Η συγκυρία που διανύουμε χαρακτηρίζεται έντονα από την εμβάθυνση της συνολικής επίθεσης, όπως αυτή εκφράζεται από την συγκυβέρνηση που προέκυψε από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, απέναντι σε πλατιά λαϊκά στρώματα. Στο σήμερα, ο αστικός συνασπισμός εξουσίας επιχειρεί την πλήρη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης σε οικονομικό και  κοινωνικό επίπεδο, με τον συνολικό μετασχηματισμό του καθεστώτος συσσώρευσης στην Ελλάδα, μέσω της αναίρεσης όλων των συμβιβασμών της περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού, και με την συνεχή μείωση του κόστους ζωντανής εργασίας, με την εντεινόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και με την περαιτέρω αποδιάρθρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών πρακτικών (υπό την πίεση της ανεργίας και τον φόβο απόλυσης, του εργοδοτικού δεσποτισμού και του μειωμένου κόστους εργασίας).

Αναδιάρθρωση και νόμος 4009/4076

Σήμερα όπου οξύνεται η ένταση της επίθεσης στο επίπεδο της εργασίας, εντείνεται παράλληλα η επίθεση και στο χώρο της εκπαίδευσης. Η στοχοποίηση του δημοσίου πανεπιστημίου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεμονωμένη και αυτούσια πολιτική κίνηση, καθώς εντάσσεται σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο. Ο συγκεκριμένος νόμος για την λειτουργία και τη δομή του δημοσίου πανεπιστημίου, από την μία συμπληρώνει και δίνει μία συνέχεια σε νόμους και πολιτικές κατευθύνσεις του παρελθόντος (Ε.Π.Π., νόμος για την αξιολόγηση κλπ) και παράλληλα αποτελεί την εξειδίκευση και την ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων (Μπολόνια) στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Πιο συγκεκριμένα, έρχεται σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης να εγχαράξει αυτά τα χαρακτηριστικά στον μελλοντικό απόφοιτο-εργαζόμενο, ώστε να ανταποκρίνεται και να ενσωματώνει τη νέα εργασιακή πραγματικότητα. Έρχεται να διαμορφώσει έναν εργαζόμενο πλήρως πειθαρχημένο, άμεσα εκμεταλλεύσιμο και αναλώσιμο, επαγγελματικά και εργασιακά ακατοχύρωτο, που θα εμπεδώνει τις ευρύτερες εργασιακές μεταρρυθμίσεις και χωρίς αντιστάσεις θα ενσωματώνει το κάθε μνημόνιο, την εργοδοτική τρομοκρατία και το κάθε σχέδιο πρώτης απασχόλησης για την νεολαία των 560 ευρώ, σε περίπτωση που μπορεί να βρεί δουλειά.

      ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Η κοινωνική και πολιτική συγκυρία που διανύουμε σε συνέχεια της επίθεσης των τελευταίων 3 ετών χαρακτηρίζεται από τα εξής στοιχεία:
1. Μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιούνη και τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης ο συνασπισμός εξουσίας εμβαθύνει τη συνολική επίθεση απέναντι στα λαϊκά και στα μικροαστικά στρώματα, επιχειρώντας να τροποποιήσει δραστικά το συσχετισμό δύναμης, με την περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους, με την εντεινόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και με την περαιτέρω αποδιάρθρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών πρακτικών (υπό την πίεση της ανεργίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της συμπίεσης αξίας της εργασίας). Κυρίαρχη στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου αποτελεί ο συνολικός μετασχηματισμός του καθεστώτος συσσώρευσης στην Ελλάδα με την αναίρεση όλων των συμβιβασμών της περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού.
2. Από την ευθύνη των ηγεσιών της κοινοβουλευτικής αριστεράς, την υποτίμηση της οργάνωσης του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα με στόχο την συγκρότηση κοινωνικού μετώπου αντίστασης στην πολιτικής της τρόικα και της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι σαφές ότι τα προσχήματα και οι ενστάσεις που διατυπώνονται σε αυτή την κατεύθυνση, απορρέουν από την εκτίμηση ότι είναι εφικτή η διατήρηση κάποιων ταξικών συμβιβασμών ή ακόμα και η σύναψη νέων , και από το έλλειμμα πολιτικής βούλησης για συνολική ρήξη με το συνασπισμό εξουσίας και το κεφάλαιο.
Την ίδια στιγμή, η επαναστατική αριστερά δεν έχει κατακτήσει την απαραίτητη δυναμική για να επιβάλει ένα σχέδιο αντικαπιταλιστικής διεξόδου στη κρίση, παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να επηρεάσει και να μετατοπίσει το πεδίο συζήτησης και πολιτικής πάλης (έξοδος από το ευρώ και την ε.ε, διαγραφή χρέους, κρατικοποιήσεις, αποκατάσταση μισθών).
Ο κατακερματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς σε (τουλάχιστον) τρία πολιτικά σχέδια, χωρίς την καθαρή ηγεμονία κάποιου πάνω στα άλλα, αποτυπώνεται και στην παρέμβαση μέσα στο εργατικό και Λαικό κίνημα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην αναπτύσσονται ταξικοί και λαικοί αγώνες αντίστοιχοι με το μέγεθος της καπιταλιστικής επίθεσης, αλλά και να διαθέτουν έλλειμμα γενικής πολιτικής ρήξης, αμφισβήτησης της ηγεμονίας της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησής της,

Η Αριστερή Συσπείρωση αποτελεί μία νέα πολιτική οργάνωση του χώρου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Συγκροτήθηκε μετά τη μαζική αποχώρηση της πλειοψηφίας μελών  της ΑΡΑΣ  και προέρχεται από το ρεύμα και την πολιτικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων των τελευταίων 15 ετών με προσδιορισμό στο Συσπειρωσιακό αντισυνδιαχειριστικό μοντέλο και τη συγκρότηση αριστερών συσπειρωσιακών κοινωνικο-πολιτικών σχημάτων στους κοινωνικούς χώρους.

Συγκροτείται στη βάση των αρχών του επαναστατικού μαρξισμού, στις θεωρητικές επεξεργασίες των  Μαρξ και Ένγκελς,  στις λενινιστικές αρχές . Στη συμβολή των κομμουνιστικών ρευμάτων του 2ου μισού του εικοστού αιώνα, για το ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματος, τη συγκρότηση και ηγεμονία των παραγωγικών σχέσεων πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις, τον ειδικό ρόλο του πολιτικού επιπέδου και το ρόλο της ιδεολογίας. Στην κριτική απέναντι στο ρεφορμισμό, τις στρεβλώσεις  και την τελική ήττα του ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος, στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού.

Αναφέρεται στην κληρονομιά των μεγάλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων στη Ρωσία και την Κίνα, στα αντιιμπεριαλιστικά - απελευθερωτικά κινήματα και επαναστάσεις  μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και τους αγώνες της εργατικής τάξης   στα χρόνια της οικοδόμησης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, στις ιστορικές παρακαταθήκες του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και  των οργανώσεων  τους, στον αγώνα για την εξουσία του ΔΣΕ. Τέλος,  στους εργατικούς αγώνες  τις δεκαετίες του ‘50 και ‘60, στην αντιδικτατορική πάλη, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, στα κοινωνικά κινήματα που ακολούθησαν,  στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες για τη συμμετοχή της Ελλάδας στους πολέμους της Μέσης Ανατολής και της Γιουγκοσλαβίας.

Η Αριστερή Συσπείρωση είναι μία πολιτική οργάνωση που ορίζεται ως μεταβατική με στόχο την αναζήτηση και συμβολή στη συγκρότηση μίας επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων και μέσω του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη μετάβαση στον κομμουνισμό. Υπό αυτή την έννοια βασικό στοιχείο της πολιτικής στρατηγικής της οργάνωσης είναι η συμβολή στην οικοδόμηση και ενσωμάτωση τελικά στον επαναστατικό φορέα της εργατικής τάξης.

Στο δρόμο αυτό απορρίπτουμε κάθε στρατηγική κυβερνητισμού και συνδιαχείρισης. Διαχωριζόμαστε από τις στρατηγικές συγκρότησης συμμαχιών του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης. Εργαζόμαστε στην κατεύθυνση της υλοποίησης του στόχου για τη συγκρότηση μίας ταξικής συμμαχίας υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης με στόχο την επαναστατική κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και τη συντριβή των κοινωνικών σχέσεων που συγκροτούνται στη βάση του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας.