Πενήντα δύο χρόνια από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973. Εξέγερση, της οποίας τα μηνύματα, αποτελούν διδάγματα για τον κόσμο του αγώνα και αποτελούν την πιο επικίνδυνη έκφραση της δυναμικής που μπορεί να έχουν οι λαϊκές μάζες, όταν αυτές οργανώνονται και διεκδικούν μαζικά και μαχητικά τα συμφέροντα τους. Αυτός είναι και ο λόγος που διαχρονικά η αστική τάξη και τα φερέφωνα της, απεμπολούν την εξέγερση, σπιλώνουν την ιστορική της μνήμη, επιτίθενται και διασπείρουν ψεύδη και «Γκεμπελίστικη» προπαγάνδα γύρω από αυτή, αφού ακόμα και σήμερα το μήνυμα της, αποτελεί κίνδυνο για το αφήγημα τους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτελεί απλά ένα στιγμιότυπο της αντιδικτατορικής πάλης ενάντια στην Χούντα των συνταγματαρχών, ούτε μια ακόμα απλή φοιτητική εξέγερση, όπως θέλει το αστικό πολιτικό σύστημα να προβάλλει. Η 17^η Νοέμβρη 1973 αποτελεί μια ημερομηνία ορόσημο για τον ελληνικό λαό, στην οποία εκφράστηκε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, έπειτα από τα γεγονότα της περιόδου 1940-1967, την ιστορική εποποιία του Ελληνικού λαού και των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ για την απελευθέρωση της χώρας από την ναζιστική κατοχή, την ανυποχώρητη μάχη των κομμουνιστών του ΔΣΕ ενάντια στους ντόπιους δωσίλογους συνεργάτες του 3^ου Ράιχ, που έπειτα έγιναν συνεργάτες των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, στους οποίους ξεπούλησαν την χώρα. Είναι η έκφραση της βούλησης του ελληνικού λαού, όπου με την νεολαία μπροστά, σήκωσε στην πλάτη του την ιστορική κληρονομιά που του άφησε το λαϊκό κίνημα και η αντίσταση, το μετεμφυλιακό κράτος των βασανιστηρίων, των νησιών εξόντωσης και των χώρων εξορίας. Αποτελεί ακόμα και σήμερα παράδειγμα για το πώς οι λαϊκές διεκδικήσεις μπορούν, ακόμα και σε περιόδους που ο ταξικός συσχετισμός δύναμης φαντάζει ανίκητος, να βρουν διέξοδο και να δημιουργήσουν ρήγματα στην κυρίαρχη αστική στρατηγική.

Η εξέγερση λοιπόν, προήλθε ως το φυσικό επακόλουθο της πάλης ενός λαού, ο όποιος έβλεπε διαρκώς την κυριαρχία του να χάνεται, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και του μεγάλου κεφαλαίου, έβλεπε την κατασκευή ενός μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους χτισμένο πάνω στον αντικομουνισμό, στην καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών, στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Έβλεπε ότι υπαίτιος για τα δείνα της περιόδου ’45-’74 είναι η πρόσδεση στο άρμα του ΝΑΤΟ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο οποίος «έστρωσε» τον δρόμο για την εκτροπή του πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας του Γ. Παπαδόπουλου. Ο λαός γνωρίζει ως και σήμερα ότι παρά την αστική προπαγάνδα, η Χούντα στην πραγματικότητα ήρθε για να εκπληρώσει όλους τους στόχους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την Ελλάδα και την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια περίοδο ευρύτερης έντασης στην αναφερόμενη περιοχή. Ήρθε για να εγγυηθεί και να εφαρμόσει όσα απέτυχαν να εφαρμόσουν το παλάτι και οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου και της Ε.Ρ.Ε. ̶ και οδήγησαν στα Ιουλιανά του 1965 ̶   ,για να προασπίσει την Αμερικάνικη κυριαρχία στην περιοχή, την περεταίρω πρόσδεση της Ελλάδας και της ελληνικής αστικής τάξης ως υποδεέστερης στο κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό μπλοκ του Ευρωατλαντικού σύμφωνου και την διχοτόμηση της Κύπρου και την αποκοπή της από την επιρροή της τότε ΕΣΣΔ (βλ. σχέδιο Άτσεσον, με σχέδια διχοτόμησης πολύ πριν το πραξικόπημα του 1974 και τις επιχειρήσεις ΑΤΤΙΛΑ). Απέναντι στην παραπάνω κατάσταση ο λαός δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Ο Νοέμβρης του ’73 ήταν η στιγμή που οι λαϊκές μάζες οργανώθηκαν εκ’ νέου, πάλεψαν ενάντια στην Αμερικανοκίνητη Χούντα και τον ιμπεριαλισμό και διαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας στην εποχή της Μεταπολίτευσης και αναγκάζοντας πλέον το εγχώριο κεφάλαιο και την αστική τάξη να ενσωματώσουν τις λαϊκές διεκδικήσεις στην προσπάθεια ανάκτησης της κυριαρχίας τους, με στόχο την πρόσδεση διάφορων αγωνιζόμενων κομματιών στον αστικό στρατόπεδο και την αποσόβηση του «κομμουνιστικού κινδύνου» που υπήρχε από τον Βορρά.

Από τον Νοέμβρη του 1973 στο Νοέμβρη του σήμερα ένας είναι ο εχθρός… ο ιμπεριαλισμός!

Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, το αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα του Νοέμβρη παραμένει επίκαιρο, ιδιαίτερα όταν ο κίνδυνος του πολέμου χτυπά δυνατά την καμπάνα για τους λαούς του κόσμου. Η κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και η αδυναμία δυναμικής υπερβάσης της από το κεφάλαιο, οξύνει τις αντιθέσεις εντός της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και οδηγεί σε νέες αιματηρές συγκρούσεις και σε νέο αιματοκύλισμα. Σε αυτή την βάση διαμορφώνονται και τα ενεργά πολεμικά μέτωπα της περιόδου με βασικό αυτό του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, το οποίο μετράει χιλιάδες νεκρούς εκατέρωθεν και αμέτρητες εκτάσεις κατεστραμμένων υποδομών. Στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, δεν έχουμε μόνο πόλεμο αντιπροσώπων ή επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού σε χώρες που αποτελούν κόμβο εμπορικών και ενεργειακών δομών, ούτε μονάχα ανατροπές καθεστώτων και κυβερνήσεων που έχουν απολέσει την κοινωνική τους βάση και αποτελούν κατάλοιπα μιας προηγουμένης φάσης του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα, συγκρούονται με σφοδρότητα κυρίαρχοι ιμπεριαλιστικοί πόλοι, κοντά στα σύνορα τους, για την διαμόρφωση των νέων ορίων των ιμπεριαλιστικών τους ολοκληρώσεων. Πρόκειται για πόλεμο φθοράς και των δύο αντιμαχόμενων μεριών με βασική στόχευση τον περιορισμό την δυναμικής της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή και της θέσης της στην εφοδιαστική αλυσίδα, ενώ προσβλέπει στην ανάσχεση της επέλασης του Κινεζικού κεφαλαίου δυτικά, το οποίο σαφώς κατέχει πολύ μεγάλο τεχνολογικό και παραγωγικό πλεονέκτημα σε σχέση με την Δύση. Η απειλή του τεχνολογικού πλεονάσματος και της ανεξαρτησίας των γραμμών εφοδιασμού και παραγωγής που δημιουργεί ο Κινεζικός καπιταλισμός, αποτελεί απειλή που έχει ήδη μεταβάλει τον καταμερισμό της παραγωγής προς όφελός του και μεσοπρόθεσμα αναβαθμίζει την Κίνα στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Στην ίδια κατεύθυνση όξυνσης των ανταγωνισμών είναι και η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και τον σφαγέα Νετανιάχου. Απέναντι στο αντίπαλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, το Ισραήλ προκρίνεται ως το «μαντρόσκυλο» που θα προασπίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και θα διασφαλίσει την κυριαρχία τους, ενώ αυτές στρέφουν το ενδιαφέρον τους στην περιοχή του Ινδοειρηνικού ωκεανού και την θάλασσα της Ν. Κίνας, οπού πιθανά και θα αποτελέσει το επόμενο πεδίο ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.

Ακόμα και μετά την πολυδιαφημισμένη εκεχειρία από τον Τράμπ, ο Παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να εξοντώνεται είτε από τον λιμό, είτε από τις δυνάμεις του IDF. Από τη μια λοιπόν με τα όπλα και από την άλλη με την υποτιθέμενη διπλωματία, ο Αμερικάνος πρόεδρος παρουσιάζεται θριαμβευτής, ως αυτός που κατάφερε να δώσει λύση στο Παλαιστινιακό, ως αυτός που πιθανά θα καταφέρει να σταματήσει τον πόλεμο, που οι ίδιες οι ΗΠΑ ξεκίνησαν και συντηρούν εδώ και δεκαετίες. Φυσικά, για να μπορέσει να συμβεί αυτό, θα πρέπει ο παλαιστινιακός λαός να παραχωρήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του, το δικαίωμα της κρατικής του υπόστασης στα γηγενή του εδάφη, που αρπάχτηκαν με την βία από αυτόν, να δεχτεί την καρατόμηση της περιοχής του σε «κίτρινες και κόκκινες ζώνες» και τελικώς να δεχτεί την ένταξη του στις σφαίρες επιρροής των ΗΠΑ και της Ευρωατλαντικής συμμαχίας, δίχως να έχει κανένα λόγο στο μέλλον του, αφού αυτό θα το καθορίζει ο Τραμπ, ο Νετανιάχου, ακόμα και ο Μπλερ που μαζί με τις ΗΠΑ αιματοκύλισε τον Ιρακινό λαό πριν 22 χρόνια.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι λαοί σκοτώνονται στα πολεμικά μέτωπα, οι τραπεζίτες και το βιομηχανικό κεφάλαιο «θησαυρίζουν» από τους εξοπλισμούς, τα πολεμικά δάνεια & τα προγράμματα στήριξης και ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων περιοχών, ενώ οι σφαίρες επιρροής αναδιατάσσονται και νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας ανοίγονται. Με αυτό τον τρόπο σχεδιάζεται η νέα πολεμική γραμμή της οικονομίας στην ΕΕ με προγράμματα τύπου ReArm & SAFE, τα οποία μιλούν ανοιχτά για την πολεμική προετοιμασία της Ένωσης και την πιθανότητα γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής με την Ρωσία, θέτουν ζητήματα ελεύθερης μεταφοράς ιμπεριαλιστικών στρατών από χώρα σε χώρα και κατάργησης των εσωτερικών συνόρων σε ότι αφορά στρατιωτικά ζητήματα, ενώ πρόκειται να πληρωθούν από την τσέπη των λαών μέσω των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων. Καθόλου τυχαία δεν είναι και η αύξηση των ερευνητικών προγραμμάτων και οι συνεργασίες των πανεπιστημίων με το ΝΑΤΟ και το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, την ίδια περίοδο.

Στην ίδια ρότα και η ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ η οποία, ακολουθώντας πιστά την στρατηγική της Χούντας των συνταγματαρχών έχει μετατρέψει τη χώρα από τον βορά ως το νότο σε «προτεκτοράτο» του Αμερικανό-ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού. Το νέο “SuccessStory” του Μητσοτάκη και της ΝΔ για την Ελλάδα ως ενεργειακό κόμβο της Ευρώπης, με τις πρόσφατες συμφωνίες και την παραχώρηση μέρους ελληνικών εδαφών στους κεφαλαιοκράτες της ExxonMobil, κρύβει από πίσω του την πολιτική συνεργασίας με τους μακελλάρηδες των λαών των ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ, την πολιτική ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, υφαρπαγής του λαϊκού εισοδήματος και καταστολής κάθε φωνής που αντιτίθεται σε αυτά τα σχέδια. Κρύβει την περεταίρω εδραίωση της ολοκληρωτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ στην περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, η οποία θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση το επόμενο χρονικό διάστημα. Εκεί αποβλέπουν τα γκαλά της Αμερικανίδας πρέσβειρας Γκιλφόιλ και των «φιοριτούρων» της υποδεέστερης ελληνικής αστικής τάξης, που προσπαθούν να κρύψουν από την μία την επιλογή τους για περεταίρω ξεζούμισμα των εργαζόμενων με τον πρόσφατο νόμο για την 13ωρη εργασία, την εντεινόμενη ακρίβεια στα βασικά αγαθά, τον πληθωρισμό, τα σκάνδαλα διαφθοράς και το γενικευμένο καθοδικό σπιράλ της οικονομίας. Από την άλλη, την αυξανόμενη πολεμική προετοιμασία, την επιλογή της μετατροπής της χώρας σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο, σε μια τεράστια Νατοϊκή βάση, από την οποία θα εφορμούν οι πολεμικές μηχανές τους, στέλνοντας τους λαούς στο θάνατο, ενώ αυτοί θα μεγαλώνουν τα κέρδη τους.

Σε όλα τα παραπάνω προετοίμασαν το έδαφος και συναίνεσαν διαχρονικά όλα τα κόμματα και οι δυνάμεις του «δημοκρατικού» καπιταλισμού, του Ευρωατλαντισμού, του «ανήκομεν εις την Δύσιν», οι δυνάμεις της διαχείρισης. Είναι οι ίδιοι που συνέχισαν την πολιτική διάλυσης των λαϊκών κεκτημένων, πάντα εντός των πλαισίων που έθετε το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, είναι οι ίδιοι που ενώ σήμερα παρουσιάζονται ως νέοι «πολιτικοί Μεσσίες», είναι έτοιμοι να υλοποιήσουν τον ρόλο τους ως δεκανίκι του ίδιου σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι η ίδια πολιτική γραμμή που μετά τον εμφύλιο και την ήττα του ΔΣΕ, εκφράστηκε σε πολλές διαφορετικές φάσεις του εργατικού-λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος έως και σήμερα, ως η γραμμή της «κοινωνικής ειρήνης», της ενσωμάτωσης στα αστικά σχέδια, της επιλογής του καλύτερου διαχειριστή, άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε μεταμφιεσμένη σε γραμμή κοινωνικών διεκδικήσεων, χωρίς ωστόσο να έχει ως σκοπό να προκαλέσει σοβαρό κίνδυνο αποσταθεροποίησης της πολιτικής ηγεμονίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα.

Λαός και νεολαία δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, από τον ιμπεριαλισμό και τα διαχειριστικά σχέδια που βλέπουν φιλολαϊκές και δίκαιες πολιτικές σε άλλες επιμέρους μερίδες κεφαλαίου. Δεν πρέπει ο λαός να αποπροσανατολιστεί από λογικές, που βάζουν μπροστά τον «στείρο ανθρωπισμό», παραγνωρίζοντας τα ταξικά συμφέροντα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως συνέχεια της οικονομίας και της πολιτικής με άλλα μέσα. Δεν θα επέλθει πραγματική ειρήνη, όσο οι λαοί βρίσκονται δέσμιοι σε ψευτοδίπολα ‘’καλού και κακού’’ ιμπεριαλισμού. Δεν θα επέλθει καμία ειρήνη αν δεν αποσυρθούν όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα , δεν θα επέλθει καμιά ειρήνη αν δεν χαράξει ο ίδιος ο λαός το δρόμο του. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί πραγματική ειρήνη ανάμεσα στους λαούς, είναι να χάσει το κεφάλαιο και οι εκφραστές του. Με ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών να δώσουμε την μάχη απέναντι στον ιμπεριαλισμό, απέναντι στην αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης που σκοτώνει την νεολαία και την εργατική τάξη.

Πολυτεχνείο ανοιχτό για το λαό και την νεολαία, ενάντια στην καταστολή των αγώνων!

Με πρωτεργάτες λοιπόν τους φοιτητές και τους συλλογικούς τους φορείς, ο αντιδικτατορικός αγώνας «θέριεψε», συνολικοποιήθηκε και αφουγκράστηκε τις ανάγκες και τα αιτήματα της υπόλοιπης πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, τα οποία συμπυκνώθηκαν στο τρίπτυχο «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Με αυτό τον τρόπο οι φοιτητές και οι φοιτητικοί σύλλογοι έσπασαν τα στεγανά που είχαν επιβληθεί από την Χούντα, μεταξύ των διαφορετικών κομματιών της κοινωνίας, τα στεγανά στην ελεύθερη έκφραση, στη συλλογική πολιτική δράση. Στεγανά τα οποία η αστική τάξη επιχειρεί να επαναφέρει και στο σήμερα, με την διάλυση των πανεπιστήμιων, της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και της μετατροπής της σε ένα νέο πεδίο καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτή η κατεύθυνση έχει ξεκινήσει ήδη από την εισαγωγή της ΕΒΕ, την ίδρυση των πρώτων ιδιωτικών πανεπιστήμιων και θα κορυφωθεί με το μέτρο των διαγραφών φοιτητών, οι οποίες αν εφαρμοστούν θα πετάξουν εκτός πανεπιστήμιου και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ένα πολύ μεγάλο μέρος ενεργών φοιτητών, οι οποίοι αποτελούν παιδιά λαϊκών οικογενειών και ένα από τα πιο βαθιά πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, καθώς είτε σπουδάζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους είτε αναγκάζονται να δουλεύουν για να ανταπεξέλθουν στο κόστος σπουδών. Αποβλέπουν από τη μία στην δημιουργία μιας νέας αγοράς τίτλων σπουδών χωρίς καμία αξία στην ήδη κατακερματισμένη αγορά εργασίας μέσω μιας δεξαμενής φοιτητών η οποία θα αποτελέσει Α’ τάξεως πελατεία για τα νεοφερμένα ιδιωτικά ΑΕΙ, με την παράλληλη υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων. Αυτή η τάση υποβάθμισης, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την αύξηση του ΜΟ σπουδών ως αποτέλεσμα της αναγκαστικής εργασίας για τους φοιτητές προκειμένου να ανταποκριθούν στο κόστος των σπουδών τους, καθώς και της εντατικοποίησης των προγραμμάτων ως αποτέλεσμα της μεταβολής του συσχετισμού στα ΑΕΙ προς όφελος του αντιδραστικού και χαμηλών δεξιοτήτων και επιστημονικού υποβάθρου καθηγητικού κατεστημένου, που απλώς διασφαλίζει την αναπαραγωγή του.

Για να μπορέσει να εφαρμόσει το σχέδιο της διάλυσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η αστική τάξη και η κυβέρνηση επιτίθενται με μένος στη μοναδική φωνή που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια εντός των πανεπιστήμιων, τους φοιτητές και τους φοιτητικούς συλλόγους. Ακόμα και η Χούντα των συνταγματαρχών θα ζήλευε τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση χτυπά του φοιτητικούς συλλόγους και τις συλλογικές διεκδικήσεις των φοιτητών, οξύνει την καταστολή στο εσωτερικό των σχολών και ευρύτερα την κοινωνία και ενισχύει τον διχασμό. Πειθαρχικά, διαγραφές, ποινικές διώξεις και ακόμα περισσότερα αποτελούν το «οπλοστάσιο» της αστικής τάξης απέναντι στους φοιτητές και τις κινητοποιήσεις τους. Με μπροστάρηδες το καθηγητικό στρώμα και τους εγκαθέτους πρυτάνεις των ΑΕΙ, αξιοποιούν πλήρως τους αντιδραστικούς νόμους που πέρασε η ΝΔ τα τελευταία χρόνια και ξεκίνησαν με την κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι κρατούν ακόμα ζωντανό το μήνυμα της Εξέγερσης παρά την όξυνση της καταστολής. Οι μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών ενάντια στην διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, τις διάγραφες και τα ιδιωτικά ΑΕΙ, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι διαδικασίες των φοιτητών είναι ένα μήνυμα ελπίδας για τις λαϊκές μάζες. Είναι ένα μήνυμα ότι απέναντι στην τρομοκρατία, τις διαχειριστικές λογικές και την καταστολή, εργαζόμενοι και νεολαία δεν τρομοκρατούνται και υψώνουν τείχος προστασίας. Τείχος προστασίας με το μπλοκάρισμα των πειθαρχικών διαδικασιών που κινούν γνωστοί καθηγητικοί κύκλοι σε συνεργασία με τον πρύτανη του ΕΜΠ, για την ποινικοποίηση των αγώνων, τείχος προστασίας απέναντι στην λογική του πρύτανη του ΕΜΠ που θέλει τον ιστορικό χώρο του κάτω Πολυτεχνείου κλειστό στο λαό και τους αγώνες του, αντιμετωπίζοντας τον φετινό εορτασμό με τα ίδια μέτρα που υπάρχουν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, με κάμερες καταγραφής και FaceControl. Θέλουν να εξισώσουν το λαϊκό κίνημα, τον λαό, τη νεολαία και το ίδιο το μήνυμα του Πολυτεχνείου με την ακραία βία, τον χουλιγκανισμό και τον τυφλό οπαδισμό που καταλήγει σε προσωπικούς στρατούς των εφοπλιστών ιδιοκτητών, για να το ποινικοποιήσουν ακόμα πιο εύκολα, και να τελειώνουν μια και καλή με αυτή την επικίνδυνη ιστορική εκκρεμότητα.

Δεν πρόκειται να τους περάσει! Το μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Είναι χρέος του λαϊκού και του νεολαιίστικου κινήματος το μήνυμα αυτό να το αφουγκραστεί, να το κάνει κτήμα του λαού, της νεολαίας και της εργατικής τάξης και να το συνδέσει με τους αγώνες του σήμερα. Σε μια συγκυρία όπου τα τύμπανα του πολέμου ηχούν για άλλη μια φορά και η επίθεση στους εργαζόμενους και την νεολαία εντείνεται, θα πρέπει ο φετινός τριήμερος εορτασμός να αποτελέσει κόμβο και γεγονός που θα δώσει νέα πνοή στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Απέναντι στις λογικές κάθε επίδοξου διαχειριστή του συστήματος , απέναντι στην λογική της επιλογής του «μικρότερου κακού», ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι η οργάνωση του λαού, της νεολαίας και της εργατικής τάξης, ο ανυποχώρητος λαϊκός αγώνας και η ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη στους λαούς που ποδοπατούνται από την ιμπεριαλιστική «μπότα». Ο μόνος δρόμος είναι η ανυποχώρητη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που κάθε μέρα σαπίζει όλο και παραπάνω, έως την τελική νίκη του λαού, για να δημιουργήσει νέους κόσμους και εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ 3ΗΜΕΡΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ