχετισμούς σε κάθε ίδρυμα που θα μπορεί όμως να πηγαίνει την αναδιάρθρωση κάποια βήματα παρακάτω. Η κυβέρνης ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο φαίνεται να μην θέλει να άρει το αυτοδιοίκητο των ιδρυμάτων αφήνοντας την ‘’δημοκρατία’’ στα χέρια των πρυτανικών αρχών με τις οποίες προσπαθεί να συνάψει τακτικές συμμαχίες για το καλύτερο προχώρημα της αναδιάρθρωσης.

25. Η προώθηση και εφαρμογή των παραπάνω τομών θα γίνει σταδιακά με συγκεκριμένο τρόπο και μεθοδογία. Οι αλλαγές στο Σχολείο και στο Πανεπιστήμιοείναι αλληλένδετες μεταξύ τους για αυτό και θα γίνονται παράλληλα,έτσι ώστε να κλειδώσει όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα ένας πιο αντιδραστικός και άκρα νεοφιλελεύθερος κοινωνικός καταμερισμός εργασίας. Προφανώς ο καταμερισμός εργασίας κλειδώνει στον χώρο της παραγωγής με τους κυριάρχους μηχανισμούς αναπαραγωγής να δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις και πλαίσια. Όπως περιγράφεται και από τα Πορίσματα του Εθνικού Διάλογου στόχος είναιοι ριζικές αυτές αλλαγές να εφαρμοστούν με γνώμονα την πενταετία που διανύουμε με τις αλλαγές στα ΕΠΑΛ να βρίσκονται ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα. Αυτό δε σημαίνει ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στη Τριτοβάθμια σταμάτα, αλλά σηματοδοτεί τη συνέχιση μιας περίοδου όπου η αναδιάρθρωση θα προχωρά με διαφορετική ταχύτητα και ένταση στα ιδρύματα και τις σχολές της χώρας με κέντρο τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και με γνώμονα τις κατευθύνσεις που περιγράφονται παραπάνω. Το προχώρημά της εξαρτάται από τις κοινωνικές αντιστάσεις που θα ξεπηδήσουν απέναντι σε αυτήν, ενώ η συνδικαλιστική πρακτική, η αντιαναδιαρθρωτική πάλη και η πολιτική προετοιμασία μέσα στις σχολές είναι άμεσα συνυφασμένες με την ίδια την προοπτική της νεολαίας, αλλά και με τους όρους που η νέα γενιά θα δώσει τη μάχη απέναντι σε ένα νέο νομοσχέδιο-τομή για τη Τριτοβάθμια.

Ε. Για την αναγκαία παρέμβαση, γραμμή και πολιτική δουλεία στους Φοιτητικούς Συλλόγους.

26. Το πολιτικό κίνημα νεολαίας με χαρακτηριστικά επιθετικού διεκδικητισμού που περιγράφουμε για να οικοδομηθεί πρέπει να πατάει πάνω σε μια συγκεκριμένη μεθολογία, συνδικαλιστική πρακτική, συγκεκριμένες αιχμές και ένα πλαίσιο υλικών διεκδικήσεων που με άξονα τα ενιαία συμφέροντα των φοιτητών και το κοινωνικό χώρο στο καιρό της κρίσης θα συγκροτούν συνεχώς όρους για τη μάχη της νέας γενιάς ενάντια ‘’σε θεούς και δαίμονες’’ για μια άλλη προοπτική. Οι αντικειμενικοί όροι κοινωνικής αμφισβήτησης της γενιάς μας υπάρχουν το θέμα ωστόσο που πρέπει να μας αποσχολεί είναι όχι να μένουμε σε αυτό, αλλά να δούμε πώς θα κινηθούμε έτσι ώστε να δημιούργησουμε τους υποκειμενικούς όρους που θα πάρουν χαρακτηριστικά ανοιχτής πολιτικής ρήξης όχι μόνο με την Κυβέρνηση αλλά και με το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης. Μια ιδεολογικού τύπου παρέμβαση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα εκβιαστικά διλήμματα που θέτει η συγκυρία του ΤΙΝΑ στη νεολαία αποτελώντας γραμμή μαζών και εφαλτήριο πάλης της γενιάς ενάντια στη ζωή και το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Για αυτό και πρέπει να εργαστούμε με συγκεκριμένη μεθοδολογία και όχι με υπερβατικό τρόπο για τη συγκρότηση κοινωνικού υποστρώματος στο εσωτερικό των Συλλόγων με που θα μπορέσει να σηκώσει το μέγεθος της αντιπαράθεσης.

27. Οι δευτερεύουσες αντιθέσεις που ξεπηδούν στους Φοιτητικούς Συλλόγους και το κεντρικό πολιτικό σκηνικό  πρέπει να μην μένουν ανεκμετάλλευτες, αλλά κατ’ αρχήν να οξύνονται με την δική μας πολιτική καθοδήγηση και πρακτική και συνάμα να ανάγονται στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου εργασίας δημιουργώντας ευρύτερα ρεύματα αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τις αντιδραστικές σχέσεις παραγωγής και την αντιδραστικοποιήση του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας. Η σχέση ειδικού γενικού δεν πρέπει να γίνεται με εγκεφαλικό τρόπο, αλλά πρέπει να αναδεικνύεται με συγκεκριμένο τρόπο αναδεικνύντας την ενιαία φύση και στρατηγική της αναδιάρθρωσης. Διαρκώς με ανακοινώσεις, καθημερινή παρέμβαση και τριβή με τις μάζες πρέπει να δημιουργούμε πολιτικά ερεθίσματα στο φοιτητικό σώμα σπάζοντας την απάθεια και την πλήρη αποστροφή από την πολιτική που χαρακτηρίζει τη νεολαία. Έτσι το ζήτημα των προγραμμάτων σπουδών που τρέχουν σε πολλές σχολές πρέπει να συνδέεται κατ’ αρχήν ως προς το αν οι αναδιαρθρώσεις των ΠΣ συντείνουν στη δημιουργία ενιαίων υλικών όρων πάλης – στη βάση των ενιαίων πτυχίων στην βάση ίδιων ΠΣ – ή αντίθετα αποδιαρθρώνουν αυτή την ενιαία υλική βάση. Επιπρόσθετα με τις κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης, την υποχρηματοδότηση στη συγκυρία του κόφτη. Αντίστοιχα το ζήτημα με τα πτυχία και τις διαβίου επανακαταρτήσεις με το νέο εργασιακό την επισφάλεια, την άρση κάθε επαγγελματικού και εργασιακού δικαιώματος. Σε αυτή τη βάση οι μάχες που θα δοθούν το επόμενο διάστημα πρέπει να ξεκινούν από τα υλικά επίδικα των κοινωνικών χώρων καινα ξεπερνούν τις ειδικές αντιθέσεις φτάνοντας σε κεντρικές πολιτικές αναμετρήσεις της νεολαίας με με το νέο εργασιακό μεσαίωνα.

28. Τα σχήματα των ΕΑΑΚ και η παρέμβαση τους στις σχολές πρέπει να απαντάει στους προβληματισμούς της γενιάς και τα υλικά επίδικα που ξεπηδούν στους κοινωνικούς χώρους βρίσκοντας πάντα τη χρυσή τομή ώστε να εκφράσουν πολιτικά το κόσμο των σχολών και να τον εντάκουν στο πολιτικό τους σχέδιου. Από τη στιγμή που μιλάμε για σχήματα κοινωνικού χώρου κι όχι για συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι ζήτημα να μην πέφτουμε στην παγίδα τόσο μιας διανοουμενίστικης, ιδεολογικής παρέμβασης που θα αναφέρεται σε κεντρικοπολιτικού τυπου ζητήματα μόνο, όσο και της παρέμβασης που δεν ξεφεύγει από τα στεγανά του κοινωνικού χώρου.

29. Μια γραμμή που θα θέσει τους Φοιτητικούς Συλλόγους σε τροχιά επιθετικού διεκδικητισμού δεν μπορεί να μετρήσει βήματα και αποτελέσματα στους συλλόγους αν τα σχήματα έχουν ρόλο τερματοφύλακα και απλού πολιτικού αναλυτή των εξελίξεων. Αντίθετα τα σχήματα σε επίπεδο σχολών και ιδρυμάτων πρέπει να ορίσουν αυτά το πεδίο αντιπαράθεσης με την Κυβέρνηση, καθηγητικό στρώμα και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με γειωμένα επιθετικά προτάγματα και αιτήματα που θα απαντάνε στα υλικά συμφέροντα των φοιτητών μακριά από λογικές συνδιαχείρισης και διαπραγμάτευσης με το καθηγητικό στρώμα. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε για τη συγκρότηση πολιτικού μπλοκ στο εσωτερικό συλλόγων που θα είναι έτοιμα για μια μάχη μεγάλης έντασης και διάρκειας. Η γραμμή των υλικών νικών στους κοινωνικούς χώρους θα πρέπει να λειτουργεί συνεργατικά με την προετοιμασία της κεντρική πολιτικής αναμέτρησης της νεολαίας με το μνημονιακό ζυγό και το ΤΙΝΑ, την συγκρότηση πολιτικού κινήματος νεολαίας. Γι' αυτό και όλες οι μάχες που θα δώσουμε στο εσωτερικό του πανεπιστημίου δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με σχετική αυτοτέλεια αλλά ναείναι δεμένες πάνω στο πολιτικό στόχο που θέτουμε για την ανατροπή της επίθεσης στη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας.Οι μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα είναι: 1) Αναδιαρθρώσεις σε προγράμματα σπουδών- απαξίωση των πτυχίων, 2) Επιμέρους αναδιάρθρωσης όπως παιδαγωγική επάρκεια, πρακτικές ασκήσειςστο ΕΜΠ, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, μετακύλιση του κόστους των αναλώσιμων στους φοιτητές κ.α, 3) Νέο εργασιακό νομοσχέδιο, 4) Προσφυγικό – αντιπολεμικό – ενίσχυση του συντονισμού για το προσφυγικό από Φοιτητικούς Συλλόγους.

30. Κυρίαρχη αντίφαση αυτή τη στιγμή στο πανεπιστήμιο σε σχέση με προηγούμενες περιόδους είναι η πλήρης απαξίωση του πτυχίου και η μηδαμινή του υλική αποκρυστάλλωση στην αυριανή προοπτική του αποφοίτου. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίαρχα με τις αλλαγές στη σφαίρα της παραγωγής, αλλάτην προώθηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που περιγράφονται στο σημείο δ. Το θέμα ωστόσο είναι ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν να απαντήσουν με ουσιαστικό και υλικό τρόπο σε αυτήν την αντίφαση, καταφέρνουν να δώσουν εφήμερες απαντήσεις  ενισχύοντας την ταξική τους ισχύ. Έτσι τη στιγμή που πλασσάρεται ως μονοδρόμος για τους αποφοίτους η συνεχής επανακατάρτιση και επιμόρφωση, η συνέχιση των σπουδών σε μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο και η μετανάστευση, υποβαθμίζεται και απαξιώνεται πλήρως η έννοια του πτυχίου και της συλλογικής κατοχύρωσης. Στόχος η παραπάνω αντίφαση να οξυνθεί και όχι να μείνει ανεκμετάλλευτη και αναπάντητη από τα σχήματα. Η αμφισβήτηση της πλήρης απαξίωσης των πτυχίων και του παραπάνω μονοδρόμου από την πλευρά του φοιτητικού σώματος μπορεί να δημιουρήσει τριγμούς στο πώς το κεφάλαιο θα ενσωματώσει τους αυριανούς αποφοίτους στο υπό αντιδραστική διαμόρφωση κοινωνικό καταμερισμό εργασίας. Αρκεί βέβαια να μετασχηματιστεί σε μια γραμμή πάλης και διεκδίκησης στο σήμερα για τη συλλογική κατοχύρωση των αποφοίτων με πτυχία με επαγγελματικά και συλλογικές-κλαδικές συμβάσεις εργασίας.

31. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιούμε τις όποιες αλλαγές θα διεξαχθούν στα προγράμματα σπουδών (διδακτική επάρκεια) και το νομοσχέδιο για το δεύτερο και τρίτο κύκλο σπουδών. Για το δεύτερο μια γραμμή που να μένει στο ‘’ΟΧΙ στα ΔΙΔΑΚΤΡΑ’’ ως κυρίαρχη αιχμή για το φοιτητικό κρίνεται αναντίστοιχη της περιόδου γιατί δεν αναγνωρίζει την τάση της αναδιάρθρωσης, για αυτό και πρέπει να συνολικοποιείται και να ενισχύει την πάλη της νεολαίας για μια μια άλλη προοπτική κόντρα στο Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης και την απαξίωση-διάλυση των πτυχίων. Υπό το πρίσμα ψηλά πρέπει να ιεραρχούνται αιτήματα που δε θα στοχεύουν στην ενσωμάτωση στον αντιδραστικό καταμερισμό εργασίας αλλά θα τον αμφισβητούν στην πράξη, όπως ‘’ΑΙΤΗΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΤΥΧΙΟ’’, ‘’ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ‘Α ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ-ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ’’ κτλ.

32. Το νέο εργασιακό, το καθεστώς δηλαδή στο οποίο καλούμαστε να εργαστούμε στην επαύριο που θα αποτέλει γενικό κανόνα για όλους τους αποφοίτους και κλάδους αποτελεί αυτή τη στιγμή κρίσμο πλήγμα για τη νεολαία. Παρότι η φοιτητιώσα νεολαία δεν υπάγεται άμεσα στο νέο αντιδραστικό καθεστώς αλλά το αντιλαμβάνεται μέσα από τη σφαίρα της αναπαραγωγής, είναι επιτακτικό να μεταφερθούν στο εσωτερικό των αμφιθεάτρων τα αδιέξοδα πάνω στα οποία προσκρούει αυτή η γενιά, το καθεστώς ισόβιας εκμετάλλευσης και επιβιωτισμού στο οποίο θέλουν να την υποτάξουν, σπάζοντας ιδεολογήματα ατομικής ανέλιξης που αναπαράγονται μέσα στην εκπαίδευση. Σε αυτο το πλαίσιο δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες οι συνδέσεις με επιμέρους επίδικα που σχετίζονται με το νέο εργασιακό όπως οι πρακτικές ασκήσεις στο πλαίσιο της ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ και η αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία (διδακτική επάρκεια-κουβέντα για επαγγελματικά δικαιώματα στο ΤΕΕ) .Η πάλη ενάντια στο Εργασιακό πρέπει να συνδέεταιμε την πάλη για κατάργηση του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης, αλλά και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που τσακίζει την εργασιακή (την επαγγελματική προοπτική τσακίζει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση) προοπτική της νεολαίας. Μακρία από πανταξικές, συντεχνιακές και συνδιαχειριστικές λογικές των κλάδων και των επιστημονικών συλλόγων που θα έρθουν να διαπραγματευτούν κλαδικές συμβάσεις εργασίας και καλύτερους όρους με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο μαζί με όλα τα κομμάτια της λεγόμενης ‘’Αριστεράς’’.

33. Η γραμμή για την οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας πρέπει να έχει χαρακτηριστικά επιθετικού διεκδικητισμού πάνω σε επιθετικές αιχμές, κοινές υλικές διεκδικήσεις και για να υλοποιηθεί πρέπει να περιγραφούν δίαυλοι επικοινωνίας της άνεργης, της εργαζόμενης και φοιτητιώσας νεολαίας. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και πρωτοβουλίες σε επίπεδο σύλλογων, όπως εκδηλώσεις σχημάτων με συντρόφους από σωματείου τύπου ΣΜΤ, αλλά και ευρύτερες κινηματικές πρωτοβουλίες νεολαιίστικου περιεχομένου με ακτιβίστικα χαρακτηριστικά με κινήσεις όπως η ATTACK που θα δίνουν το στίγμα της νέας γενιάς στη μάχη ενάντια στα Εργασιακά και την Κυβέρνηση.  Η συζήτηση γύρω από τις κοινωνικές συμμαχίες με στρώματα μέσα και έξω από τις σχολές πρέπει να μην γίνεται με όρους άλλων συγκυριών και δημιουργίας διαφορετικών μετώπων (πχ πανεκπαιδευτικό μέτωτο, μέτωπο πανεπιστημίων), αλλά πρέπει να γίνεται στη βάση ενίσχυσης του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Άλλωστε η αδυναμία σύνδεσης των επιμέρους κοινωνικών αγώνων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην κατάσταση που βρίσκεται το εργατικό λαϊκό κίνημα και στην ίδια την έκβαση της ταξικής πάλης. Ευρύτερος στόχος η ένταξη της νεολαίας σε ένα ανυποχώρητο αγώνα και μια εργατολαϊκή συμμαχία με τα εκμεταλευόμενα λαϊκά στρώματα που θα έχει ως γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και της εργατικής τάξης και στόχο να χάνει συνεχώς το κεφαλαίο.

34. Τέλος από τη γραμμή μας δεν πρέπει να απουσιάζουν κινήσεις για ζητήματα πιο κοινωνικού περιεχομένου όπως το προσφυγικό και οι πλειστηριασμοί και το έντονο αντιπολεμικό στίγμα. Όσον αφορά το προσφυγικό οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή σηματοδοτούν μια ακόμα πιο σκληρή πραγματικότητα για τους πρόσφυγες που παραμένουν στη χώρα και τις νέες ροές. Η στήριξη και συμμετοχή στο Συντονισμό Σωματείων και Φοιτητικών Συλλόγων για το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό πρέπει να συνεχιστεί ώστε η γενιά μας μαζί με το εργατικό κίνημα να στείλουν ένα αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικόμήνυμα, παράλληλα με κινήσεις αλληλλεγγύης και επαφής με τους πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης. Παράλληλα πρέπει να στηριχθούν οι πρωτοβουλίες των ΕΛΜΕ για ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία και συνολικά ευρύτερες κινήσεις για ισότιμη ένταξη των προσφύγων στον κοινωνικό ιστό, με τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις πολιτικές οργανώσεις να διαδραματίζουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κόντρα στη λογική ΣΥΡΙΖΑ-ΜΚΟ που πάνε συνεργατικά. Από την άλλη οι εξελίξεις στο μέτωπο των πλειστηριασμών με τις εικόνες της ‘’αριστερής’’ κατασταλτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και τις σπασμοδικές νίκες που πετυχαίνουν οι λαϊκοι εργατικοί αγώνες, πρέπει να χρησιμοποιήθουν με μια μεθολογία που θα φέρουν τη νεολαία και τους Φοιτητικούς Συλλόγους σε κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με την Κυβέρνηση και το μνημόνιο.

35. Η μάχη στους Φοιτητικούς Συλλόγους που καλούμαστε να δώσουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας και η εξέλιξήτης είναι καθοριστική για τη νεολαία και την προοπτική της. Η κατάσταση και τα πολιτικά αποτελέσματα στους Φοιτητικούς Συλλόγους είναι βαρόμετρο για εμάς και σχετίζονται άμεσα με την ίδια τη διάρκεια ζωής του μάχιμου φοιτητικού συνδικαλισμού και των αριστερών ανεξάρτητων σχημάτων στο πανεπιστήμιο, αλλά και με τις κινήσεις, τις δομές κοινωνικής-συλλογικής οργάνωσης που αφορούν τη μη φοιτητιώσα νεολαία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ευνοϊκότερος ειδικός συσχετισμός δύναμης εντός των πανεπιστημίων, παρά την σαρωτική αναδιαρθρωτική επέλαση και τα ρήγματα που παραμένουν ανοιχτά στη νεολαία, δεν θα συνεχίσει να μένει ανέπαφος, ούτε θα τροφοδοτείται ακόμη για πολύ από τα καύσιμα μεγάλων και μικρών υλικών νικών του φοιτητικού κινήματος του παρελθόντος.Το σχέδιο που περιγράφουμε για τους φοιτητικούς συλλόγους και το πολιτικό κίνημα νεολαίας περνάει μέσα από την ίδια την αναζωπύρωση του φοιτητικού συνδικαλισμού από μεριάς των σχημάτων μας σε μια συγκυρία συνδικαλιστικής αμηχανίας στο εσωτερικό των σχολών. Για εμάς η πρόταση των ΕΑΑΚ για το φοιτητικό κίνημα και το φοιτητικό συνδικαλισμό  πρέπει να γίνεται με γειωμένο τρόπο και να απαντάει στα κοινωνικά επίδικα με βάση όσα περιγράφονται και όχι με εγκεφαλικό τρόπο και ξεκομμένα από τις μάζες να περιγράφει συνδικαλιστικούς νεοτερισμούς (σπασίματα ενιαίαων συλλόγων, ανοιχτά ΔΣ, πολιτισμικά-αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και κυλικεία στα πλαίσια του επιχειρηματικού σαμποτάζ) που δεν αποφέρουν αποτελέσματα.

Ζ. Φυσιογνωμία σχημάτων, ΕΑΑΚ και πολιτικές συνεργασίες.

 36. Η δουλεία και τα βήματα που θέλουμε να γίνουν στους Φοιτητικούς Συλλόγους και το Φοιτητικό Συνδικαλισμό είναι αναπόσπασταμε τη πολιτική δουλεία και την ενίσχυση των σχημάτων μας. Οι κινητοποιήσεις και οι διεργασίες της χρονιάς που πέρασε σε επίπεδο πανεπιστημίου και φοιτητιώσας νεολαίας ήταν αρκετά αναιμικές γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή δυνατότητα αυθόρμητης-εύκολης συγκρότησης πολιτικού κινήματος νεολαίας που θα στρατεύεται πάνω σε ένα άλλο όραμα για την προοπτική και το μέλλον της. Οπότε η χαμηλή πολιτική δουλεία στις μάζες, η αλλητροφοδότηση με αυτές και η δουλειά μυρμηγκιού άνθρωπο τον άνθρωπο κρίνεται καθοριστική και δεν πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Η φυσιογνωμία που θέλουμε να προσδώσουμε και παλεύουμε στα σχήματα μας, δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σα γραμμή αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του αμφιθεάτρου των ΕΑΑΚ.  Η φυσιογνωμία των σχημάτων έχει να κάνει α) με το πώς αντιλαμβανόμαστε και πολιτικοποιούμε τα ευρύτερα ρεύματα στους συλλόγους),  β) πώς εργαζόμαστε για να συσπειρώσουμε ευρύτερα κομμάτια στις πρακτικές του σχήματος και πάνω σε ποιο πολιτικό σχέδιο, αλλά και γ) στο πώς αντιλαμβανόμαστε  και επιτελούμε τα πολιτικά μας καθήκοντα άρρηκτα συνδεδεμένα με τα κοινωνικά επίδικα κάνοντας τη θεωρία πράξη. 

37. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τα ρήγματα και απαιτείται να συγκροτηθούν ευρύτερα κοινωνικά  μπλοκ αγώνα μέσα στις σχολές που θα μπορούν να δώσουν μάχες μεγάλης διάρκειας και έντασης. Η ενδυνάμωση των σχέσεων των σχημάτων μας με τις μάζες, η παρέμβαση στο κοινωνικό επίπεδο, η καθημερινή αναμέτρηση με τους προβληματισμόυς και τις αναζητήσεις της νεολαίας που συνεχώς εξωθείται στο περιθώριο, η απομάκρυνση από την “υψηλή πολιτική” των αντιπαραθέσεων στα ΕΑΑΚ, αλλά και των κεντρικοπολιτικών αντιπαραθέσεων που δεν θα γειώνονται στην υλική πραγματικότητα που βιώνουν οι φοιτητές καθημερινά είναι το πεδίο στο οποίο μπορεί να σφυρηλατηθεί μια χρήσιμη, αποτελεσματική και νικηφόρα για τη νεολαία γραμμή. Σε αυτή την κατεύθυνση τα ΕΑΑΚ καλούνται εκ νέου να αποτελέσουν εργαστήρι πολιτικής και οικοδόμησης του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής στο εσωτερικό των συλλόγων, στοχεύοντας να ψηλαφίσουν έναν άλλο συλλογικό δρόμο για το φοιτητή, τον απόφοιτο και τον αυριανό εργαζόμενο που θα προκύψει από τις καθημερινές μικρές και μεγάλες μάχες που θα δωθούν το επόμενο διάστημα.

38. Η κατάσταση στα ΕΑΑΚ   το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκεται σε κρίση η οποία εντείνεται με τη πολιτική κουβέντα στο εσωτερικό τους και τα αντιπαραθετικά πολιτικά σχέδια που ζημώνονται και παλέυονται μέσα και έξω από το μόρφωμα και τα σχήματα ΕΑΑΚ. Η κούβεντα που ταλανίζει το τελευταίο χρονικο διάστημα  σχετικά με τις πολιτικές συνεργασίες με άλλες δυνάμεις έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο και ‘’βυθίζει’’ ακόμα περισσότερο το μέλλον των ΕΑΑΚ επειδή γίνεται ξεκομμένα από το κοινωνικό επίδικο . Το προηγούμενο διάστημα στα ΕΑΑΚ υλοποιήθηκε μια γραμμή συμμαχιών τόσο σαν απάντηση στον πολυκατακερματισμό όσο και σαν πανάκεια για το ξεπέρασμα του τέλματος στο οποίο έχει φτάσει το μόρφωμα. Αυτό που αποτυπώθηκε στα συντονιστικά ΕΑΑΚ, αποτυπώνεται και στις εκλογικές καταγραφές. Ωστόσο παρότι ηγεμόνευσε μια γραμμή πολιτικής συνεργασιών, το περιεχόμενό της φέρει την πολιτική σφραγίδα των ΕΑΑΚ ενάντια στην αριστερή ανάθεση, την κυβέρνηση, τις αυταπάτες. Το κοινό κατέβασμα έδειξε ότι δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει κανένα από τους δύο σκοπούς δεδομένου ότι ούτε συγκράτησε κοινωνικά ρεύματα, ούτε αποτελεί επιβεβαιωμένο μπούσουλα για την ανασύνθεση αυτού του χώρου πάνω σε αυτό το σχέδιο. Το μόνο που καταφέρνει ουσιαστικά είναι να συγκρατεί τις καταγραφές των ΕΑΑΚ σε μια σειρά από σχολές. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όσο η κουβέντα αυτή θα μονοπωλεί τα συντονιστικά, τόσο η κατάσταση των ΕΑΑΚ και των αριστερών ανεξάρτητων σχημάτων θα συνεχίζει να έχει κατιούσα πορεία.

39. Η παρέμβαση των σχημάτων και η πολιτική δουλειά στους συλλόγους πάντα προσέβλεπε στην οικοδόμηση μιας ευρύτερης συμμαχίας που θα έδινε τη μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αλλά και τις αναδιαρθρώσεις που διεξάγονται στη σφαίρα παραγωγής και σε κεντρικό πολιτκό επίπεδο. Οι διαφορετικές γραμμές εντός του μορφώματος για το ποιά θα πρέπει να είναι αυτή η συμμαχία (με ποιά στρώματα και ποία κατεύθυνση-γραμμή-σχέδιο) πρέπει να δοκιμαστούν στις μάζες και εκεί να γίνει η αντιπαράθεση. Η αντιπαράθεση γραμμών στα αμφιθέατρα ΕΑΑΚ πάνω σε πάγια ναρχωθετημένα δίπολα όσε γίνεται με εγκεφαλικό τρόπο και όχι στη βάση των πολιτικών αποτελεσμάτων στους συλλόγους, τόσο τα ΕΑΑΚ θα κρίνονται πολύ κατώτερα των περιστάσεων. Αν τα ΕΑΑΚ θέλουν να αποτελέσουν το πόλο συσπείρωσης και έκφρασης όλων των αντικαπιταλιστικών και ριζοσπαστικών ρευμάτων και δυνάμεων στα πανεπιστήμια τότε πρέπει να έχουν πρόταση για το φοιτητικό κίνημα και τους συλλόγους. Αυτό πρέπει να αποτελεί και το κέντρο της κουβέντας στα επόμενα συντονιστικά και στις διαδικασίες των σχημάτων. Η πολιτική διεύρυνση και ενίσχυση των ΕΑΑΚ για εμάς αποτελεί στόχο και περνάει κυρίαρχα μέσα από τη μαζικοποιήση των σχημάτων, τη συσπείρωση και στράτευση μαζών στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής μέσα στα πανεπιστήμια. Δευτερευόντως μέσα από την σφυρηλάτηση βαθύτερων πολιτικών δεσμών των ΕΑΑΚ με τις λοιπές δυνάμεις της Αριστεράς πάνω στο κίνημα, την πρακτική στα πολιτικά κριτήρια και κόκκινες γραμμές που έχουν περιγραφεί στην 4^η Φοιτητική Ολομέλεια με στόχο την ισότιμη ένταξη τους στο μόρφωμα, όχι με όρους μαγαζιού και παράταξης, αλλά ενίσχυσης  του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής μέσα στα πανεπιστήμια. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμε και τους συντρόφους και τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ να ενταχθούν στα σχήματα των ΕΑΑΚ.

40. Η πολιτική διακήρυξη για εμάς σχετίζεται με την αναγκαία ενίσχυση του φιλεργατικού και αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα των ΕΑΑΚ και έχει να κάνει με 1) την πολιτική πρόταση για το κίνημα πάνω στα κοινωνικά και υλικά επίδικα, 2) την πολιτική ενοποιήση το κοινό βηματισμό σχεδιασμό των ΕΑΑΚ και τα πολιτικά αποτελέσματα που θα μετρήσουν στους συλλόγους και 3) την στρατηγική σύγκλιση με όλες τις δυνάμεις εντός και εκτός του μορφώματος για την ενίσχυση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής μέσα στα πανεπιστήμια. Τα ΕΑΑΚ δεν αποτελούν τον αντικαπιταλιστικό πόλο-πτέρυγα μέσα στα πανεπιστήμιο αλλά το ευρύτερο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Η ενίσχυση του πιο σπουδαίου εγχειρήματος που έχει αναδείξει η Αντικαπιταλιστική Αριστερά βαδίζει συνεργατικά με την κουβέντα για τον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό πόλο και μέτωπο, όπως έχει αποδείξει και η ίδια και η ιστορία. Συνεχίζουμε να διαχωριζόμαστε κάθετα από λογικές οργανωτικής μετάλλαξης των ΕΑΑΚ και μετατροπής τους σε παράταξη της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (μέλη, συνδιασκέψεις, αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι κ.α). Παράλληλα με την τοποθέτηση και την στάση μας, διαχωριζόμαστε κάθετα από λογικές χαλαρού δικτύου με αυτοϋπονομευτικές πρακτικές για το ίδιο το μόρφωμα που στα πλαίσια της παναριστεράς και των πανταξικών μετώπων αποσυγκροτούν το ρεύμα της Επαναστατικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και οδηγούν τη νεολαία και το φοιτητικό κίνημα στην ήττα και την ενσωμάτωση.