Με μαζική συμμετοχή πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 23 Φλεβάρη  στην ΑΣΟΕΕ Φόρουμ Αλληλεγγύης στην εργατική τάξη και τον λαό της Βενεζουέλας, με κεντρικό σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα». Την πρωτοβουλία στηρίζει μεγάλο εύρος αριστερών οργανώσεων.(ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αναμέτρηση, ΑΡΑΣ, ΑΡΙΣ, ΔΕΑ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, Ένωση των Δικαίων, Κόκκινο Νήμα, Κρίση και Κριτική, ΛΑΕ Λαϊκή Ενότητα, Μετάβαση, ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νΚΑ Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Παρέμβαση, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά)

Μίλησαν εκπρόσωποι των οργανώσεων καθώς και ανένταχτοι αγωνιστές και υπήρξε συμφωνία στην ανάγκη στήριξης του λαού της Βενεζουέλας και της απερίφραστης καταδίκης του πραξικοπήματος και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης από ΗΠΑ και ΕΕ. 

Παρακάτω η τοποθέτηση της συντρόφισσας Μελίνας Αλεφαντή.

Κάτω τα χέρια από τον Αγωνιζόμενο Λαό της Βενεζουέλας!!!

Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα επιταχύνθηκαν επικίνδυνα κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα. Ήδη από την διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών στη χώρα στις 20 Μάη κι έπειτα οι διαδηλώσεις και οι αντιδιαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Καράκας και τις άλλες πόλεις την Βενεζουέλας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Με μια απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας να μεσολαβεί τον Αύγουστο (απόπειρα με παγιδευμένα με C4 drones) η κοινωνική πόλωση και η ένταση στη χώρα συνέχισε να σωρρεύεται έκτοτε. Με την ορκωμοσία του νικητή των εκλογών του Μάη – Νίκολας Μαδούρο – στις 11 Γενάρη του 2019 φαίνεται πως μια ακόμα οργανωμένη από τον Ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ (και των πιστών συμμάχων του, ΕΕ, Καναδά) απόπειρα μακελέματος ενός λαού στην Λατινική Αμερική μπήκε στην τελική της ευθεία.

Αν και κανένα στοιχείο αυτής της απόπειρας δεν είναι νεοπαγές, φαίνεται πως εξελίσει μια σειρά από στοιχεία της προπαγάνδας και της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από την κατάρρευση του “Σιδηρούν παραπετάσματος” τη δεκαετία του 1990 κι έπειτα. Η ρητορεία περί “ανθρωπιστικών επεμβάσεων”, η “υπεράσπιση της δημοκρατίας” απέναντι σε “ολοκληρωτικούς και αυταρχικούς ηγέτες και καθεστώτα”, συστηματική δράση ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων (που θυμίζουν τις επιχειρήσεις “Κόνδορας”) όπως και δήθεν ΜΚΟ οργανώσεων όπως η USAID, ο βρώμικος ρόλος των ΜΜΕ με την συστηματική παραπληροφόρηση που ενορχηστρώνεται από αυτά τόσο στο εσωτερικό της Βενεζουέλας όσο και στο διεθνές επίπεδο, όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται παρόντα και συνδιάζονται στην περίπτωση αυτής της απόπειρας – ακόμα και στρατιωτικής – παρέμβασης των Ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ για την ανατροπή μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης σε χώρα της Λατινικής Αμερικής (και σίγουρα πολύ πιο νόμιμα εκλεγμένης από αυτήν της γειτονικής Κολομβίας όπου ο ακροδεξιός Ivan Duque εκλέχθηκε το 2018 μέσα σε κλίμα βίας και τρομοκρατίας). Με λίγα λόγια ο δρόμος για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ήταν πάντοτε στρωμένος με τις “καλύτερες προθέσεις”.

Ξεκινώντας από τα περί “ανθρωπιστικών επεμβάσεων”, αρκεί να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ξεκίνησε με όχημα την ΟΥΝΡΑ (και ήταν το πρώτο εγχείρημα τέτοιου είδους των ΗΠΑ). Αλλά για να έρθουμε και λίγο πιο κοντά στην περίπτωση της Βενεζουέλας, η «ανθρωπιστική επέμβαση ή βοήθεια» των ΗΠΑ στην Ουρουγουάη κάποτε σήμαινε εκπαίδευση βασανιστών του κράτους, και στο Ελ Σαλβαδόρ σήμαινε αμερικάνικα όπλα στα χέρια του παρακράτους και των ταγμάτων θανάτου. Επίσης όλοι θυμόμαστε το πως χρησιμοποιήθηκε αυτή η επιχειρηματολογία στην περίπτωση της Ιμπεραλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1999 προς υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Κοσσοβάρων που υπόκεινταν εθνοκάθαρση. Η ισχύς αυτού το ιδεολογήματος τότε που είχε σαν συνέπεια ακόμα και κάποια κομμάτια της ριζοσπαστικής αριστεράς τουλάχιστον να αδρανοποιηθούν ευτυχώς σήμερα έχει ξεθωριάσει. Παρ' όλα αυτά για μια ακόμα φορά χρησιμοποιείται από αυτούς που έπειτα από χρόνια οικονομικών κυρώσεων και αποκλεισμού της Βενεζουέλας τώρα διακυρήττουν πως στις 23 Φλεβάρη θα επιχειρήσουν να παραβιάσουν τα σύνορα της Βενεζουέλας τάχα για να παρέχουν “ανθρωπιστική βοήθεια” στον λαό της Βενεζουέλας. Για μια ακόμη φορά, όπως έλεγε ο Μπρεχτ “αυτοί που μας στερήσαν τα βιβλία μας κατηγορούν που μείναμε αγράμματοι”.

Η ρητορεία περί “αποκατάστασης της δημοκρατίας” χρησιμοποιήθηκε τόσο στον πόλεμο του Ιράκ όσο και στην επέμβαση στη Συρία. Είναι εντελώς υποκρητική όχι μόνο αν κοιτάξει κανείς το “δημοκρατικά αποκατεστημένο Ιράκ” αλλά ακόμα και αν κοιτάξει την κατάσταση της αστικής δημοκρατίας σε χώρες συμμάχους των ΗΠΑ τόσο στην περιοχή (Κολομβία, Βραζιλία, Μεξικό) όσο και διεθνώς (Σαουδική Αραβία, Ουκρανία). Για την ολοένα και αντιδημοκρατικότερη ΕΕ βέβαια ούτε καν γίνεται λόγος. Τα δημοψηφίσματα των οποίων τα αποτελέσματα ανατρέπονται (Ελλάδα και πιθανόν Βρετανία) και οδηγούν σε εικόνες κατεχόμενης χώρας (Καταλονία), η κύρηξη στρατιωτικού νόμου στη Γαλλία μετά την επίθεση στο Μπατακλάν και η σκληρή καταστολή του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων είναι μερικά μόνο παραδείγματα της “Δημοκρατίας” που θέλουν να εξάγουν.

Για τα τεράστια ποσά που χορηγούνται προς “αντιφρονούντες-αντικαθεστωτικούς” από την κυβέρνηση των ΗΠΑ είτε άμεσα είτε μέσω δήθεν ΜΚΟ όπως η USAID βρίσκει κανείς εύκολα πάμπολλες αναφορές σε οποιοδήποτε κυρίαρχο ΜΜΕ διεθνώς. Μια πρακτική που ξεκίνησε από την οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση των αντικαστρικών στην Κούβα και οδήγησε στην απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, συστηματοποιήθηκε έπειτα με την επιχείρηση “Κόνδορας” της οποίας τα φρικιαστικά αποτελέσματα έζησαν οι λαοί όλης της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Χιλή, Νικαράγουα). Μάλιστα στην περίπτωση της Νικαράγουας, με τη συγκρότηση (από τις ΗΠΑ) και τη δράση των Κοντρας, ενισχύθηκε και το εμπόριο ναρκωτικών. Φαίνεται σήμερα να οδηγεί σε μια ακόμη κλιμάκωση τύπου απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων με την συγκέντρωση παραστρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα Κολομβίας-Βενεζουέλας. Για το ιστορικό της δράσης οργανώσεων όπως η USAID και το ΝED δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς τις “έγχρωμες επαναστάσεις” σε Σερβία, Ουκρανία και Γεωργία ενδεικτικά.

Τον ρόλο των συστημικών ΜΜΕ τον έχει βιώσει τόσο η Βενεζουέλα το 2002 (μάλιστα τότε τα ιδιωτικά κανάλια της χώρας προσπάθησαν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές των πραξικοπηματιών άνοιξαν πυρ ακόμη και κατά της πορείας που τους στήριζε), όπου ο λαός με την κινητοποίησή του έδωσε την απάντηση που έπρεπε σε αυτό που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως “το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία”, όσο και ο λαός στην Ελλάδα όλα τα μνημονιακά χρόνια αλλά ακόμα πιο εξόφθαλμα την περίοδο του δημοψηφίσματος το 2015.

Όλο αυτό το προπαγανδιστικό και ιδεολογικοπολιτικό “οπλοστάσιο” από μεριάς Ιμπεριαλιστών συνοδεύεται στην συγκεκριμένη περίπτωση της Βενεζουέλας τόσο από ξεκάθαρη προσπάθεια στραγγαλισμού της οικονομίας της χώρας με επί της ουσίας θύματα τους εργαζόμενους και τον λαό, όσο και από ανοιχτές πλέον απειλές για “στρατιωτική λύση”. Η ιστορία δεν επιτρέπει σε κανέναν να έχει αυταπάτες πως για μια ακόμα φορά τα κίνητρα της κυοφορούμενης επέμβασης δεν είναι άλλα από οικονομικά (χαρακτηριστικές ως προς αυτό οι δηλώσεις του συμβούλου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ John Bolton «Θα κάνει μεγάλη διαφορά για τις Ηνωμένες Πολιτείες οικονομικά αν μπορούσαμε να έχουμε αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να επενδύσουν πραγματικά και να παράγουν το πετρέλαιο στη Βενεζουέλα») αλλά και πολιτικά με την απόπειρα να χτυπηθεί ένα παράδειγμα που αντιστέκεται στον Ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ με έντονη συμβολική αξία και ευαγγελίζεται τον “σοσιαλισμό του 21ου αιώνα”.

Με βάση τα παραπάνω είναι λοιπόν ανεπιφύλακτη η στήριξή μας στον αγώνα του Βενεζουελάνικου λαού για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση και τον καθορισμό της μοίρας του, ενάντια στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, ενάντια στην εγκληματική εγχώρια αντίδραση. Τα γεγονότα είναι γνωστά, αναφέρθηκαν και από προηγούμενους ομιλητές, δεν θα επεκταθώ σε αυτά.

Θα επανέλθω μόνο στον παραλληλισμό με την επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων για να διατυπώσω δυο τρεις σκέψεις που έχουν για εμάς σημασία. Ας θυμηθούμε πως εκείνη η επέμβαση πέρα από το αποκορύφωμα της εγκληματικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα, υπήρξε και το έναυσμα παράλληλα που ώθησε την Κούβα στον δρόμο της επιλογής της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού. Ανάλογες δυνατότητες αναπτύσσονται δυνητικά και τώρα στην Βενεζουέλα. Είναι φανερό πως τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον – αν όχι από το 2002 ακόμα – υπάρχει ένας υφέρπων εμφύλιος πόλεμος στην Βενεζουέλα. Πράγμα φυσικό όταν αντιτιθέμενα κοινωνικο-ταξικά συμφέροντα βρίσκονται σε τόσο έντονη αντιπαράθεση. Στην αμέριστη αλληλεγγύη μας προς τον αγωνιζόμενο λαό της Βενεζουέλας λοιπόν θα έπρεπε να προσθέσουμε και κάποιες πολύ ταπεινές σκέψεις που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες.

   Η αντίδραση βρίσκει κοινωνικό πάτημα στη χώρα και γι' αυτό καταφέρνει να δημιουργεί διαρκώς – πάντα με την βοήθεια των ιμπεριαλιστών – απόπειρες ενάντια στην πορεία που έχει επιλέξει ο Βενεζουελάνικος λαός τα τελευταία 20 χρόνια. Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε την τόλμη να υποστηρίξουμε ανοιχτά πως ο μόνος τρόπος να έχει ευτυχή κατάληξη για τον λαό της Βενεζουέλας αυτός ο εμφύλιος πόλεμος είναι να τον αναγνωρίσει ως τέτοιο και να μπει στην διαδικασία να τον διεξάγει με τον πιο συστηματικό και αδύστακτο τρόπο. Τα κοινωνικά στηρίγματα της αντίδρασης θα πρέπει να ανατραπούν. Άλλωστε, όταν ο αστισμός είναι αποφασισμένος να κλιμακώσει την αντιπαράθεση και να την μετατρέψει σε ανοιχτή σύγκρουση, ο νικηφόρος δρόμος για τους λαούς είναι εκείνος με τις λιγότερες αντιφάσεις. Και αυτό το τονίζουμε, γιατί κανείς μας δεν θέλει να ξανακούσει συγκινητικούς αποχαιρετισμούς, σαν εκείνον του Αλιέντε.

   Παρά τις κατηγορίες των ιμπεριαλιστών για δικτάτορες και ολοκληρωτισμούς τα ιδιωτικά ΜΜΕ στη χώρα εξακολουθούν να έχουν μεγάλη ελευθερία δράσης και λόγου, τη στιγμή που μετά τον ρόλο τους στο πραξικόπημα του 2002 θα έπρεπε απλά να έχει απαγορευθεί η λειτουργία τους. Οι εμφύλιοι πόλεμοι δεν κερδίζονται με “ανοχή στα δικαιώματα του αντιπάλου”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτός να σεβαστεί τα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων.

   Τέλος, παρά την εθνικοποίηση της PDVSA (της μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας στη χώρα το 2009), η οικονομία εξακολουθεί να λειτουργεί στην βάση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Μια λειτουργία της οικονομίας σε τέτοια βάση είναι που διευκολύνει περισσότερο από κάθε άλλον παράγοντα την αναπαραγωγή των κοινωνικών στρωμμάτων εκείνων που αποτελούν το στήριγμα της αντίδρασης. Αν τα κοινωνικά αυτά στρώματα θα έπρεπε να χτυπηθούν, η οικονομία της Βενεζουέλας θα έπρεπε να προχωρήσει αποφασιστικά προς την σχεδιοποίηση και τον κοινωνικό έλεγχο.

Βρισκόμαστε γεωγραφικά πολύ μακριά και πολιτικά ακόμα μακρύτερα από τη Βενεζουέλα, όμως η ιστορική εμπειρία είναι αμείλικτη σε αυτά τα ζητήματα.

Πέρα από την επιχείρηση στρατιωτικού πραξικοπήματος και ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης Μαδούρο, ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί και σε ένα άλλο επίπεδο. Σπρώχνει τον Μαδούρο προς την «αγκαλιά» του ρώσσικου ιμπεριαλισμού όχι μόνο για να βρει έρεισμα να προχωρήσει σε μια στρατιωτική εισβολή, αλλά και για να διατηρήσει τη φύση της οικονομίας της Βενεζουέλας σαν μια κρατικομονομπωλιακή και όχι κοινωνικοποιημένη οικονομία.

Στο εσωτερικό του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης για τη Βενεζουέλα παραμένει αναοιχτή η συζήτηση σε αυτό το ζήτημα.

Θα πρέπει να υπάρξει πολιτική ανοχή στην εμπλοκή του ρώσσικου ιμπεριαλισμού με στόχο την ήττα των ΗΠΑ στα πρότυπα της Συρίας;

Ή αντίθετα η κυβέρνηση Μαδούρο θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πραξικόπημα με μια πολιτική στροφή προς την εργατική εξουσία;

Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτή η κουβέντα είναι τώρα άκαιρη. Κάθε άλλο θα απαντήσω. Μιας και η μάχη που δίνεται αυτή τη στιγμή από τους εργαζόμενους της Βενεζουέλας έχει άμεση σύνδεση με την κατεύθυνση και τον προσανατολισμό που οι εργαζόμενοι της χώρας δίνουν στον ηρωικό τους αγώνα. Προέχει να νικηθεί η απόπειρα επέμβασης των ιμπεριαλιστών τώρα, αλλά έχει επίσης ύψιστη σημασία να μπουν τα θεμέλια που δεν θα τους επιτρέψουν να επιστρέψουν ξανά στο μέλλον όπως επιστρέφουν τώρα – ακόμα πιο αποθρασυμένοι – μετά το 2002. Με το βλέμμα μας στραμμένο στην Βενεζουέλα θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε ο λαός της Βενεζουέλας να μην είναι μόνος του! Έχουμε την μεγαλύτερη αισιοδοξία, όχι μόνο ότι θα βγει νικητής από τη μάχη μπροστά του αλλά και ότι έχει κάθε δυνατότητα να επεκτείνει και να επιβάλλει ακόμα πιο στέρεα την εξουσία του στη χώρα την επάυριο της νίκης του απέναντι στους ιμπεριαλιστές. Για να προσφέρει ακόμα μια πολύ λαμπρή σελίδα στην ιστορία της επανάστασης και του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα. Venceremos!!!