Οι φετινές φοιτητικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε μια ιδιαίτερη συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την ψήφιση του 4ου -και πιο σκληρού- μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η κατάργηση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος που κατακτήθηκε με αγώνες χρόνων (ακόμα και της Κυριακάτικης Αργίας στο χώρο του εμπορίου) και η υπαγωγή του νέου εργατικού δυναμικού στις όλο και πιο σκληρές σχέσεις εκμετάλλευσης με τον πέλεκυ της ανεργίας να θερίζει, οι ιδιωτικοποιήσεις και το νέο αντι-συνδικαλιστικό νομοσχέδιο αποτελούν τις κυρίαρχες όψεις της αστικής στρατηγικής και συμπυκνώνουν την αδυσώπητη επίθεση του κεφαλαίου στη ζωή και στα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων. Το πολιτικό κλίμα κινηματικής νηνεμίας και απογοήτευσης συνεχίζει να χαρακτηρίζει την πολιτική συγκυρία, με τη ΓΣΕΕ από κοινού με όλη την ραχοκοκαλιά του επίσημου συνδικαλισμού και τους πολιτικούς εκπροσώπους του να ενισχύουν συνεχώς αυτό το κλίμα, αποτελώντας σταθεροποιητικό παράγοντα για την κυβέρνηση και την ψήφιση-εφαρμογή των σκληρών νέων μέτρων. Η απουσία μιας πραγματικής εναλλακτικής αφήγησης από την Αριστερά για το πώς τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, το συντονισμό και την οργάνωση του κόσμου της εργασίας κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό και τις αστικές κυβερνήσεις, ξεδιπλώνει την αδυναμία της Επαναστατικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να παρέμβει με σοβαρούς όρους στη συγκυρία.

Το παραπάνω κλίμα χαρακτηρίζει τους χώρους όπου ζει και υπάρχει η νεολαία, με την κατάσταση στο πανεπιστήμιο και τους Φοιτητικούς Συλλόγους να είναι ενδεικτική. Οι άμαζες και ελάχιστες γενικές συνελεύσεις τη φετινή χρονιά, η υποχώρηση των συνδικαλιστικών πρακτικών και του φοιτητικού κινήματος, δεν μπορούν να συγκροτούν αντιστάσεις απέναντι στην επέλαση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που με διαφορετική ένταση και ταχύτητα προχωράει στις σχολές και ιδρύματα. Έτσι τα νομοθετήματα και οι βασικές κατευθύνσεις των εκάστοτε μεταρρυθμίσεων ακόμα και πριν το νόμο Διαμαντοπούλου, αποτελούν πλέον κανόνα στις περισσότερες σχολές και ιδρύματα. Υπό αυτό το πρίσμα το καθηγητικό σώμα κερδίζει συνεχώς έδαφος με μια σειρά αυταρχικών πρακτικών (βλέπε τον τρόπο που υλοποιεί αλλαγές προγραμμάτων σπουδών, τα γεγονότα σε Ξάνθη, Πάντειο , Σύγκλητοι που δεν αναγνωρίζουν παρέμβαση Φ.Σ) και σε συνδυασμό με την σταθερή εφαρμογή αναδιαρθρωτικών πτυχών διαμορφώνουν όλο και πιο σκληρούς όρους καθημερινότητας για το φοιτητή, εντατικοποιώντας περαιτέρω τους ρυθμούς σπουδών και ενισχύοντας τη θέση του καθηγητικού κατεστημένου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η νωχελική παρέμβαση πάνω στα υλικά επίδικα της καθημερινότητας του φοιτητικού σώματος και η απουσία μιας εναλλακτικής κεντρικής πολιτικής αφήγησης που θα απαντά στην προοπτική της νεολαίας οδηγεί μεγάλο κομμάτι των φοιτητών στην αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες και κάθε μορφή πολιτικής πρακτικής. Έτσι πλέον ενισχύεται συνεχώς στους κόλπους του φοιτητικού σώματος η πλήρης ιδιώτευση και εξατομίκευση, η οποία πατάει πάνω σε ένα όραμα κοινωνικής ανέλιξης που διαρκώς καταρρέει, αναζητώντας πολιτική έκφραση όχι μόνο στις γνωστές καθεστωτικές παρατάξεις, αλλά και σε νέα «ανεξάρτητα» αντιδραστικά πολιτικά εγχειρήματα, σε πολιτισμικές και σε εθελοντικές ομάδες υπό την εποπτεία των καθηγητών.

Τα παραπάνω συμπυκνώνουν επίσης και την κρίση που διαπερνά το φοιτητικό συνδικαλισμό τα τελευταία χρόνια, με τα αποτελέσματα των φετινών φοιτητικών εκλογών να τα επιβεβαιώνουν. Η αποχή της νεολαίας από τις συλλογικές διαδικασίες δεν ανατάχθηκε ούτε στις φετινές φοιτητικές εκλογές, με την πτώση της κάλπης να είναι ραγδαία στον καιρό των μνημονίων και της κρίσης, όπως φαίνεται και από διάγραμμα. Αν και οι φοιτητικές εκλογές αποτελούσαν για εμάς μια μάχη σαν όλες τις άλλες που δίνουμε όλη τη χρονιά -και όχι τη μητέρα των μαχών- τα τεράστια ποσοστά αποχής πρέπει να αποτελούν σημαντικό προβληματισμό για τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος καθώς είναι δείκτης της αδρανοποίησης-απάθειας του φοιτητικού σώματος στην υφιστάμενη κάθε φορά πολιτική συγκυρία, αλλά και δείκτης υποχώρησης της ίδιας της αριστεράς και των πρακτικών της στους φοιτητικούς συλλόγους. Η ραγδαία πτώση της κάλπης είναι αλληλένδετη κάθε φορά με τη συνολική πολιτική συγκυρία (βλέπε 2015-2017, 2008-2010 Γρηγορόπουλος-μνημόνιο), αλλά και την ειδική πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίζει το χώρο του πανεπιστημίου. Γι’ αυτό το ρεύμα της αποχής κάθε φορά δεν αποτελεί συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα αλλά στο εσωτερικό του ξεδιπλώνει κυρίαρχες και δευτερεύουσες τάσεις ακόμα και αντιφατικές μεταξύ τους.

Φανερώνει παράλληλα την αδυναμία του φοιτητικού συνδικαλισμού να βρίσκει λόγο ύπαρξης στη συνείδηση των φοιτητών, καθώς τη στιγμή που οι συνθήκες σπουδών και η προοπτική της νεολαίας καταβαραθρώνεται, η συλλογική διεκδίκηση μέσα από τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων δε μπορεί να μετρήσει τα απαραίτητα βήματα για τη συγκρότηση μιας δυναμικής απάντησης και επομένως να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης και ηττοπάθειας. Δεν εκτιμούμε ότι η αποχή αποτυπώνει την αντιδραστικοποίηση συνολικά του φοιτητικού σώματος, αν και σίγουρα υποδηλώνει σε μεγάλο βαθμό την ενσωμάτωση της νεολαίας στο πολιτικό γίγνεσθαι και την αδυναμία της Αριστεράς να συγκροτήσει μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τους υλοποιητές της. Υπό αυτό το πρίσμα ο κόσμος που απέχει από τις φοιτητικές εκλογές πρέπει να απασχολήσει τα ΕΑΑΚ και τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα με δημιουργικό τρόπο και όχι να οδηγεί σε λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα όπως ότι έφτασε το τέλος της εποχής του μάχιμου ανεξάρτητου φοιτητικού συνδικαλισμού και η μετάβαση στις νέες μαύρες σελίδες για το φοιτητικό κίνημα, τους Φοιτητικούς Συλλόγους και το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Είναι γεγονός ότι σε μια περίοδο κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και ραγδαίας πτώσης της κοινωνικής δυναμικής που συγκροτούν τα αστικά κόμματα, η αποστροφή από κάθε συλλογική-πολιτική διαδικασία, παρουσιάζεται από το αστικό επιτελείο σαν η καλύτερη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του Πανεπιστημίου. Ωστόσο με βάση και το εκλογικό αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται ξεγραμμένο από το εσωτερικό των ιδρυμάτων το μπλοκ των καθεστωτικών παρατάξεων, με τη ΔΑΠ να καταφέρνει να εκφράζει ακόμα τη μεγαλύτερη δυναμική (ποσοστό 40,12 % στα ΑΕΙ) αποτελώντας τον κυρίαρχο πολιτικό εκπρόσωπο της λογικής του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου, της νεοφιλελεύθερης αστικής αφήγησης και του επιστημονισμού στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Παρά την πτώση της κάλπης και των ψήφων της σε απόλυτο αριθμό, συνεχίζει να συντηρεί έναν ισχυρό εκλογικό μηχανισμό, παρά τους κλυδωνισμούς από τους οποίους διέπεται. Έτσι καταφέρνει και απαντάει στις τάσεις αποσυγκρότησης που παρουσιάζει και αποτυπώνονται με σκληρό τρόπο φέτος α) στις εσωτερικές τους συγκρούσεις στην ΟΝΝΕΔ και την απόσχιση ενός σημαντικού κομματιού που δεν εντάσσεται στο μπλοκ Μητσοτάκη (βλ. μπλοκ Τζιτζικώστα Θεσ/νίκη) που έγινε φανερό όλη τη χρονιά με διαφορετική αφίσα, οργάνωση της δουλειάς ανά σχολές και οξυμμένων αντιπαραθέσεων στις σχολές, β) στην απομαζικοποίηση της σε πολλές σχολές και γ) στην αδυναμία αναπαραγωγής της σε άλλες. Μάλιστα η κατάσταση αποσυγκρότησής της δίνει χώρο σε βαθιά νεοφιλελεύθερες λογικές κομματιών της ΝΔ καθώς και άλλων πολιτικών προσώπων (Τζήμερος κ.ά.) για την διάλυση των παρατάξεων και του φοιτητικού συνδικαλισμού, που ωστόσο εκφράζουν συγκροτημένο πολιτικό μπλοκ –ρεύμα με πανελλαδικά χαρακτηριστικά στα ιδρύματα.

Η ΠΑΣΠ παρουσιάζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μικρή άνοδο παρά τις εσωτερικές τις αντιφάσεις (μπλοκ Φώφης-ΠΑΣΟΚ και ΚΙΔΗΣΟ), χωρίς ωστόσο αυτό να συνοδεύεται από την πολιτική έκφραση ρευμάτων της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας που έχουν συντριβεί με την διάλυση και υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ την 8ετία της κρίσης και των μνημονίων. Να σημειωθεί ωστόσο ότι στα κάστρα της ΑΣΟΕΕ και Γεωπονικό-Χημικοί Μηχανικοί (που αποτελούν διαφορετικά πολιτικά μπλοκ στο εσωτερικό της) παρουσιάζει πτώση ανάλογη με την πτώση της κάλπης.

Το BLOCO ως κυβερνητική παράταξη δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει παρά το 1% των ψήφων, γεγονός που αποδεικνύει ότι το ρήγμα κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης που έχει ανοίξει μετά το ΟΧΙ στους κόλπους της νεολαίας δεν μπορεί να απαντηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι παρά τη φαινομενική υποταγή στις κυβερνητικές επιλογές που το BLOCO στηρίζει ακράδαντα, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να στηθεί με σοβαρούς όρους σαν κυβερνητική παράταξη μετά και την αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της.

Η ΠΚΣ καταφέρνει να συγκρατεί τις δυνάμεις της, εκφράζοντας τη λογική της ανάθεσης-ενσωμάτωσης αλλά με «τίμιο» αγωνιστικό περίβλημα, μακριά από ριζοσπαστικές πρακτικές, στήνοντας τη ρητορεία της πάνω στην επιβεβαίωση των προβλέψεών της για την επίθεση που δέχεται η νεολαία. Δεν επιλέγει να αμφισβητήσει την επίθεση του κεφαλαίου μέσα από κοινωνική πρακτική, αλλά μεταθέτει την απάντηση στην λαϊκή εξουσία, αντλώντας έτσι δύναμη από το κλίμα της ηττοπάθειας και της αδράνειας. Σ' αυτή τη βάση ενισχύει τη θέση της σε σχολές και ιδρύματα που είναι φανερή η αδυναμία των σχημάτων ΕΑΑΚ να σπάσουν αυτό το κλίμα και να προτάξουν μια γραμμή αμφισβήτησης και ρήξης. Τέλος, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση που διέρχεται μόρφωμα οι δυνάμεις της ΚΝΕ προσπαθούν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το ζήτημα των εκλογικών συνεργασιών μέσα από μια σειρά κινήσεων και πρακτικών (κερδίζοντας μάλιστα έδαφος σε κάποιες σχολές), επιβεβαιώνοντας τη γνωστή τους στάση απέναντι στις δυνάμεις που βρίσκονται στα αριστερά της και ειδικά στις δυνάμεις των ΕΑΑΚ.

Τα ΕΑΑΚ μπροστά στις αδυναμίες και τις δυνατότητες της περιόδου

Σε αυτή τη συγκυρία, τα ΕΑΑΚ και η επαναστατική αριστερά όφειλαν να αποτελέσουν ένα αντίβαρο στο περιγραφόμενο κλίμα της αποστράτευσης, να περιγράψουν ένα σχέδιο σύγκρουσης και αμφισβήτησης της δυσοίωνης προοπτικής της νεολαίας και να αναζωπυρώσουν πάνω σε αυτό τις συλλογικές διαδικασίες και τον μάχιμο φοιτητικό συνδικαλισμό. Παρ' όλα αυτά, για να γίνει αυτό σε πανελλαδικό επίπεδο τα ΕΑΑΚ καλούνται να αναμετρηθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό και να απαντήσουν στις συνεχόμενες προσπάθειες διαλυτοποίησής τους που γίνονται εμμονικά από ένα μειοψηφικό κομμάτι στο εσωτερικό τους. Η αδυναμία ενιαίας εκλογικής καταγραφής των δυνάμεων των ΕΑΑΚ στις φοιτητικές εκλογές αποδεικνύει την κρίση στην οποία έχει περιέλθει το ίδιο το μόρφωμα το τελευταίο διάστημα, που πολλοί καλοθελητές με πρώτη και καλύτερη τη ΛΑΕ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν για τους μικροπολιτικούς τους σκοπούς, με στόχο να σβήσουν το ρεύμα της ανεξάρτητης μαχόμενης ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα ιδρύματα. Ωστόσο το ποσοστό και οι χιλιάδες ψήφοι των ΕΑΑΚ, η δυναμική τους στο εσωτερικό των συλλόγων και η πολιτική φυσιογνωμία των σχημάτων έχουν δείξει ότι αντέχουν στις δυσκολίες της περιόδου και θα παλέψουν μέχρι το τέλος για μια καλύτερη μέρα για τους φοιτητικούς συλλόγους, το συνδικαλισμό, τη νεολαία και τις λαϊκές τάξεις.

Η παραπάνω κατάσταση δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά γράμματα για χάρη μιας επίπλαστης ενότητας της Αριστεράς και δημιουργίας τεχνητής ισορροπίας στο εσωτερικό του μορφώματος, πόσο μάλλον όταν για 2η συνεχόμενη χρονιά υπήρχε συγκεκριμένη πολιτική επιλογή συγκεκριμένων οργανώσεων να αποτυπώσουν διαφορετική εκλογική καταγραφή με όνομα «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία». Καταγραφή, της οποίας το εγκώμιο συνεχώς πλέκει η ΛΑΕ και οι οργανώσεις της με δημόσιες ανακοινώσεις τους. Παρά το γεγονός ότι το σχέδιο ενός αντιμνημονιακού -πατριωτικού- παναριστερού μετώπου ηττάται παταγωδώς σε όλους τους χώρους και δε συνεισφέρει στην αναδιάταξη του κλίματος στους φοιτητικούς συλλόγους (αποτυπώνεται όλη τη χρονιά, όπως και στο εκλογικό αποτέλεσμα), η ΛΑΕ συνεχώς το προωθεί χωρίς να σέβεται τα πολιτικά κεκτημένα, τη φυσιογνωμία και την ιστορία των ΕΑΑΚ. Η πολιτική επιλογή να βγει από πλευράς της ανακοίνωση υπέρ της εκλογικής συνεργασίας, που συνεχίστηκε από ανακοίνωση της γνωστής οργάνωσης - «καμάρι» στο εσωτερικό της, η οποία κατηγορεί για το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα τις δυνάμεις στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ που δε συναίνεσαν στην εκλογική συνεργασία των ΕΑΑΚ με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ, είναι ενδεικτική για την ανταγωνιστική πολιτική της στάση απέναντι στα ΕΑΑΚ. Αδιαμφισβήτητα για εμάς, αποτελεί τακτική κίνηση της ΛΑΕ από την αρχή της συγκρότησής της και έχει ως στόχο τη διάλυση των ΕΑΑΚ και τη δημιουργία νέας συνδικαλιστικής της παράταξης.

Η εμμονική αυτή πολιτική λογική προσπαθεί με λάθος τρόπο να απαντήσει στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και την ανασυγκρότηση του χώρου της ανυπόταχτης, μαχόμενης, ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα από εκλογικές συνεργασίες της «Αριστεράς» παντού και πάντα. Αυτή η γραμμή δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα, καθώς πέρα από το διαχειριστικό πολιτικό πρόγραμμα που τη χαρακτηρίζει, επιδιώκει την εκλογική συνεργασία πολιτικών δυνάμεων με όρους συνάθροισης πολιτικών μπλοκ ακόμα και ανταγωνιστικών πολιτικών σχεδίων. Πολύ περισσότερο, υποτάσσεται με όρους τυχοδιωκτισμού στις διαθέσεις των μαζών, χωρίς να μπορεί να τις καθοδηγεί σε μια επαναστατική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και σε ριζοσπαστικές πρακτικές. Γι αυτό κιόλας, η κοινή εκλογική καταγραφή δυνάμεων των ΕΑΑΚ με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ, δε σχετίζεται με τα πολιτικά βήματα που έχει μετρήσει η πρότασή της στους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά στην υλοποίηση του κεντρικού σχεδίου συγκόλλησης διαφορετικών πολιτικών μπλοκ κάτω από μια κοινή ομπρέλα του πολιτικού χώρου της ΛΑΕ και των δυνάμεων πέριξ του. Τέλος είναι αξιοσημείωτο ότι η δύναμη που υπερμάχεται με «ζήλο» το παραπάνω σχέδιο στη λογική της ενιαιομετωπικής λειτουργίας των σχημάτων, μέσω μιας σειράς πρακτικών ενισχύει τη διάσπαση των σχημάτων ΕΑΑΚ στους φοιτητικούς χώρους, συγκροτώντας νέες πολιτικοσυνδικαλιστικές ενότητες που να συναθροίζονται στο πολιτικό της μπλοκ, χωρίς ταυτόχρονα να καταφέρνει να συγκροτεί κοινωνικές δυναμικές ανάλογες των προσδοκιών της, μέσα στους χώρους όπου αναπτύσσεται το σχέδιο της.

Τα ΕΑΑΚ δεν αποτέλεσαν ποτέ μια τέτοια ομπρέλα, αλλά αποτέλεσαν έναν ανεξάρτητο, ανυπότακτο και ακηδεμόνευτο χώρο συνεύρεσης και πολιτικής έκφρασης των ριζοσπαστικών ρευμάτων, που ενοποιούνταν γύρω από μια σειρά πολιτικών πρακτικών εντός και εκτός σχολής. Η αντισυνδιαχειριστική, αντικυβερνητική και αντιαναδιαρθρωτική κατεύθυνση των σχημάτων στις κρίσιμες καμπές του φοιτητικού κινήματος και της ταξικής πάλης, μαζί με τον ενιαιομετωπικό-ανοιχτό τρόπο λειτουργίας τους δεν υποτάσσονται στα διαχειριστικά σχέδια της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Υπό αυτό το πρίσμα, τα σχήματα των ΕΑΑΚ καλούνται να δουν την επόμενη μέρα -σαν πολιτικά εγχειρήματα που εργάζονται συνεχώς για την έκφραση ενός πλειοψηφικού μαζικού ρεύματος στο εσωτερικό της φοιτητιώσας νεολαίας - προσπαθώντας να απαντήσουν στα δικαιώματα, τις ανάγκες και την προοπτική της.

Σε αυτή τη βάση, τα αποτελέσματα των σχημάτων στις φοιτητικές εκλογές σίγουρα υποδεικνύουν τις αδυναμίες και τις παθογένειες που παρουσίασαν. Η αδυναμία περιγραφής και υλοποίησης ενός ενιαίου σχεδιασμού που θα παλεύονταν στους Φοιτητικούς Συλλόγους, η ελλιπής τριβή και αλληλοτροφοδότηση με το φοιτητικό σώμα, η υποχώρηση των ριζοσπαστικών συνδικαλιστικών πρακτικών και κινήσεων στο εσωτερικό των ιδρυμάτων που θα απαντούσαν στις ανάγκες και συμφέροντα των φοιτητών και η απουσία ενός πολιτικού σχεδίου πάλης ενάντια στην κυβέρνηση, την Ε.Ε και τις πολιτικές που τσακίζουν την εργασιακή προοπτική της νεολαίας, αποτελούν τα βασικά αίτια της υποχώρησης των ΕΑΑΚ και του ρεύματος που εκφράζουν αποτυπώθηκε όλη τη χρονιά στους Φοιτητικούς Συλλόγους, τις κινητοποιήσεις, αλλά και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, ωστόσο δεν είναι τραγικό (υπήρχαν και θετικές καταγραφές σχημάτων φέτος) και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με μια γενική καταστροφολογία, εσωστρέφεια και απογοήτευση από το κόσμο των σχημάτων. Μεταξύ άλλων στις φετινές εκλογές αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια μετρήσιμη δυναμική στη φοιτητιώσα νεολαία που είναι διατεθειμένη να έρθει σε αντιπαράθεση με την αστική στρατηγική και που μπορεί να βαδίσει ξανά στο δρόμο του αγώνα και των συλλογικών διεκδικήσεων. Τα ΕΑΑΚ την επόμενη μέρα οφείλουν να αντλήσουν δύναμη από αυτή τη δυναμική. Άμα θέλουν να ανακτήσουν ξανά το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους και να δώσουν νέα πνοή στις συλλογικές διαδικασίες, οφείλουν να κάνουν χαμηλή πολιτική δουλειά και να σκύψουν πάνω στις μάζες απαντώντας στα αδιέξοδα που έχει επέλθει ο φοιτητικός συνδικαλισμός. Σε αυτή τη βάση, καλούνται να βαθύνουν και να πλατύνουν την απεύθυνσή τους, να τονώσουν τις συνδικαλιστικές πρακτικές τους -οξύνοντας τις επιμέρους αντιθέσεις που εκδηλώνονται στους κοινωνικούς χώρους- και να συγκροτούν μαζικά μπλοκ αγώνα πάνω σε υλικές διεκδικήσεις -επιδιώκοντας να ενισχύουν τους πολιτικούς δεσμούς μαζί τους. Εξίσου σημαντική είναι η πολιτικοποίηση αυτών των δυναμικών και η κεντρικοποίηση των αντιθέσεων, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός ανατρεπτικού πολιτικού κινήματος, που να μπορεί να αναμετράται με το ζήτημα της προοπτικής ολόκληρης της νεολαίας, απαντώντας στο κλίμα απογοήτευσης. Έτσι θα μετρήσει βήματα ένα σχέδιο μαζικοποίησης των σχημάτων, επανίδρυσης και ενοποίησης των ΕΑΑΚ πάνω στην πολιτική πρόταση για το κίνημα που θα ενισχύεται στο εσωτερικό των συλλόγων και δεν θα υποκύπτει στις μεθοδεύσεις διαλυτοποίησης του πιο σπουδαίου εγχειρήματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Τα ΕΑΑΚ δεν ήταν ποτέ η εύκολη αριστερά, που αποδέχεται την ήττα, που κάνει πολιτική πάνω σε αυτήν και στοχεύει απλά στην αναπαραγωγή και τη συγκράτηση των μπλοκ της. Ήταν και πρέπει να είναι η Αριστερά που διατηρώντας την εμπειρία που έχει αποκτήσει από την παρέμβασή της στους φοιτητικούς συλλόγους εδώ και 26 χρόνια και τα πολιτικά κεκτημένα που έχει αποκομίσει από αυτήν, ψηλαφεί τα χαρακτηριστικά της φοιτητιώσας νεολαίας και παρεμβαίνει σε αυτά, προκειμένου να τα στρέφει προς μια ανατρεπτική-επαναστατική κατεύθυνση. Με την ανοιχτή τους δομή και την πολιτική τους πρόταση-πρακτική, τα ΕΑΑΚ μπορούν και πρέπει να συσπειρώσουν τα ρεύματα αμφισβήτησης της νεολαίας, σε αγώνες κοινούς με τον εργαζόμενο λαό μέχρι την τελική ρήξη και την ανατροπή. Το μέλλον των ΕΑΑΚ βρίσκεται στους αγώνες της νέας γενιάς ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, το καθηγητικό κατεστημένο, την εργασιακή μαυρίλα, τις αστικές κυβερνήσεις, την Ε.Ε. Σε αυτούς τους αγώνες και σε αυτήν την κατεύθυνση θα συμβάλουμε και εμείς υπενθυμίζοντας σε αυτούς που θέλουν να γράψουν το τέλος της ιστορίας των ΕΑΑΚ, ότι αυτό δεν έφτασε.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας για να βρεθούμε στο σημείο επανίδρυσης των ΕΑΑΚ που θα θέλαμε, όχι με όρους αλχημείας αλλά μέσω της υλοποίησης ενός μάχιμου κοινού κινηματικού-πολιτικού βηματισμού. Των ΕΑΑΚ ως κοινωνικό και πολιτικό κινηματικό πυροδότη για τις μικρές και μεγάλες μάχες της νέας γενιάς. Είμαστε απόλυτα αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε αυτήν την κατεύθυνση μέσα από την πάλη για την ηγεμονία μιας επαναστατικής-αντιδιαχειριστικής γραμμής στο εσωτερικό τους. Και εξίσου πεπεισμένοι ότι ο πλουραλισμός και δυναμική των σχημάτων για άλλη μια φορά θα δείξει ότι...

...Τα ΕΑΑΚ είναι εδώ κόντρα σε κάθε συμβιβασμό

 Τομέας Νεολαίας Αριστερής Συσπείρωσης