Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι, άνεργοι,

Περισσότερο από έναν αιώνα μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση των εργατών του Σικάγο το 1886 οι αγώνες των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους απέναντι στις ασύδοτες εκμεταλλευτικές ορέξεις του κεφαλαίου και τη διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς ζωής, φαντάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ.

Το λαϊκό εισόδημα περιορίζεται δραστικά. Οι τιμές στα βασικά είδη διατροφής και διαβίωσης αυξάνονται, ενώ το κεφάλαιο επιχειρεί να «ρεφάρει» τις απώλειες των κερδών του από την υπερδεκαετή κρίση και να την υπερβεί επιτιθέμενο όλο και πιο πολύ στον κόσμο της εργασίας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτείνονται σε «παρθένα», μέχρι σήμερα, πεδία για την κερδοφορία του κεφαλαίου (πχ υγεία, εκπαίδευση, νερό) ενώ τα τραπεζικά fundsαπλώνουν τα χέρια τους στη λαϊκή κατοικία.

Η ελαστική και μερική απασχόληση έχουν γίνει πια θεσμός με τους όρους εργασίας να έχουν βίαια αναδιαμορφωθεί μέσα από μια σειρά αντεργατικών νόμων. Η δια νόμου κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων , ο αντιαπεργιακός νόμος Αχτσιόγλου και η κατάργηση του 8ωρου με το νόμο Βρούτση -Χατζηδάκη είναι κάποια από τα νομοθετήματα των κυβερνήσεων ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ -ΠΑΣΟΚ που τσακίζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ – συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής που από την πρώτη στιγμή ενεπλάκη με την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία – βάζουν τους λαούς τους να πληρώσουν, αυξάνοντας εξοπλιστικά προγράμματα και δαπάνες, για τα πολεμικά παιχνίδια και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην Ανατολική Ευρώπη και τα νέα μοιράσματα του πλανήτη.

Σήμερα, λοιπόν, 137 χρόνια μετά το Σικάγο, κρίνεται αναγκαίο οι εργατικοί αγώνες να παραμείνουν σταθερά προσανατολισμένοι στην ουσία και στο διαχρονικό μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, την ενότητα της εργατικής τάξης απέναντι στην προσπάθεια διαίρεσης και διάσπασής της, την ενίσχυση των πρωτοπόρων ταξικών πολιτικών δυνάμεων, την συσπείρωση γύρω από τα μαζικά συνδικάτα και την πάλη για τη μαζικοποίησή τους.

Για τη διαφύλαξη των κεκτημένων και των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας και τη διεκδίκηση μιας καλύτερης προοπτικής για τον λαό και τη νεολαία, είναι αναγκαίο η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά να σηματοδοτήσει ένα νέο γύρων μαζικών ταξικών αγώνων προσανατολισμένων στη ρήξη με τις κεντρικές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, καθώς και της επόμενης – ανεξάρτητα από το πολιτικό της κέντρο (ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ – αφού είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσει ένα παραπλήσιο μείγμα πολιτικής). Ένα γύρο αγώνων που θα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, και τις κυρίαρχες οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές επιδιώξεις τους.

Είναι αναγκαία η καθημερινή μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην ασυδοσία των εργοδοτών κι η επιθετική διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων για τους όρους αμοιβής και εργασίας τους, για την ανατροπή του συσχετισμού δύναμης εις όφελος των δυνάμεων της εργασίας και την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης της εργατικής τάξης.

Είναι αναγκαία η ρήξη με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό και την ηγεσία της ΓΣΕΕ που ρίχνει νερό στο μύλο της κυβερνητικής πολιτικής και των επιδιώξεων του κεφαλαίου και βάζει πλάτη στο ξεδίπλωμα της αντεργατικής επίθεσης. Που, αντί να συμβάλλει στην ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων, επιχειρεί να καθηλώσει τους αγώνες τους, μη προκηρύσσοντας καν απεργιακές κινητοποιήσεις σε κρίσιμες στιγμές. Που τηρεί στάση εχθρική προς την εργατική τάξη και την κοινωνική πλειοψηφία.

Είναι αναγκαίος ένας γύρος αγώνων, μακριά από τη λογική του «μικρότερου κακού», της αναμονής της κυβερνητικής εναλλαγής και την εναπόθεση της ελπίδας για μια καλύτερη προοπτική για τον λαό και τη νεολαία στον επόμενο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. Μακριά επίσης από τις αυταπάτες του κοινοβουλευτικού δρόμου, της ανάθεσης και της διαχείρισης, της δήθεν μεταρρύθμισης του κράτους και της μετάβασης σε ηπιότερες μορφές διακυβέρνησης – αυταπάτες σαν αυτές που καλλιεργεί το Μέρα25 – υιοθετώντας στην ουσία ένα πολιτικό πρόγραμμα αστικού κόμματος φιλελεύθερης ιδεολογίας, ξένο για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ένα πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης του κεφαλαίου, που ερμηνεύει την τελευταία ως αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης της ολιγαρχίας του πλούτου και της ανεξέλεγκτης δράσης των τραπεζών και των κυβερνήσεων, που αποδέχεται το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης, που αντιμετωπίζει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως αναπόφευκτη πραγματικότητα, που δεν επιδιώκει καμιά ενίσχυση των ταξικών αγώνων του εργατικού κινήματος. 

Είναι αναγκαίος ένας γύρος αγώνων, με την μέγιστη συσπείρωση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στο δρόμο, μακριά από λογικές τεχνητών διαχωρισμών και απομονωτισμού, μπολιασμένος με την συζήτηση και την οργανωμένη δράση μέσα από τα σωματεία, που θα ενισχύει και θα αντλεί δύναμη από τη συνοχή της εργατικής τάξης και την ενότητα των εργαζομένων απέναντι στους ταξικούς τους αντιπάλους, απέναντι στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Η αγωνιστική συστράτευση της εργατικής τάξης, αποτελεί βήμα για τη χειραφέτησή της.
Η 1^η του Μάη είναι Απεργία!

Η Πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886,

η Πρωτομαγιά των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης το 1936,

η Πρωτομαγιά της εκτέλεσης των 200 Κομμουνιστών στην Καισαριανή το 1944

κάνουν ξεκάθαρο ότι τίποτα δεν έχει χαριστεί στο λαό και στους εργαζόμενους, όλα έχουν κατακτηθεί με αγώνες και με αίμα.

Όλοι στην απεργία και τις διαδηλώσεις:

Αθήνα, 11.00 πμ στο Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη, 11.00 πμ στο Άγαλμα Βενιζέλου

Βόλος, 11.30 πμ στην πλατεία Πανεπιστημίου

Πάτρα, 10.30 πμ στο Eργατικό Kέντρο

Αριστερή Συσπείρωση

Μάιος 2023