Η 8η Μάρτη, η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, μια μέρα-σύμβολο των σκληρών αγώνων των εργαζόμενων γυναικών. Από τις 8 Μάρτη του 1857 και την πρώτη απεργία γυναικών εργαζομένων στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης μέχρι και σήμερα, οι γυναίκες σε κάθε γωνιά της γης δεν σταματούν να αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ελευθερία, ίσα δικαιώματα και χειραφέτηση. Το 1857 οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν και απέργησαν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, κάνοντας έτσι τα αιτήματα τους ως αναπόσπαστο κομμάτι των συνολικών διεκδικήσεων του εργατικού, επαναστατικού κινήματος.

Η 8η Μάρτη αποτελεί την μέρα πάλης για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας ενάντια στην εκμετάλλευση από το σύστημα της ανισοτιμίας και των καταναγκασμών που δημιουργεί την εκμετάλλευση. Η μη ισότιμη θέσης της γυναίκα (και των υπόλοιπων έμφυλων ταυτοτήτων, όπου οι διακρίσεις είναι ακόμα πιο έντονες) βασίζεται στον τρόπο ένταξης της στην παραγωγική διαδικασία, βαρύνεται από χιλιάδες χρόνια μη ένταξης της στην παραγωγή (στους προ καπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής) και ενδυναμώνεται από το διπλό της ρόλο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής: αυτόν του αναπόσπαστου τμήματος του εργατικού δυναμικού και αυτόν της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (μητρότητα). Το σύστημα αυτό δεν μπορεί να παραχωρήσει πραγματική ισοτιμία, γιατί αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Για να εκλείψει το γυναικείο ζήτημα είναι προϋπόθεση να ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής που γεννούν τις ανισότητες.
Ειδικότερα, όλα τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες καθώς εντείνονται και οι διακρίσεις που υπόκεινται στην εργασία τους που αποτυπώνονται είτε με μισθολογικές διαφορές είτε ακόμα και με εργοδοτική αυθαιρεσία και βία. Ταυτόχρονα, οι διακρίσεις αυτές μεταφέρονται και στην κοινωνική τους ζωή όπου βλέπουμε περιστατικά βίας, ξυλοδαρμών και γυναικοκτονιών να καταγγέλλονται πλέον καθημερινά.
Όλα αυτά γεννιούνται από σύστημα αυτό και δεν μπορούν να εξαλειφθούν αν δεν δυναμώσει η πάλη ενάντια σε αυτό και σε όλους τους εκφραστές του. Έτσι, τα δικαιώματα των γυναικών σε καμία περίπτωση δεν χωράνε στην ΕΕ των συμφερόντων του κεφαλαίου και της εμπλοκής στους πολέμους όπως είναι αυτός που σφαγιάζει τον λαό της Παλαιστίνης. Γιατί κάθε φορά που θα βλέπει τη κερδοφορία του να αυξάνεται, τα εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στη ζωή με αξιοπρέπεια χωρίς εκμετάλλευση αλλά και η ίδια η αξία της ανθρώπινης ζωής θα έρχονται δεύτερα. Έτσι, τα δικαιώματα των γυναικών δεν χωράνε πουθενά όταν όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν πιστά την πολιτική των διαλυμένων εργασιακών συνθηκών που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τις γυναίκες και τις μητέρες, την πολιτική που καθημερινά μας τσακίζει τις ζωές στους εργασιακούς χώρους αλλά και στη καθημερινότητά μας. Με τον τρόπο που υπηρετείται πιστά αυτή η πολιτική έχουμε ένα ολοένα και πιο υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, διαλυμένες κρατικές υποδομές με αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση να μην μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια των γυναικών που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα αλλά και συνολικά των γυναικών που προσπαθούν να ξεφύγουν από κακοποιητικές σχέσεις και σχέσεις εκμετάλλευσης.
Η 8η Μάρτη αποτελεί σταθμό στην πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στην γυναικεία εκμετάλλευση και στις έμφυλες διακρίσεις. Πλάι στα αιτήματα του εργατικού κινήματος να αναδείξουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα για ίση αμοιβή και σταθερή εργασία.
Eίναι παραπάνω από αναγκαίο τα αιτήματα των γυναικών αλλά και όλων όσων υπόκεινται τις έμφυλες διακρίσεις να μην μένουν μακριά από τα αιτήματα ολόκληρης της εργατικής τάξης που παλεύει να νικήσει απέναντι στο σύστημα αυτό που γεννά τις διακρίσεις και την εκμετάλλευση αλλά να γίνονται ένα. Συνολικά ο λαός έχει τη δυνατότητα να βγει μπροστά και να κατακτήσει όσα του ανήκουν και βίαια του αρπάζουν όλες οι κυβερνήσεις. Είναι κομμάτι της κοινής πάλης των εργαζομένων για ΣΣΕ με αυξήσεις μισθών και ίσες απολαβές, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, προστασία της μητρότητας και μέσα από τα Σωματεία και τους συλλογικούς φορείς μπορούν να κερδίσουν.
Από τους εργατικούς- κοινωνικούς- απελευθερωτικούς αγώνες, από τις γυναίκες του ΕΑΜ ΕΛΑΣ που πάλεψαν απέναντι στον φασισμό, και τις εξόριστες γυναίκες στο Τρίκερι στη Γιάρο, και στη Μακρόνησο, από τις γυναίκες των μπουντρουμιών της ΕΑΤ-ΕΣΑ και της εξέγερσης τους Πολυτεχνείου, ως τις αγωνίστριες στο σήμερα. Από την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, την Μαρία Δημάδη, την Ηλέκτρα Αποστόλου, τη Λέλα Καραγιάννη ως την Σταματίνα Κανελλοπούλου, οι γυναίκες έχουν προσφέρει στην ιστορία του εργατικού κινήματος και των ταξικών αγώνων του τόπου λαμπρά παραδείγματα. Παραδείγματα έμπνευσης και μίμησης για το παρόν και το μέλλον του.
Δυναμώνουμε τον οργανωμένο αγώνα, απευθύνουμε αγωνιστικό κάλεσμα στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, για την εξάλειψη όλων των διακρίσεων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, παλεύουμε μέσα από τις μαζικές δομές του κινήματος, μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τα Σωματεία ώστε μέσα από τη συλλογική πάλη να υψώσουμε ασπίδα προστασίας ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, ενάντια στη βία, τον σεξισμό και τις ανισότητες.