Το παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε πραγματικά να συμπυκνώνει σε μια πρόταση ότι περιέχει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που φέρνει σε διαβούλευση, μέσα στον Αύγουστο, η κυβέρνηση της ΝΔ και το υπουργείο εργασίας. Έτσι επιχειρούν, μέσα στο καλοκαίρι, να νομοθετήσουν την διάλυση του 8ώρου και την εδραίωση του 13ώρου εργασίας με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Η κυβέρνηση βλέποντας ότι το αφήγημα της ανάπτυξης και των επενδύσεων καταρρέει επιχειρεί να οξύνει την επίθεση προς τις δυνάμεις της εργασίας, με στόχο την πλήρη εναρμόνιση της χώρας, με τις επιταγές του κεφαλαίου και των αστικών τάξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτήν την υπόθεση όμως λογαριάζει δίχως τους εργαζόμενους, τα σωματεία και τους συλλογικούς φορείς του εργατικού κινήματος, οι οποίοι έχουν κάνει από καιρό ξεκάθαρο ότι δεν θα μείνουν απλοί παρατηρητές στη διάλυση της ζωής τους.

Το νέο νομοσχέδιο λοιπόν στα κομβικά του σημεία περιλαμβάνει την πλήρη κανονικόποιηση του 13ώρου εργασίας και του 7ημέρου, ενώ δίνεται η δυνατότητα εργασίας πέραν των 48 ωρών εβδομαδιαίως ακόμα και έως 67 ή 72 ώρες με την σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου, η οποία τεχνηέντως αναφέρεται ως «εθελούσια εξαίρεση». Συντελείται λοιπόν η πλήρης διάλυση-ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου ενώ ακόμα παραπάνω ο χώρος εργασίας μετατρέπεται σε κέντρο της ζωής του εργαζόμενου. Στην ουσία, δε ρυθμίζεται ο χρόνος εργασίας αλλά ο χρόνος μη εργασίας.

Η αρχή πραγματοποιήθηκε με τα νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, συνεχίστηκε με το χτύπημα στην απεργία από το 2018, και προωθείται τα με τα τελευταία εργασιακά νομοσχέδια που οικοδομούν και στοχεύουν την διάλυση της 8ωρης εργασίας. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι το νομοσχέδιο δεν είναι άλλο ένα αντιδραστικό εργασιακό νομοσχέδιο που φέρνει ή κυβέρνηση, αλλά αποτελεί μια σύγχρονη τομή στις εργασιακές συνθήκες της χώρας. Είναι μελετημένο και σχεδιασμένο από την ίδια την αστική τάξη και τις κυρίαρχες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με στόχο την περεταίρω κερδοφορία τους και δείχνει την πραγματική θέση του ελληνικού καπιταλισμού και της εγχώριας παραγωγής στην διεθνή αλυσίδα .

Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας παραμένει το εκλεκτό της ελληνικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης και την κεντρική της επιλογή για τη συγκυρία. Υπό αυτήν την έννοια και εξασφαλίζει τη στήριξη των κέντρων εξουσίας και αποτελεί το μοναδικό διαπραγματευτή των συμφερόντων της. Εξάλλου, η προώθηση όλων των αντιδραστικών μέτρων στην εργασία εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων των μερίδων κεφαλαίου και εργοδοσίας και διασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερη επέκταση του χρόνου εργασίας, σε όλους τους τομείς της οικονομίας, που αποτελεί και τη μοναδική επιλογή του κεφαλαίου στην Ελλάδα, για την αύξηση της κερδοφορίας του. Η αύξηση των ωρών εργασίας ωστόσο, μπορεί να αυξήσει το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων και κυρίως της χαμηλής παραγωγικότητας και για αυτό το λόγο έχει την καθολική στήριξη της εργοδοτικής και ψευτο-επιχειρηματικής τάξης της Ελλάδας. Σαν αποτέλεσμα μεσοπρόθεσμα θα μειώνεται η παραγωγικότητα της εργασίας, αποτελώντας ένα ακόμα στοιχείο του καθοδικού σπιράλ της ελληνικής οικονομίας και κεφαλαίου στο διεθνή καταμερισμό, καθώς για την ανάπτυξη απαιτείται ένα σύνολο επενδύσεων και εισαγωγής νέων τεχνολογιών και καινοτομιών στην παραγωγική διαδικασία, σχεδιασμό από τον οποίο η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται έτη φωτός μακριά.

Ωστόσο, η πιο αντιδραστική πτυχή του νέου νομοσχέδιου είναι πως δεν ρυθμίζει μόνο το ωράριο εντός εργασίας, αλλά ευθυγραμμίζεται πλήρως με την Ευρωπαϊκή οδηγία για την εργασία και τις ερμηνευτικές διατάξεις της ιδιαίτερα αυτές του 2017 και του 2023, για την διευθέτηση του χρόνου εκτός εργασίας, του λεγόμενου χρόνου ανάπαυσης. Στη πραγματικότητα στον χρόνο αυτόν περιλαμβάνονται τα διαλλείματα εντός της εργασίας, ο χρόνος μετακίνησης από και προς την εργασία, ο χρόνος προετοιμασίας σε χώρους όπως η βιομηχανία κ.ο.κ., ενώ συνολικά αυτός ο χρόνος μη εργασίας αναλογεί σε έντεκα ώρες ημερήσια, μεταξύ δύο περιόδων εργασίας όπως αναφέρεται. Κάπως έτσι, όπως προαναφέρθηκε, επιχειρείται κατάργηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζόμενων και οποιασδήποτε πτυχής κοινωνικοποίησης τους, ενώ όλη η ζωή μας θα περιστρέφεται μονάχα γύρω από την εργασία. Έτσι θέλουν να μεγαλώσουν την κοινωνική αποσύνθεση που επικρατεί στις καπιταλιστικές κοινωνίες και στη χώρα μας, με στόχο να εφαρμόσουν ανενόχλητοι τα σχεδία τους και να διασφαλίσουν ακόμα παραπάνω τα συμφέροντα τους σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Σε αυτή την υπόθεση δεν θα διστάσουν από την μια να καταστείλουν οποιαδήποτε φωνή αντιτεθεί στα σχεδία τους και από την άλλη να αξιοποιήσουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο καπηλεύεται, για να χρηματοδοτήσουν την κοινωνική νομιμοποίηση της πολιτικής τους. Δεν αποτελεί παθογένεια του συστήματος, αλλά αποτελεί την εξαγορά της κοινωνίας. Η κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι τίμιοι αγρότες οι οποίοι βλέπουν καθημερινά το εισόδημα τους να μειώνεται και τον φόρτο εργασίας να αυξάνεται, μαζί με τα σενάρια παροχολογίας που ήδη ανακύπτουν για τις επερχόμενες εξαγγελίες του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, συμβάλλουν ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση και αποτυπώνουν πολύ γλαφυρά τον τρόπο, που έχει δομηθεί όλο το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, από την Μεταπολίτευση και έπειτα.

Απέναντι λοιπόν στα παραπάνω, χρειάζεται εργαζόμενοι και νεολαία να δώσουν απάντηση από κοινού. Μόνο μέσω του οργανωμένου εργατικού κινήματος και των φορέων μπορεί να δοθεί ηχηρή απάντηση στις στοχεύσεις του κεφαλαίου και των εκφραστών του. Μόνο μέσω την ενίσχυσης των ταξικών δυνάμεων στα εργατικά σωματεία και τους συλλογικούς φορείς μπορούμε να βάλουμε φρένο και να παλέψουμε για την ανατροπή της αντεργατικής λαίλαπας που φέρνει το νομοσχέδιο της Κεραμέως. Μακριά από τις φιλοεργοδοτικές-φιλοκυβερνητικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, είναι αναγκαία η οικοδόμηση ενός μπλοκ αντίστασης απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου και των μηχανισμών του, απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και τους συμμάχους της. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τον λαό και τους εργαζόμενους σε καλύτερες μέρες, μακριά από την απογοήτευση και την κοινωνική και εργασιακή αποσύνθεση που επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα, είναι αυτός της οργάνωσης των εργαζόμενων στα σωματεία τους, της απεργίας στους χώρους εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους. Από κοινού εργαζόμενοι & νεολαία, θα δώσουμε την μάχη να μην έρθει καν προς ψήφιση ο αντεργατικός νόμος , θα δώσουμε την μάχη, εναντία στον κοινωνικό αυτοματισμό που επιβάλλουν, εναντία στους «Φραπέδες» και τους «Χασάπηδες» του πολιτικού συστήματος, μέχρι την ανατροπή του συσχετισμού προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.

Αριστερή Συσπείρωση