Στο "Βήμα Διαλόγου" φιλοξενούνται τοποθετήσεις και απόψεις συντρόφων, χρήσιμες για τον προβληματισμό και την προώθηση του διαλόγου εντός της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Οι τοποθετήσεις αυτές, δεν εκφράζουν την οργάνωση, αλλά τους συντάκτες.
Του Σπύρου Κοντομάρη,
Αρχικά την Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014 και τελικά την Τετάρτη 1η Οκτωβρίου, μέσα σε δύο άσχετα Νομοσχέδια για την Εφοδιαστική και τις Θρησκευτικές Κοινότητες (!) υπερψηφίστηκε στο ΄Γ θερινό τμήμα της Βουλής, η τροπολογία-προσθήκη του ΥΠΕΚΑ για την διεύρυνση του ορισμού των Επιλεγόντων Πελατών Φυσικού Αερίου.
Η σχετική τροπολογία εισήχθη προς ψήφιση με το σκεπτικό του επείγοντος χαρακτήρα των ζητημάτων που ρυθμίζονται με αυτή.
Ας δούμε όμως ποιο το επείγον και ποια τα ζητήματα.
Ήδη από τον Απρίλιο 2014 η ΕΕ και η Τρόικα έχει υπαγορεύσει την άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης ως προς την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς φ.α., δεσμεύσεις που έχουν αποτυπωθεί σε δημόσια κείμενα, το 2ο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής[1] και τον Οδικό Χάρτη που έχει δοθεί στη δημοσιότητα από το ΥΠΕΚΑ[2].
Ένα χρόνο πριν, η εφημερίδα της Αριστερής Ανατροπής ως όργανο της Αριστερής Συσπείρωσης, στο πρώτο της τεύχος επιχειρούσε τη δική της συμβολή στην κατεύθυνση του διαλόγου και των πρωτοβουλιών για την οικοδόμηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα θέτει τη στρατηγική της ρήξης και της ανατροπής με την κυρίαρχη αστική στρατηγική.
Η κοινωνική συγκυρία φέρνει τα 40 χρόνια από τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου να ορίζονται σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σημείο όπου απαιτείται περισσότερο παρά ποτέ στη σύγχρονη ιστορία η εισβολή με δυναμικό τρόπο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, το σφράγισμα των πολιτικών εξελίξεων, την ανατροπή των σχεδιασμών της αστικής εξουσίας.
Η εποχή της μνημονιακής εξαθλίωσης στην Ελλάδα πλέον χαρακτηρίζεται από τις μεταβολές στο πολιτικό επίπεδο που ανταγωνίζονται σε βάθος και ένταση τις μεταβολές στο κοινωνικό οικονομικό πεδίο. Τις μεταβολές που αποτυπώνονται στη σφαίρα της παραγωγής και της εργασίας και πάντοτε σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και προκαλούνται από τις σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Στρατηγική που αποτελεί το μοναδικό Σχέδιο καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση.
Στο φόντο αυτό, η κεντρική επιλογή της αστικής τάξης, που βρίσκεται σε συμφωνία και όχι σε αντίθεση με τις επιταγές της τρόικας που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχηματισμών, περιλαμβάνει πλέον και τη βαθιά μεταβολή του πολιτικού συστήματος. Επιχειρεί να επιδράσει με καταλυτικό τρόπο στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και να την καθορίσει επιτυγχάνοντας τη μετατόπιση και ενσωμάτωση των πολιτικών δυνάμεων, ή στοχευοντας τις πολιτικές διαφοροποιήσεις και τοποθετώντας τες στο πολιτικό περιθώριο και άκρο.
Στις σημερινές συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής κρίσης και της σαρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, επιτακτικά προβάλλει και μάλιστα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, η ανάγκη της ανατροπής του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας και η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από τα δεινά του καπιταλισμού και την εκμετάλλευση.
Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ζουν σήμερα τον εφιάλτη και αντικρίζουν το πρόσωπο του πιο βάρβαρου και απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννάει κρίσεις, φτώχεια, εξαθλίωση, εκατομμύρια ανέργους. Ενός συστήματος που στερεί στην πλατειά πλειοψηφία βασικά ανθρώπινα αγαθά και δικαιώματα, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, η Δημόσια εκπαίδευση, το δικαίωμα στη στέγη, το φαητό, το δικαίωμα στη ζωή.
Σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιάζουν και επιταχύνουν τη νομοτέλεια της κοινωνικής αλλαγής επιτακτικά προβάλλει σήμερα η ανάγκη μιας άλλης πολιτικής παρέμβασης στην κοινωνία. Μιας παρέμβασης που ανοιχτά θα θέτει στους εργαζόμενους και το λαό το ιδιαίτερα επίκαιρο δίλλημα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ?
Επιτακτικά προβάλλει η ανάγκη συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου που είναι προϋπόθεση και η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα αλλά και για τον κοινωνικό ανασχηματισμό, την επαναστατική αλλαγή και κυριαρχία των δυνάμεων της εργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Η προσωρινή ματαίωση της ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ επαναφέρει στο προσκήνιο τον ανορθολογισμό που συνολικά χαρακτηρίζει την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσμα των ανταγωνιστικών εγχώριων και διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων.
Με μια απλή παρατήρηση του ενεργειακού ισοζυγίου της Ελλάδας τα τελευταία είκοσι χρόνια, εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ασκούμενη Εθνική Ενεργειακή Πολιτική στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε εθνική, ούτε ενεργειακή, ούτε πολιτική. Γιατί:
• Οι ενεργειακές καταναλώσεις (που είναι πολύ διαφορετικές από τις ενεργειακές ανάγκες) της Ελλάδας έχουν διαμορφωθεί με την επικράτηση ενός κατακερματισμένου, ιδιωτικού και ενεργοβόρου τρόπου κοινωνικής και παραγωγικής οργάνωσης. Ενδεικτικά, η ιδιωτική μετακίνηση προσεγγίζει, με στοιχεία του 2010, το 43% της τελικής κατανάλωσης ενέργειας, ενώ το μερίδιο του οικιακού τομέα στην τελική κατανάλωση ενέργειας έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια κατά 80%.
Να διαλυθεί τώρα η Βουλή! – Θέλουμε κυβέρνηση δημοκρατική!
Όχι δεν είναι ακόμα τουλάχιστον κάποιο νέο σύνθημα στις διαδηλώσεις που το φωνάζουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι αγανακτισμένοι εργαζόμενοι και ο λαός που ευελπιστούν ότι μια κυβερνητική αλλαγή από την αριστερά θα του έλυνε κάποια προβλήματα. Συνήθως και ιστορικά έτσι συμβαίνει και τέτοιου είδους συνθήματα ακούγονται από τις δυνάμεις της Αριστεράς που βρίσκονται πίσω από τις ανάγκες και διαθέσεις των λαών, που «αναζητούν» άλλους δρόμους προσέγγισης στην σοσιαλιστική προοπτική, που τρέφουν φρούδες ελπίδες ότι μια κυβερνητική αλλαγή μπορεί να αλλάξει την κοινωνία ή σε καλύτερη εκδοχή ότι μια κυβερνητική αλλαγή μπορεί να είναι η αρχή.
Έτσι συνέβη και στα τέλη της δεκαετίας του 70 όταν το νηπιακό ΠΑΣΟΚ με θέσεις αντι- ευρωπαϊκές και αντιιμπεριαλιστικές βάδιζε ολοταχώς για το ραντεβού του με την ιστορία στις 18 Οκτώβρη του 1981, απαλλαγμένο μάλιστα και από βαρίδια, όπως τον μετέπειτα πρωθυπουργό και πρόεδρο του Κ. Σημίτη, που «σφάχτηκε» γιατί εξέφρασε διαφορετική άποψη και τάχθηκε με την «Ευρώπη των λαών» απέναντι στη θέση «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Καμία υποτίμηση της αναγκαίας προγραμματικής βάσης συσπείρωσης
Η Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερη πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και τη σαρωτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναπτύσσεται η ταξική πάλη, δίνονται αμυντικές μάχες χαρακωμάτων, δημιουργούνται εξεγερσιακά ξεσπάσματα με έλλειψη οργανωμένων κινηματικών παρεμβάσεων –τέτοιων τουλάχιστον που οι συνθήκες της αστικής επίθεσης απαιτούν- δημιουργούνται απογοητεύσεις και υποχωρήσεις, δοκιμάζονται οι στρατηγικές και τακτικές των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η κρίση στην Κύπρο επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο,ότι μέσα στα πλαίσια της ΕΕ δε χωράει επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και του χρέους, καταρρίφτηκε ο μύθος των κοινοβουλευτικών αυταπατών και επιβεβαιώθηκε ότι μόνο ένα αποφασιστικό εργατικό και λαϊκό κίνημα με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση μπορεί να επιβάλει λύσεις προς όφελος του λαού, επιβεβαιώθηκε επίσης και κατερρίφθησαν οι αυταπάτες, ότι μπορεί με επιμέρους στόχους και απειλές για έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά μέσα στην ΕΕ, ότι μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση και διαχείριση της κρίσης (προς όφελος ποιού;). Επιβεβαιώθηκε επίσης, ότι η Ε.Ε. ως συνασπισμός κεφαλαίων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο και να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, είναι διατεθειμένη να προχωρήσει ακόμα και σε βίαιη μαζική καταστροφή υπερσυσωρευμένων κεφαλαίων.
Περιοδικό
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Αφίσες
Βίντεο
