του Στέλιου Βραδή* 

 

10 χρόνια έχουν περάσει από τη μεγάλη συνέλευση στο Σπόρτινγκ που σηματοδότησε τη γέννηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που επισφράγισε μια μακρά διαδικασία όσμωσης  εντός του κινήματος αλλά και μεταβολών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Η δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέπεσε με το ξέσπασμα της κρίσης. Το κεφάλαιο, στην προσπάθεια του να ξεπεράσει τα αδιέξοδα στα οποία είχε οδηγηθεί, εξαπέλυσε την πλέον άγρια επίθεση απέναντι στους εργαζομένους και η νέα μνημονιακή πραγματικότητα έθεσε αναβαθμισμένα ερωτήματα για το κίνημα και την επαναστατική αριστερά ειδικότερα. Ήταν φανερό πως η πλούσια αγωνιστική και πολιτική κληρονομία του ρεύματος αυτού καθώς και η κινηματική εμπειρία που υπήρχε μπολιασμένη σε οργανώσεις, κινήσεις, σωματεία και σχήματα, δεν αρκούσε στις νέες συνθήκες χωρίς  ένα αποφασιστικό βήμα που να επέτρεπε την συσπείρωση των δυνάμεων αυτών με μία αναβαθμισμένη πολιτική συγκρότηση ώστε να εκφράσει σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο τα υλικά συμφέροντα των εργατολαϊκών στρωμάτων με αυτοτελή τρόπο. 

Ξεπερνώντας  ιστορικούς όρους συγκρότησης των επί μέρους δυνάμεων, διαφορετικές διαδρομές, παγιωμένες (αλλά όχι ανυπέρβλητες συνήθως) αντιθέσεις και διακριτές πολιτικές αφετηρίες και αναγνώσεις, το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε να αποτελεί εξαρχής κάτι πολύ πιο αναβαθμισμένο από τη συνένωση των δύο μετώπων από τα οποία προέκυψε (ΜΕΡΑ - ΕΝΑΝΤΙΑ) συσπειρώνοντας στις τάξεις του εκατοντάδες ανένταχτους αγωνιστές.

Στα δέκα χρόνια της ύπαρξής της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε, ειδικά κατά την διάρκεια των μεγάλων κινητοποιήσεων  του '10-'12, να αποτελέσει ένα διακριτό πολιτικό πόλο, ο οποίος όχι μόνο απέκτησε αναγνωρισιμότητα στη κοινωνία, αλλά σε μεγάλο βαθμό επηρέασε και τις εξελίξεις εντός κινήματος. Η συνεπής παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους αγώνες της περιόδου, η (σε σημαντικό βαθμό) ενιαιοποίηση των πρακτικών της και η σύνδεσή με ένα πολιτικό πρόγραμμα με στόχο την κοινωνική ανατροπή υπό την εργατική ηγεμονία, την κατέστησαν σημείο αναφοράς απέναντι στους ψευδεπίγραφους μονόδρομους αλλά και τις πιέσεις της ενσωμάτωσης σε σχέδια του ρεφορμισμού. 

Αυτό δεν σημαίνει πως η πορεία αυτών των δέκα ετών ήταν ομαλή και χωρίς αντιπαραθέσεις. Ειδικότερα την περίοδο που ακολούθησε τις εκλογές του 2012, οι πιέσεις που άσκησε η "κυβερνητική λύση ΣΥΡΙΖΑ" στο κίνημα, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια διαδικασία που ξεκίνησε εκείνη την περίοδο, και οδήγησε στο ξεδίπλωμα διακριτών προσεγγίσεων και σχεδίων, κορυφώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 με την αποχώρηση δυνάμεων προς τη ΛΑΕ.

Αν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε να ανταπεξέλθει στις πιέσεις που της ασκήθηκαν, τόσο οργανωτικά όσο και πολιτικά, και να αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα μοναδικό παράδειγμα εγχειρήματος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρόλα αυτά οι μεταβολές που έχουν συντελεστεί στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό τα τελευταία χρόνια μας φέρνουν αντιμέτωπους με νέες προκλήσεις και ερωτήματα.

Η νέα κοινωνική συγκυρία, η αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη, ο νέος ταξικός συσχετισμός και οι διαφοροποιήσεις των κοινωνικών και πολιτικών εκπροσωπήσεων, δεν αφήνουν χώρο για εύκολες αναγνώσεις στα πλαίσια της αυτοεπιβεβαίωσης εκτιμήσεων. Τουλάχιστον όχι αν θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, και όχι μέρος του προβλήματος. Το νέο ψευδεπίγραφο δίπολο που επιβάλει το αστικό πολιτικό σκηνικό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν θα αντιμετωπιστεί με λογικές αναδίπλωσης, εσωστρέφειας και αυτοσυντήρησης αλλά ούτε και με βεβιασμένους τακτικισμούς. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να κατακτήσει ένα ανώτερο και βαθύτερο επίπεδο λειτουργίας και πολιτικού διαλόγου, να αναζητήσει τη πολιτική γραμμή με την οποία θα παλέψει ώστε να ξεσκεπάσει τα σχέδια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης μέσω της κοινωνικής ειρήνης που επιβάλει η αστική τάξη, να θεμελιώσει και να βαθύνει τις σχέσεις της με τα εργαζόμενα και πληττόμενα στρώματα και να αποτελέσει τη θεμέλιο λίθο του εργατικού κινήματος στους αγώνες για τις διεκδικήσεις του σήμερα, εμπλουτίζοντας τους με το  όραμα της επαναστατικής ανατροπής.