3η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ στις 12 Ιουλίου 2014

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

1. Όλοι οι βασικοί οικονομικοί δείκτες στις χώρες που το κεφάλαιο αποτυπώνει συντριπτική κοινωνική ισχύ (ΗΠΑ, Ιαπωνία, BRICS, Γερμανία, Γαλλία, ΗΒ, ΕΕ) αδυνατούν να σημειώσουν ανάκαμψη. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι βασικοί δείκτες της εργασίας (ανεργία, παραγωγικότητα, μισθός, κόστος) φανερώνουν ένταση της εκμετάλλευσης και ταξική κατίσχυση.

Ελλείψει ενός νέου παραγωγικού και τεχνολογικού υποδείγματος ικανού να ανατάξει την κερδοφορία του, το κεφάλαιο επιχειρεί να διαχειριστεί την καπιταλιστική αστάθεια μεσοπρόθεσμα. Εξαντλεί τα καύσιμα της αναίρεσης του κοινωνικού συμβολαίου, προχωρά σε μικρής έκτασης καταστροφή κεφαλαίων κυρίως σε χώρες της περιφέρειας του καπιταλιστικού πυρήνα, υλοποιεί μικρής κλίμακας και μεγάλης σφοδρότητας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε περιοχές έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

2. Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην ΕΕ και την Ελλάδα, χαρακτηρίζονται από την τάση πολιτικής μετατόπισης ενδιάμεσων κοινωνικών στρωμάτων που ιστορικά ανήκαν  στην κοινωνική συμμαχία του κεφαλαίου και σήμερα πιέζονται από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Ο πολιτικός χώρος της «λαϊκής δεξιάς», κυρίως όμως της σοσιαλδημοκρατίας συρρικνώνεται καθώς καταργείται ο ιστορικός του ρόλος, πρωτίστως εις όφελος εθνικιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων στον πυρήνα της ΕΕ και λιγότερο εις όφελος της Αριστεράς εντοπισμένα σε ορισμένες χώρες των μνημονίων (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία).

Παρά ταύτα η πολιτική ηγεμονία του κεφαλαίου στην ΕΕ διατηρείται καθώς πάνω από 70% των εδρών καταλαμβάνεται από ευρω-ομάδες σκληρά προσδεμένες στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού.

3. Οι δυνάμεις της Ευρω-Αριστεράς βρίσκονται σε παρατεταμένη και βαθιά ιδεολογική κρίση, χάνουν μια ιστορική ευκαιρία να εκφράσουν τμήματα της εργατικής τάξης που συνθλίβονται κάτω από τις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές της ΕΕ, αμετανόητα υπερασπιζόμενες την πάγια θέση της Ευρώπης των λαών.

Αρνούνται πεισματικά να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το ανεκπλήρωτο δικαίωμα των εκμεταλλευομένων τάξεων στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, υποτάσσονται στο κεφάλαιο, την ΕΕ και τον μηχανισμό του χρέους ως εργαλείο απόσπασης πλούτου από τις λαϊκές τάξεις και αποθησαύρισης των ισχυρών καπιταλιστικών μερίδων.

Διαβεβαιώνουν ότι μια «αναπτυξιακού» και σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση της κρίσης είναι αναγκαία και εφικτή , αποκρύπτοντας ότι η εφαρμογή έστω και μόνο ενός μικρού τμήματος αυτής της πρότασης θα προϋπέθετε τη συνολική σύγκρουση με το κεφάλαιο.

4. Στην Ελλάδα τα αποτελέσματα των 2πλών εκλογών δεν ανέδειξαν σημαντικές μεταβολές στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Η συγκυρία καθορίζεται από την ικανότητα του κεφαλαίου να διατηρεί την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στις κεντρικές επιλογές του (ΕΕ και €, διαχείριση του χρέους δημόσιου και ιδιωτικού, ιδιωτικοποιήσεις,  αλλαγές στην αγορά εργασίας), και να διατηρεί την πρωτοβουλία σε όλα τα μέτωπα με μικρές υποχωρήσεις στο ρυθμό εμπέδωσης των αναδιαρθρώσεων.

Η ιδεολογική ηγεμονία επιτυγχάνεται με στοιχεία την επικράτηση της λογικής του ταξικού συμβιβασμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, την ηττοπάθεια, τον ατομισμό,  τη διάβρωση της επίσημης Αριστεράς από την εύκολη συνθηματολογία, την αδυναμία συγκρότησης ριζικά διαφορετικού σχεδίου υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, τον αυτοπεριορισμό σημαντικού τμήματος της αριστεράς εντός του συστήματος. Η πολιτική ηγεμονία συγκροτείται με όψεις κοινωνικών συμμαχιών με δεσπόζουσα ορισμένες αναγκαίες παραχωρήσεις που απαιτούνται για την απόσπαση «συναίνεσης» και πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου από συγκεκριμένα ενδιάμεσα κοινωνικά τμήματα. Κάποια μεσαία στρώματα που ευνοούνται από τη ανεργία και διάλυση του πλαισίου προστασίας της εργασίας. Κάποια τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων, που αν και έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές, αισθάνονται ότι η κυβέρνηση και τα Μνημόνια τους εξασφαλίζουν μια θέση στα όρια της επιβίωσης. Τα σώματα ασφαλείας, οι δικαστές, το σύνολο του κατασταλτικού μηχανισμού που διατηρούν σε γενικές γραμμές τα κεκτημένα τους. Μεσαία και ανώτερα στελέχη σε επιχειρήσεις και στη δημόσια διοίκηση.

5. Η ύπαρξη δυνατοτήτων και σε κάποιες περιπτώσεις εστιών εργατικής αντίστασης δεν αναιρούν ότι το κίνημα βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης, τροφοδοτούμενη από τον κοινωνικό κατακερματισμό, την ανεργία, την υποχώρηση μαζικών πρακτικών της Αριστεράς (απεργίες, κινητοποιήσεις μεγάλης εμβέλειας) και την πολιτική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικές επιλογές έως και ταυτόσημες με την κυβέρνηση παρά την αναπτυσσόμενη εκλογική και πολιτική του δυναμική και την εμπέδωση της λογικής της εκλογικής αναμονής.

6. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε νικητή των ευρω-εκλογών στην Ελλάδα, σημειώνοντας ένα από τα καλύτερα ιστορικά ποσοστά της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Παρότι δεν διευρύνει, ωστόσο εδραιώνει την εκλογική του επιρροή σε συγκεκριμένα τμήματα του εκλογικού σώματος (γεωγραφικά και κοινωνικά) που τα προηγούμενα χρόνια αναφέρονταν σε μεγάλο βαθμό στην εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά, αποσπά σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων  του ΠΑΣΟΚ (και δευτερευόντως της ΔΗΜΑΡ σε σχέση με τις εκλογές του 2012).    Η εκλογική απόσπαση αυτών των τμημάτων δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση την  ριζοσπαστικοποίηση τους, γεγονός που αντανακλάται και στην ύφεση του κινήματος.

Μπορούμε να πούμε αντίθετα, ότι η προσπάθεια εκπροσώπησης των συμφερόντων αυτών των τμημάτων εξαναγκάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε πιο συντηρητικές θέσεις και την διαμόρφωση ενός πολιτικού σχεδίου που τελικά εφάπτεται με το κυρίαρχο αστικό πλαίσιο στις στρατηγικές του όψεις (κάτι που φάνηκε στο περιεχόμενο της υποψηφιότητας Δούρου για την Αττική και στο ανήκουμε αναμφισβήτητα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ).

Ως αντίβαρο σε αυτή τη μετατόπιση, η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) γίνεται μόνο στα πλαίσια μιας επικοινωνιακής τακτικής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται προς μια κυβέρνηση ιστορικού συμβιβασμού, καθώς η αναζήτηση μιας άλλης πραγματικά φιλολαϊκής πολιτικής για την έξοδο από την κρίση, έχει πραγματικά όρια τη θέση για τη διαχείριση του χρέους και την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και καταλήγει αντικειμενικά στην έξοδο από την ΕΕ και τη ζώνη του €.

7. Ενδεχόμενη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενη τα εργαλεία της διαγραφής του χρέους, της κατάργησης όλων των μνημονιακών ρυθμίσεων σε βάρος της εργασίας και της άσκησης εθνικής νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, όπως επιβάλλεται εντός της ΕΕ, θα αναγκαστεί να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας. Είτε καταρρεύσει υπό το βάρος της κοινωνικής απογοήτευσης και καταστροφής, είτε επιβιώσει από επιλογή του κεφαλαίου, θα έχει συμβάλει στην κοινωνική καταστροφή, την ήττα των κοινωνικών αγώνων και την ιστορική απαξίωση της αριστεράς, ανοίγοντας το δρόμο για προοπτικά ακόμα χειρότερες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και τομές.

8. Το ανοδικό αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής, έρχεται παράλληλα με την άνοδο της ακροδεξιάς στην υπόλοιπη Ευρώπη, διατηρώντας όμως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η άνοδος αυτή συνδέεται με τις ιδιαίτερες επιδιώξεις μερίδων του κεφαλαίου και τον ιδιαίτερο τρόπο που (κυρίως οι μερίδες του εφοπλιστικού κεφαλαίου) επιθυμούν να εφαρμόσουν πολιτικές σε σχέση με την επιθετική και αυταρχική διαχείριση της εργατικής δύναμης και της συνεπακόλουθης άρσης όποιων συμβιβασμών έχουν απομείνει προς την πλευρά της εργασίας, αλλά και την προσπάθεια ιδεολογικής επιβολής του κορπορατισμού και της « εθνικής ενότητας».

Ειδική σημασία έχει η αυτοτελής παρουσία εκπροσώπων του κεφαλαίου και ανθρώπων τους, ειδικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές (π.χ. Μαρινάκης – Πειραιάς, Μπέος - Βόλος), γεγονός που αναδεικνύει την προσπάθεια αναβάθμισης της παρέμβασης στην πολιτική δραστηριότητα χωρίς διαμεσολαβήσεις, και άρα χωρίς το βάρος συλλογικών κοινωνικών συμβιβασμών που φέρουν τα πολιτικά κόμματα του κεφαλαίου.

9. Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών αναδεικνύει την ειδική βαρύτητα του τοπικού κράτους στη διαμόρφωση κοινωνικών συμμαχιών στο έδαφος της καταστροφής. Ο ρόλος της περιφερειακής εξουσίας, έρχεται να καλύψει το κενό της σύναψης σχέσεων εκπροσώπησης του κεντρικού κράτους, και μπορεί να διαμορφώνει νέου τύπου κοινωνικές συμμαχίες, στην βάση της διαχείρισης της εξαθλίωσης (5μηνα, ωφελούμενοι, voucher κλπ). Είναι απόλυτα ενδεικτική η επανεκλογή των περισσότερων εν ενεργεία περιφερειαρχών.

10. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το αποτέλεσμα χρωματίστηκε κυρίως από τη 2η Κυριακή των Ευρωεκλογών. Υπό αυτήν την έννοια το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κατάφερε να απογράψει εκλογικά την σημαντική κινηματική παρουσία και παρέμβασή της και μάλιστα μέσα στα τελευταία δύο χρόνια κινηματικής ύφεσης.

Η αποτελεσματική ενιαιομετωπική τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα μέσα από ευρύτερα πολιτικά σχήματα και πρωτοβουλίες, υιοθετήθηκε λανθασμένα ως λογική από ορισμένες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο επίπεδο των εκλογών. Η αντιμετώπιση της εκλογικής μάχης των ευρωεκλογών και του 2ου γύρου των αυτοδιοικητικών από μερίδα οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως διαδικασία του κινήματος (ρίχνουμε ψήφο αριστερά, αντιμνημονιακά, αντιδεξιά, αντί-Χ.Α.) αποτελεί πολιτικό λάθος.

Η επιλογή αυτή δεν αφορά μόνο σε μια ατυχή επιφανειακή εκλογική τακτική (παρέμβαση σε μερίδες που επηρεάζονται από το ΣΥΡΙΖΑ), ενέχει και στοιχεία βαθύτερης πολιτικής αμφισβήτησης του εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εδράζεται στην αναζήτηση άλλης στρατηγικής πρότασης (μετασχηματισμός, μεταβατικές προτάσεις) γύρω από το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας. Αποτυπώνει σχέσεις κυρίως με ενδιάμεσα πληττόμενα στρώματα και όχι με την εργατική τάξη.

11. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαιτείται καλύτερη ανάγνωση των προβλημάτων παρέμβασης στους χώρους εργασίας, διατύπωση μίας συνεκτικής ενωτικής κινηματικής γραμμής που να ενοποιεί το σύνολο των εργαζομένων ανεξαρτήτως κλάδου, και ειδικών εργασιακών συνθηκών, μια τέτοια γραμμή πρέπει να διεμβολίζει την παραδοσιακή συντεχνιακή στάση της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργάνων.

12. Ενόψει της 3ης Συνδιάσκεψής της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να αναμετρηθεί με τις  ταλαντεύσεις γύρω από το ενδεχόμενο κυβερνητικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικά διαλεκτικό τρόπο

- να προχωρήσει στην επεξεργασία του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, και την εξειδίκευσή του στην οικονομία και τις παραγωγικές σχέσεις, ώστε να γίνει κατανοητή η σύνδεση των αιτημάτων με την αμοιβαία εξάρτησή τους στο σύνολό τους, να αποκτήσει κοινωνική γείωση και πρόσβαση στους εργαζόμενους, ενώ πρέπει παράλληλα να ενισχυθεί η σύνδεσή του μεταβατικού προγράμματος με την ενιαία επαναστατική διαδικασία.

- να προχωρήσει στη συλλογική επεξεργασία στο ζήτημα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και δομών συγκρότησής του και αλληλεγγύης στους εργαζόμενους, συντονισμού και οργάνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων, απεύθυνση στις δυνάμεις της αριστεράς και πολιτικής πρωτοβουλίας από τα πρωτοβάθμια όργανά του. Η αδυναμία αυτή έχει ήδη τραυματίσει τη δυνατότητα παρέμβασης στις επιτάξεις, τα λοκ άουτ, στην αξιολόγηση στο δημόσιο-και εφόσον δεν αναταχθούν άμεσα-με μόνιμα αποτελέσματα μη αναστρέψιμα χωρίς συνολική μεταβολή του συσχετισμού δύναμης και επιθετικές κινηματικές διαδικασίες (σπάσιμο λοκ άουτ, κατάργηση του νόμου της επιστράτευσης από το κίνημα, αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου κλπ).

13. Σε αυτό το δύσκολο έδαφος, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν την ιστορική δυνατότητα να έχουν εκλεγμένους 8 περιφερειακούς συμβούλους και σημαντικό αριθμό δημοτικών συμβούλων. Σε μια περίοδο που οι αλλαγές στο τοπικό κράτος και τις εργασιακές σχέσεις και η απόδοση εκτάσεων και τομέων τους όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, οι κοινωνικές υποδομές θα βρεθούν στο επίκεντρο, οι δυνατότητες παρέμβασης είναι σημαντικές.

Οι τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως τα τοπικά σχήματα κυρίως όπου έχουν εκλέξει δημοτικό σύμβουλο και έχουν μία μόνιμη λειτουργία αποτελούν μορφές άσκησης πολιτικής και ενίσχυσης της παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα τοπικά ζητήματα.

14. Για την Αριστερή Συσπείρωση αποτελεί συνεχές πολιτικό στοίχημα η αποτελεσματική συμβολή της στην διαδικασία οικοδόμησης μιας κοινωνικής συμμαχίας με ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης, με στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τους παραγωγούς του πλούτου. Στο πλαίσιο αυτό ενισχύουμε την προσπάθεια μας για διαμόρφωση του αναγκαίου πλαισίου  που θα συμπυκνώνει την παραπάνω λογική. Η προσπάθεια αυτή οφείλει να ξεπερνάει την πεπατημένη και οφείλει να περιγράψει όχι μόνο πολιτικούς στόχους αλλά και οχήματα υλοποίησης συγκεκριμένων πρακτικών.

 Ενόψει και της 1ης Συνδιάσκεψης μας, προχωράμε την εσωτερική πολιτική μας συζήτηση με βασικούς άξονες τα εξής:

- τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, των ενδιάμεσων στρωμάτων και του Κεφαλαίου

- τα πολιτικό και κινηματικό περιεχόμενο του σχεδίου απεύθυνσης και χειραφέτησης της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων

- την πρότασή μας για την πολιτική απεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς την Κοινωνία και την Αριστερά