Για τη δικιά μου γενιά έχουν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς:
Ότι είμαστε η γενιά που μεγάλωσε στην αφθονία. Ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε και όταν τελικά καταλήγουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας... το κάνουμε με λάθος τρόπο και τότε γινόμαστε για κάποιους αυτόματα μειοψηφείες, αλήτες και θρασίμια...
Όλοι αυτοί που σπεύδουν όμως να σπιλώσουν μια γενιά ολόκληρη, ξεχνούν σκόπιμα να αναφέρουν ότι η δική μας γενιά θα είναι η πρώτη που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Γιατί είμασταν αυτοί οι μαθητές που πέρασαν από τη μέγγενη των πανελληνίων εξετάσεων και είμασταν αυτοί οι φοιτητές που είδαν να ψηφίζονται νόμοι που διέλυαν την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γιατί επίσης είμαστε αυτοί που είδαν και βίωσαν τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων των γονιών μας. Γιατί πλέον είμαστε αυτοί οι εργαζόμενοι , πτυχιούχοι και μη, που δουλεύουν ανασφάλιστοι, με σπασμένο 8ωρο, που αντί για μισθό παίρνουν χαρτζιλίκι, που είναι χρόνια άνεργοι που δυστυχώς πολλοί αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά σε βάθος χρόνου κάποιοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν ότι δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη.
Και όμως οι κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους μας κατασυκοφαντούν, μας βρίζουν και μας χλευάζουν. Δεν τους αδικώ γιατί έχω νιώσει πολλές φορές ότι τους τρομάξαμε. Ναι καταφέραμε να τους τρομάξουμε πρώτη φορά με το μαθητικό κίνημα ενάντια στο νόμο Αρσένη όταν πολλοί από εμάς τότε είμασταν ακόμα μαθητές Λυκείου ή Γυμνασίου. Το ξαναπετύχαμε το 2003 με τις αντι-ιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ και με τις κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο της ΕΕ στον Μαρμαρά. Τους «κεράσαμε πίκρα» όταν δεν αναθεωρήθηκε το αρ.16 του Συντάγματος εξαιτίας του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος το 2006 και το2007. Και πρέπει πραγματικά να φοβήθηκαν από την λάμψη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 και από τις μαζικότατες και δυναμικότατες συγκεντρώσεις και πορείες στις πανεργατικές απεργίες του 2010 και στο κίνημα των πλατειών το 2011.
Δυστυχώς για εμάς οι ελπίδες, τα όνειρα και οι προσδοκίες της δικιάς μας γενιάς για μια ακόμη φορά είναι οι εφιάλτες του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και των ΜΜΕ.
Δυστυχώς και για αυτούς όμως...γιατί μάθαμε απ' τη μέχρι τώρα ζωή μας ότι καμιά κυβέρνηση, λαϊκή ή αντιλαϊκή, αριστερή ή δεξιά, δεν θα μας δώσει αυτά που δικαιούμαστε αν δεν αγωνιστούμε. Γιατί η δικιά μας γενιά πέρα από ήττες μέτρησε και νίκες. Γιατί η δικιά μας γενιά έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η Ευρώπη των λαών είναι ή φάντασμα ή ψέμα.
Η δικιά μας γενιά λοιπόν ζητά απλά μια αξιοπρεπή ζωή και δεν παρακαλά γι' αυτή αλλά βγαίνει στο δρόμο να τη διεκδικήσει. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α λοιπόν είναι γνήσιο τέκνο αυτής της γενιάς... των νέων που συμμετείχαν ή στήριξαν όλους αυτούς τους αγώνες.
Για όλους εμάς λοιπόν που δεν περιμένουμε σωτήρες και που κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο δρόμο νιώθουμε δίπλα μας τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Παύλο Φύσσα, αυτές οι εκλογές θα είναι ένας ακόμη αγώνας από αυτούς που ήδη δώσαμε και ένας από τους πολλούς που θα δώσουμε στο μέλλον.
Νικόλαος Παπαευσταθίου (υποψήφιος στην Μαγνησία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ)
19/1/2015