Α) Για τη Διεθνή συγκυρία

Η διεθνής συγκυρία καθορίζεται από δύο κυρίαρχα στοιχεία:

1. Την παρατεταμένη αδυναμία επιβολής ενός συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που θα ανοίγει τους οικονομικούς κύκλους (ανάπτυξης - ύφεσης) και θα εγγυάται την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα βασικά αίτια της κρίσης παραμένουν ανεπίλυτα, σχετίζονται με το μοντέλο συσσώρευσης, την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, την παραγωγικότητα και την οργάνωση της παραγωγής, τη φούσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενώ η παγκόσμια οικονομία πιέζεται σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα αν και με διαφορετική βαρύτητα τις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη οικονομίες. Η ύφεση επιστρέφει στο βιομηχανικό πυρήνα παρά την τάση επιστροφής κεφαλαίων σε αυτόν, και παρά τα νομισματικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε αφθονία από τις κεντρικές τράπεζες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επένδυση στις τεχνολογίες και καινοτομίες παραγωγής, η οργάνωση της παραγωγής δεν ακολουθεί τη ροή επιστροφής κεφαλαίων, καθώς η προσδοκία για αύξηση της κερδοφορίας και καπιταλιστικής επέκτασης δεν είναι αρκετά ισχυρή. Ενδεικτική είναι επίσης, η κρίση του κινεζικού χρηματιστηρίου, και η επιβράδυνση της ανάπτυξής της Κίνας καθώς ταυτόχρονα της κρίσης επιχειρείται μετάβαση από την οικονομία της παραγωγής σε εκείνη της κατανάλωσης, που επιδρά είδη στους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης, με μεγαλύτερη επιδείνωση στις ήδη χτυπημένες από την κρίση αναπτυσσόμενες αλλά και σημαντική επίδραση στις αναπτυγμένες οικονομίες. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί παρατηρούν τη δυναμική του αμερικάνικου ΑΕΠ επίσης να βρίσκεται στο όριο μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, ενώ οι κινήσεις και ροές κεφαλαίων, οι τιμές πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων και οι δείκτες παραγγελιών στη βιομηχανία, προεξοφλούν μία νέα περίοδο ύφεσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας.

Για τη Συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς.

Η Αριστερή Συσπείρωση έχοντας τοποθετηθεί θετικά και συμμετάσχει στα πλαίσια της πρωτοβουλίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής και αντί-ΕΕ αριστεράς, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη μετωπική πολιτική ως αναγκαία προϋπόθεση διεύρυνσης του πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ των δυνάμεων που αντιτίθενται στις κυρίαρχες αστικές στρατηγικές.

Οι δυνάμεις αυτής της αριστεράς, οφείλουν να αποτυπώσουν την πολιτική δυναμική ενός διαφορετικού πολιτικού σχεδίου για τη πλειοψηφία του λαού.  Να απαντήσουν στον κατακερματισμό και να συγκροτήσουν στη συγκυρία ένα διακριτό πολιτικό μπλοκ που θα έρχεται σε άμεση ρήξη με τις αστικές στρατηγικές και τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης και κυβερνητισμού. Η βάση της μετωπικής πολιτικής δε μπορεί παρά να είναι το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα ρήξης με την αστική στρατηγική και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, που θα ανοίγει το δρόμο, θα υλοποιείται και θα προωθεί την κοινωνική ανατροπή στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

3η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ στις 12 Ιουλίου 2014

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

1. Όλοι οι βασικοί οικονομικοί δείκτες στις χώρες που το κεφάλαιο αποτυπώνει συντριπτική κοινωνική ισχύ (ΗΠΑ, Ιαπωνία, BRICS, Γερμανία, Γαλλία, ΗΒ, ΕΕ) αδυνατούν να σημειώσουν ανάκαμψη. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι βασικοί δείκτες της εργασίας (ανεργία, παραγωγικότητα, μισθός, κόστος) φανερώνουν ένταση της εκμετάλλευσης και ταξική κατίσχυση.

Ελλείψει ενός νέου παραγωγικού και τεχνολογικού υποδείγματος ικανού να ανατάξει την κερδοφορία του, το κεφάλαιο επιχειρεί να διαχειριστεί την καπιταλιστική αστάθεια μεσοπρόθεσμα. Εξαντλεί τα καύσιμα της αναίρεσης του κοινωνικού συμβολαίου, προχωρά σε μικρής έκτασης καταστροφή κεφαλαίων κυρίως σε χώρες της περιφέρειας του καπιταλιστικού πυρήνα, υλοποιεί μικρής κλίμακας και μεγάλης σφοδρότητας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε περιοχές έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

2. Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην ΕΕ και την Ελλάδα, χαρακτηρίζονται από την τάση πολιτικής μετατόπισης ενδιάμεσων κοινωνικών στρωμάτων που ιστορικά ανήκαν  στην κοινωνική συμμαχία του κεφαλαίου και σήμερα πιέζονται από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Ο πολιτικός χώρος της «λαϊκής δεξιάς», κυρίως όμως της σοσιαλδημοκρατίας συρρικνώνεται καθώς καταργείται ο ιστορικός του ρόλος, πρωτίστως εις όφελος εθνικιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων στον πυρήνα της ΕΕ και λιγότερο εις όφελος της Αριστεράς εντοπισμένα σε ορισμένες χώρες των μνημονίων (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία).

Παρά ταύτα η πολιτική ηγεμονία του κεφαλαίου στην ΕΕ διατηρείται καθώς πάνω από 70% των εδρών καταλαμβάνεται από ευρω-ομάδες σκληρά προσδεμένες στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού.

3. Οι δυνάμεις της Ευρω-Αριστεράς βρίσκονται σε παρατεταμένη και βαθιά ιδεολογική κρίση, χάνουν μια ιστορική ευκαιρία να εκφράσουν τμήματα της εργατικής τάξης που συνθλίβονται κάτω από τις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές της ΕΕ, αμετανόητα υπερασπιζόμενες την πάγια θέση της Ευρώπης των λαών.

Αρνούνται πεισματικά να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το ανεκπλήρωτο δικαίωμα των εκμεταλλευομένων τάξεων στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, υποτάσσονται στο κεφάλαιο, την ΕΕ και τον μηχανισμό του χρέους ως εργαλείο απόσπασης πλούτου από τις λαϊκές τάξεις και αποθησαύρισης των ισχυρών καπιταλιστικών μερίδων.

Διαβεβαιώνουν ότι μια «αναπτυξιακού» και σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση της κρίσης είναι αναγκαία και εφικτή , αποκρύπτοντας ότι η εφαρμογή έστω και μόνο ενός μικρού τμήματος αυτής της πρότασης θα προϋπέθετε τη συνολική σύγκρουση με το κεφάλαιο.

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, η πολιτική συγκυρία στις σχολές και η επόμενη ημέρα

(το κείμενο αποτελεί συντομευμένη εκδοχή προς δημοσίευση της απόφασης της φοιτητικής ολομέλειας της Αριστερής Συσπείρωσης, στις 18 Μαΐου)

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν σε μία πλούσια συγκυρία, όπως αυτή διαμορφώθηκε και συνεχίζει να διαμορφώνεται τόσο μέσα όσο κι έξω από τα «τείχη» του πανεπιστημίου. Αφενός η ολοένα και κλιμακούμενη επίθεση της συγκυβέρνησης Σαμαρά στον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας (μέσα από τις αλλεπάλληλες περικοπές των μνημονίων, το «σχέδιο δράσης για την απασχόληση των νέων» κ.ά.), και αφετέρου το σύνολο των αιχμών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (νόμοι Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και «σχέδιο Αθηνά») και η βίαιη προσπάθεια εφαρμογής τους – που έλαβε χώρα τη φετινή χρονιά – γέμισαν με βέλη τη φαρέτρα των ΕΑΑΚ για την πολιτική τους παρέμβαση στους Συλλόγους. Επιπλέον, η διενέργεια των φοιτητικών εκλογών αρκετά νωρίς και σε ενεργό πολιτικό χρόνο για τις σχολές (μετά από τέσσερα χρόνια, όπου οι εκλογές παραπέμπονταν στα μέσα του Μαΐου), καθώς και οι εβδομάδες των κινητοποιήσεων που προηγήθηκαν το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα (με τις αντιφάσεις φυσικά, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις που αυτές επέδειξαν), συνέθεταν ένα αρκετά ευνοϊκό πεδίο παρέμβασης για τα σχήματα. Όλα τα παραπάνω, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε οι φετινές φοιτητικές εκλογές να μην αποτελέσουν απλά μια στείρα μάχη μηχανισμών των καθεστωτικών παρατάξεων, αλλά να αποτυπώσουν και στοιχεία μιας πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης (τουλάχιστον για τις σχολές εκείνες των οποίων ο κόσμος οσμώθηκε με τις κινηματικές διαδικασίες του αμέσως προηγούμενου χρονικού διαστήματος), και ως εκ τούτου να εκφραστεί μία αναβαθμισμένη δυναμική των κινηματικών δυνάμεων (με επίκεντρο τα ΕΑΑΚ), μέσω μιας βελτιωμένης καταγραφής μέσα στους Συλλόγους. Τέλος, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα εύφορο έδαφος για μία μάχιμη πολιτική παρέμβαση η οποία θα είχε ως στόχο, εκτός των άλλων, και το «ζωντάνεμα» των Συλλόγων και την επιστροφή του κόσμου των σχολών στις συλλογικές διαδικασίες.

Τελικά, τα σχήματα των ΕΑΑΚ, κατάφεραν να αδράξουν αυτή την ευκαιρία και να επιτύχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα; Τι συμπεράσματα εξάγονται από τα αποτελέσματα των εκλογών γενικά για τους Συλλόγους και ποια είναι τα ρεύματα της κίνησης των φοιτητών εντός αυτών; Ποιες δυνατότητες και προοπτικές διαγράφονται για την παρέμβασή μας στους Συλλόγους την επόμενη μέρα από το κλείσιμο της κάλπης;