Μισό αιώνα πριν οι ερπύστριες του τανκ συνέθλιβαν με πάταγο την πόρτα της πύλης του Πολυτεχνείου.

Οι αγώνες με προεξέχουσα τη νεολαία τότε, αποτέλεσαν σημείο καμπής που οδήγησε στην κατάρρευση της χούντας και ενέπνευσαν κύμα διεκδικήσεων και αγώνων σε Ελλάδα και διεθνώς.

Η βίαιη είσοδος του λαού στο προσκήνιο, σηματοδότησε για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο την ισχύ του αγωνιζόμενου οργανωμένου λαού ως τη κινητήριο δύναμη της ιστορίας, βγάζοντας την Ελλάδα από το γύψο της 7ετίας της Χούντας. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι το καταλυτικό σημείο της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας, που καθορίζει το πέρασμα από ένα κράτος χτισμένο πάνω στον αντικομμουνισμό, στο κράτος που αρχίζουν και ενσωματώνονται λαϊκές διεκδικήσεις. Αποτελεί την ήττα του ρεβανσισμού απέναντι σε έναν λαό που απελευθέρωσε τη χώρα από τη γερμανική κατοχή, οργάνωσε την ελεύθερη Ελλάδα στα βουνά και τα χωριά, απελευθέρωσε μόνος την πρώτη πόλη στην κατοχική Ευρώπη και ύψωσε το ανάστημά του διεκδικώντας τη λαϊκή εξουσία. Αυτά ήταν που οδήγησαν στις μάχες του εμφυλίου και την ανοιχτή επέμβαση του ιμπεριαλισμού με τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους, να διαδέχονται στους βομβαρδισμούς και το κάψιμο χωριών από τους Ναζί.

Το μετεμφυλιακό κράτος δομήθηκε με στόχο την υποταγή του λαού και του κομμουνιστικού κινήματος και εκδηλώθηκε με τα ξερονήσια, τους εκτοπισμούς, τη μετανάστευση, τις κρατικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια και τους τιμωρητικούς βιασμούς στην κρατική ασφάλεια, τις αρπαγές παιδιών και το ξερίζωμα οικογενειών.

Η χούντα αποτέλεσε το ανάχωμα στο διογκούμενο λαϊκό κίνημα για μία ακόμα φορά στην ελληνική ιστορία, υποκινήθηκε και υποστηρίχτηκε ανοιχτά από τους Αμερικάνους και καθοδηγήθηκε από την ελληνική αστική τάξη, της οποίας οι αρπακτικές διαθέσεις ικανοποιήθηκαν παράλληλα με την καταστολή του λαϊκού παράγοντα και των αγωνιστικών διεκδικήσεών του. Για ακόμα μία φορά, επιβάλλεται δικτατορία με την καθοδήγηση του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων για να εμποδιστεί ο "κομμουνιστικός κίνδυνος'' και ο λαός μπαίνει σε μία νέα περίοδο σκληρής καταστολής, ενώ το πολιτικό σύστημα συλλαμβάνεται δήθεν με τις πιτζάμες και μεταφέρεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να αποτελέσει σε επόμενη φάση την πολιτική επιλογή της αστικής τάξης, αφού όμως πρώτα συνετιστεί ο άτακτος λαός. Ο τελευταίος σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα μεταφέρεται στα κρατητήρια της ασφάλειας και τα κολαστήρια της χούντας. Εκεί βασανίζεται από βασανιστές δεσμοφύλακες και στρατιωτικούς με παρελθόν και ανάλογη δράση στο εμφυλιακό κράτος, οι οποίοι παραμένουν μετέπειτα στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου αποτελώντας τον εθνικό κορμό παρά την προδοσία του κυπριακού λαού. Τα περιγεγραμμένα αποτελούν το ιστορικό ανάλογο της περιόδου των Δεκεμβριανών του 1944 όπου δωσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών μπαίνανε από τη μία είσοδο του χώρου γύρω από τη σημερινή Βουλή και εξέρχονταν από την άλλη χωροφύλακες οπλισμένοι και ελεύθεροι για το εγκληματικό τους έργο, στην τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.

Ο Νοέμβρης του '73 είναι η τομή και η συνέχεια στην ιστορική πορεία. Αποτελεί το κόκκινο νήμα που συνδέει τον αγώνα του λαού απέναντι στο φασισμό, την πλουτοκρατία, τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία , τη λαϊκή κυριαρχία, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τη γενιά του Πολυτεχνείου. Έρχεται σε ρήξη με τη χούντα, το κατεστημένο, τη σιωπή που επιβάλει ο φόβος και αποτελεί μία γενναία κραυγή-κάλεσμα σε αγώνα. Είναι η τομή που διακόπτει τη γραμμική πορεία και επιχειρεί ένα άλμα στην ιστορική πορεία, επιταχύνοντας τις εξελίξεις, όπως μόνο η βίαιη είσοδος του λαού στο προσκήνιο μπορεί να επιβάλει. Αποτελεί, την αρχή του τέλους μίας εποχής και το άνοιγμα ενός παράθυρου στο μέλλον, που θα οδηγήσει στην ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της κοινωνικής πλειοψηφίας που μέχρι τότε βρισκόταν στο περιθώριο, στην απομόνωση, στην εξόντωση και τις φυλακές, όπου ο κομμουνισμός και η αριστερά σήμαιναν εξορία, φυλακή και βασανιστήρια.

Η δυναμική του μπόλιασε με νέες πολιτικές πρακτικές τα κινήματα νεολαίας που ακολούθησαν. Πέρασε στη λαϊκή αφήγηση μαζί με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την αντίσταση στο φασισμό, μπόλιασε τους κοινωνικούς αγώνες αναβαθμίζοντας το επίπεδο διεξαγωγής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Η απήχησή του αντηχεί ακόμα και σήμερα 50 χρόνια μετά και ακολουθεί κάθε γενιά, φωτίζοντας το δρόμο του αγώνα. Η θυσία της νεολαίας δεν έμεινε χωρίς αντίκρισμα. Από τις πρώτες κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν μετά την κατάρρευση της χούντας, από οργανώσεις της Αριστεράς με αναφορά στη μπολσεβίκικη επανάσταση, τη μεγάλη πορεία του Μάο στην Κίνα, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον πρώτο παράνομο εορτασμό με πορεία στην Καισαριανή ενώνοντας με αυτόν τον τρόπο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με την κατάληψη του Πολυτεχνείου (όπου ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο),και που επιχείρησε να εμποδίσει ο Καραμανλής κηρύσσοντας την ίδια μέρα εκλογές χωρίς επιτυχία, μέχρι τις μεγάλες πορείες που ακολούθησαν για 50 χρόνια πλέον, το Πολυτεχνείο αποτελεί ένα εθνικό σύμβολο για το λαό και αντιστέκεται στις προσπάθειες ενσωμάτωσης, δυσφήμισης, κακοποίησης και ιστορικής παραχάραξης.

Στην ιστορική μνήμη του λαού η επέτειος του Πολυτεχνείου έχει αποτυπωθεί και γιορτάζεται ως η μέρα της θυσίας για τη δημοκρατία στην Ελλάδα μαζικά, σε αντίθεση με την επίσημη 23η Ιουλίου, την προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου να αποκαθηλώσει τη γιορτή του λαού με πάρτι στους κήπους του προεδρικού μεγάρου για την μπουρζουαζία, σαμπάνιες και μπουφέ για να χαίρονται το διαχρονικό τους φαγοπότι.

Καθοδηγεί τους αγώνες φοιτητών και νεολαίας, που βρέθηκαν στο προσκήνιο στις δύσκολες μάχες της ιστορίας, όπως αργότερα στην πορεία του 1980 κόντρα στην απαγόρευση της πορείας από την κυβέρνηση του Ράλλη και υπουργό τον Αβέρωφ, με τις κρατικές δολοφονίες του Κουμή και της Κανελλοπούλου ως δώρο για να κλείσει η χώρα τις εκκρεμότητες με το δυτικό κόσμο (σύμφωνα με τα λεγόμενά τους) μετά την επανένταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και τη συμμετοχή του υπουργού στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ. Πέντε χρόνια αργότερα με τον νεκρό 15χρονο μαθητή Καλτεζά, δολοφονηθέντα από αστυνομικούς μετά την πορεία του Πολυτεχνείου και αφού πρώτα νταήδες αστυνομικοί τρώνε σουβλάκια και δείχνουν τα όπλα τους στην πλατεία Εξαρχείων. Επτά χρόνια αργότερα με τον δολοφονηθέντα από τον τραμπούκο πρόεδρο της ΟΝNΕΔ Καλαμπόκα καθηγητή Τεμπονέρα κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων του 1990-91 και 4 ακόμα νεκρούς εργαζόμενους στο κατάστημα Κ. Μαρούση στην Ομόνοια μετά από εμπρησμό της αστυνομίας όπως και της Πρυτανείας του ΕΜΠ. Δεν είναι σύμπτωση ότι στην κυβέρνηση βρισκόταν ένας Μητσοτάκης πάλι και την υπεράσπισή του δολοφόνου Καλαμπόκα ανέλαβαν κορυφαία ονόματα του νομικού κόσμου της ΝΔ μεταξύ των οποίων ένας πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ, ο κατήγορος του Κοσκωτά και ένας μεγαλοκαθηγητής της Νομικής Σχολής. 18 χρόνια μετά, δολοφονείται πάλι από αστυνομικό και πάλι στα Εξάρχεια ένας 15χρονος μαθητής ο Αλ. Γρηγορόπουλος με κανάλια όπως το MEGA αυτή τη φορά να προσπαθούν να ξεπλύνουν τους δολοφόνους παραποιώντας τα βίντεο προς όφελος των δολοφόνων όπως αποδεικνύεται και δικαστικά τελικά, σε έναν ατελείωτο κύκλο κρατικής βίας και τρομοκρατίας προς τη νεολαία.

Το Πολυτεχνείο, συνεχίζει να περνάει το μήνυμα από γενιά σε γενιά παρά την προσπάθεια απαξίωσης και τρομοκρατίας.

Κυρίως όμως συνεχίζει να ζει μέσα από τη μεγαλειώδη πορεία ενάντια στον ιμπεριαλισμό προς την πρεσβεία των Αμερικανών αναδεικνύοντας από τα πρώτα ακόμη χρόνια το ρόλο του ιμπεριαλισμού και του αμερικανικού παράγοντα στη χούντα, στην προδοσία του Κυπριακού λαού, αργότερα στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή. Θεριεύει στις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις για την προδοσία του Κουρδικού λαού και το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ.

Μισό αιώνα μετά, ο ορυμαγδός των βομβαρδισμών σε νοσοκομεία, σπίτια και υποδομές, η προέλαση των Ισραηλινών τεθωρακισμένων στη Γάζα, τα 400 παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά από το κράτος του Ισραήλ, γεμίζουν με την ίδια φρίκη την περίοδο, ενώ δυτικές κυβερνήσεις, αστικά κόμματα και κεφάλαιο παρακολουθούν χειροκροτώντας, διευκολύνοντας και εξοπλίζοντας την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, πάντοτε από τη ''σωστή πλευρά της ιστορίας''. Αυτή της συλλογικής ευθύνης και τιμωρίας, ως ένα νέο σχέδιο που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από ναζιστική «τελική λύση του ζητήματος».

Στη χώρα μας, τα γλέντια για την αναβάθμιση της οικονομίας και την επενδυτική βαθμίδα δε μπορούν να κρύψουν την ακρίβεια και την απαξίωση του εισοδήματος από την εργασία, τα εγκλήματα με τις συμβάσεις των εκλεκτών φίλων και άριστων εργολάβων, των υπεύθυνων-ανεύθυνων κομματικών στελεχών σε ρόλο σταθμαρχών, διοικήσεων, υπηρεσιακών παραγόντων και λοιπόν αχυρανθρώπων των υπουργών, που μας οδηγούν στο κονιορτοποιημένο τρένο στα Τέμπη με τους νεκρούς φοιτητές και εργαζόμενους, τις πλημμύρες και το ξεσπίτωμα εκατοντάδων οικογενειών και εγκατάλειψη χωριών, την καταστροφή της τοπικής οικονομίας, της παραγωγής και της ακρίβειας στα είδη πρώτης ανάγκης, την αναγκαστική μετακίνηση μαθητών για να έχουν πρόσβαση σε σχολεία - κοντέινερς, την καταστροή υποδομών στη Θεσσαλία, τις πυρκαγιές του Έβρου φέτος, της Εύβοιας και της Αττικής πρόσφατα, το θρήνος των οικογενειών που χάνουν ανθρώπους τους καθημερινά σχεδόν σε χώρους εργασίας-κάτεργα. Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας, όπου τρώγονται στα κανάλια και φωτογραφίζονται σε εκδηλώσεις για να τιμήσουν τους εαυτούς τους, πρώην πρωθυπουργούς αγκαλιά με το κεφάλαιο. Μία σύγχρονη χώρα στην οποία πνίγονται έξω από την Πύλο 700 εκτοπισμένοι από τον πόλεμο, τον οποίο ευλόγησαν διαδοχικές κυβερνήσεις, οι περισσότεροι μητέρες με τα παιδιά τους, κατακαλόκαιρο με νηνεμία και σε απόσταση jetski από τα χλιδάτα Costa Navarino και τις μαρίνες τους.

Έξω αι ΗΠΑ! Έξω το ΝΑΤΟ!

Οι πέντε δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου έχουν διδάξει την ανάγκη για αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό που κρατά σκλαβωμένους τους λαούς και τους αιματοκυλεί. Ο εμφύλιος στην Ελλάδα, η χούντα του 1967, η προδοσία του Κυπριακού λαού το 1973 και αντίστοιχα των Παλαιστίνιων για πολλοστή φορά στην ιστορία τους σήμερα, ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος στη Συρία και τη Λιβύη τα τελευταία 10-15 χρόνια στη γειτονιά μας, αποτελούν ένα ισχυρό μήνυμα για τους κινδύνους που εγκυμονούν για τους λαούς της περιοχής τα δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ, η συμμετοχή της χώρας σε αυτά και η ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά η αδυσώπητη φύση του ιμπεριαλισμού, όπου οι λαοί ο ένας μετά τον άλλο, απαιτείται να θυσιαστούν και καταλήγουν σε κρεατομηχανές για να μοιράζουν τα συμφέροντά τους, τις ζώνες επιρροής, τις μορφές καπιταλιστικής συσσώρευσης, τα αδηφάγα σχέδια του κεφαλαίου. Για τα προχωρήσει η υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή είναι προϋπόθεση η ήττα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, η ήττα του ΝΑΤΟ και η απελευθέρωση των λαών, η άμεση ανάγκη δημιουργίας ελεύθερου ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τα χέρια της βαμμένα μέσα στο αίμα!

Σήμερα η Γάζα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν στο παρελθόν. Δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον πλανήτη, τη μοναδική μετά την κατάρρευση του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική, αλλά ένα κρεματόριο. Ομοιάζει με στρατόπεδο θανάτου καταδικάζοντας έναν ολόκληρο λαό σε ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Βομβαρδισμοί οικισμών και νοσοκομείων σε μία εγκλωβισμένη πολιορκημένη πόλη ανεβάζουν τις χιλιάδες των νεκρών που αποδίδεται σε μία δολοφονική μανία η οποία δεν λογαριάζει ούτε τις ψηφοφορίες στον ΟΗΕ, ούτε το πρόσχημα της διεθνούς νομιμότητας, επιχειρώντας την εξολόθρευση ή μετανάστευση ενός ολόκληρου λαού. Εφαρμόζουν τις μεθόδους των Ναζί στην πολιορκία του Λένινγκραντ, πνίγοντας την πόλη, κλείνοντας όλες τις εξόδους, κόβοντας την πρόσβαση σε νερό, τροφή, ηλεκτρισμό. Η ΕΕ, οι ΗΠΑ και η ελληνική Κυβέρνηση χειροκροτούν την εξολόθρευση του παλαιστινιακού λαού που μάχεται για την ελευθερία του χωρίς νερό και χωρίς ρεύμα. Η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του ενωσιακού κεκτημένου και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της «πολιτισμένης Δύσης» πάνε περίπατο μπροστά στη διασφάλιση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ευρωατλαντικού άξονα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής

Η Ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει στη μαζική δολοφονία, μετατρέποντας τη χώρα σε μία νατοϊκή βάση για να μεταφέρονται οι πολεμικές προμήθειες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, ταξιδεύει και χαριεντίζεται με το μανιακό δολοφόνο Νεντανιάχου και παρέχει στήριξη καταψηφίζοντας όλες τις προτάσεις για εκεχειρία στον ΟΗΕ. Επικαλείται γελοίες όσο και φασιστικές δικαιολογίες, ζητώντας στο ψήφισμα την καταδίκη της δράσης των Παλαιστινίων αποκαλώντας κάθε μορφή αγώνα για την ελευθερία ως τρομοκρατία, και αυτό το παρουσιάζει ως προϋπόθεση για τα ελάχιστα ευχολόγια και παρακάλια προς το Ισραήλ για προσωρινή διακοπή της επέμβασης. Είναι η ίδια ιστορικά μορφή φασισμού, που δεν εξισώνει το θύμα με το θύτη του απλά, αλλά προσπαθεί να αιτιολογήσει το δίκαιο της ποινής που επιβάλλεται σε έναν ολόκληρο λαό εξαιτίας της εγκληματικής του φύσης. Το έχουμε δει και στο παρελθόν να υλοποιείται σε Εβραίους, Έλληνες, Άραβες, Σλάβους, Ρώσους, Ρωμά στη γειτονιά μας κ.α. Η ελληνική κυβέρνηση έχει τα χέρια της βαμμένα στο αίμα περισσότερων από 4.000 παιδιών που δολοφονήθηκαν ως συλλογική τιμωρία, ως μία βιβλική εκδίκηση όπως περιγράφεται από τους προφήτες της βίβλου και αναφέρονται στην περιοχή. Αυτές τις διεστραμμένες κοσμοθεωρίες, της διαίρεσης των λαών για να τροφοδοτούνται τα συμφέροντα των ισχυρών, μόνο η διεθνιστική πάλη και αλληλεγγύη μπορεί να συνθλίψει, μόνο η δύναμη του οργανωμένου λαού.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να επέλθει ειρήνη στους λαούς της Μέσης Ανατολής αν δεν τερματιστεί το ισραηλινό απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη. Δεν θα υπάρξει καμία ειρηνική διευθέτηση χωρίς την ουσιαστική αναγνώριση ενιαίου ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ, στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ, που έχουν υπερψηφιστεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις πριν από ένα χρόνο, κάτω από την κατακραυγή για τους 670.000 έποικους και τα 700 km τοίχους που χτίστηκε παράνομα μέσα στα Παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς δηλαδή την αποδοχή του αυτονόητου, ανεκπλήρωτου και αδικαίωτου αιτήματος του παλαιστινιακού λαού. Οποιαδήποτε άλλη τοποθέτηση ίσων αποστάσεων, καταδίκης της τρομοκρατίας, «ναι μεν αλλά», απλά συσκοτίζει την πραγματικότητα και αθροίζεται στο κεντρικό αφήγημα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ και των ισχυρών της δύσης που λυμαίνονται την περιοχή.

Η ίδρυση τώρα Παλαιστινιακού κράτους που να περιλαμβάνει τη Γαζα, τη Δυτική Όχθη με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, είναι ο κινητής της Ιστορίας για τους Λαούς της περιοχής. Η πάλη γι' αυτό σήμερα είναι χρέος όλων των λαών.

Ειρήνη για τους λαούς! Καμιά Ειρήνη με το Σύστημα που γεννά πολέμους!

Οι σχεδιασμοί των Ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και του πιο πιστού σύμμαχού τους στην περιοχή – του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ – θα πρέπει να ηττηθούν! Οι πολεμικές επιχειρήσεις τους να βαλτώσουν και ο Παλαιστινιακός Λαός να βγει νικητής! Ούτε πιθαμή ελληνικής γης να μη δοθεί για να εξυπηρετήσει τα πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού! Σ' αυτόν τον στόχο να στρατευτεί κάθε ελεύθερος προοδευτικός άνθρωπος στη χώρα μας, ενάντια στην ανεκδιήγητη πολιτική στήριξης αυτών των εγκλημάτων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος της χώρας.

Με τα σύννεφα του πολέμου να κυκλώνουν ολοένα και πιο επικίνδυνα την περιοχή μας, από την Ουκρανία, την Αρμενία και την Παλαιστίνη, μέχρι το Κόσσοβο και τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, θα πρέπει να μπει για μια ακόμα φορά μπροστά η διεθνιστική αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη των λαών και η ανειρήνευτη πάλη ενάντια στον πόλεμο και τους θιασώτες του. Να ανατραπεί η τυχοδιωκτική πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης που την ίδια στιγμή που κραυγάζει πολεμόχαρα, μπαίνει σε παζάρια και είναι έτοιμη να παραδώσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ισχυρών της γης απέναντι στο λαό – τον εσωτερικό τους εχθρό. Την ίδια στιγμή για ένα ξεροκόμματο που θα περισσέψει απομονώνει την Κύπρο και την αφοπλίζει μαζί με τα νησιά, φορτώνει με νέα εξοπλιστικά βάρη τον ελληνικό λαό όχι με γνώμονα της ανάγκες του για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση και προκοπή, αλλά υπηρετώντας δουλικά και τυφλά τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων και των ιμπεριαλιστών πατρόνων της, οδηγώντας την χώρα και το λαό νομοτελειακά σε νέες τραγωδίες.

Στον δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά!

Σ' αυτό το ασφυκτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο τοπίο που διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους στην χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή τα συνθήματα του Νοέμβρη στοιχειώνουν ακόμα τα επιτελεία της αστικής τάξης και δείχνουν τον δρόμο στους λαούς.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο αγώνας για μια αξιοπρεπή ειρηνική ζωή, ο αγώνας για δουλειά με δικαιώματα, ο αγώνας ενάντια στον σύγχρονο σκοταδισμό του κεφαλαίου, για κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς σε ένα καλύτερο μέλλον, σε ένα μέλλον που ο καθημερινός μόχθος της βιοπάλης δεν θα λαμβάνει χώρα στα τρομοκρατικά πλαίσια που θέτει η κεφαλαιοκρατία, όπου οι λαοί θα ζουν αδελφωμένοι κι όπου τα τανκς δεν θα υπάρχουν παρά μόνο σαν μουσειακά εκθέματα που θα μαρτυρούν την παράνοια της ανθρωπότητας σε ένα προηγούμενο στάδιο της εξέλιξής της.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ 3ΗΜΕΡΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ.

Δείτε την προκήρυξη σε .pdf

Αριστερή Συσπείρωση 

Νοέμβριος 2023