Η Αριστερή Συσπείρωση καταγγέλλει τη σχεδιασμένη εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στην ΑΣΟΕΕ την Παρασκευή 28/12 και την καταπάτηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Με πρόσχημα την καταπολέμηση δήθεν του παραεμπορίου και ύστερα από «ανώνυμη καταγγελία», οι κατασταλτικές δυνάμεις, με την κάλυψη και συμμετοχή των πρυτανικών αρχών εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο, προχώρησαν σε συλλήψεις 16 μεταναστών μικροπωλητών και με δικαιολογία ότι χώροι του πανεπιστημίου χρησιμοποιούνται ως αποθήκες παράνομου εμπορίου, παραβίασαν το άσυλο και εισέβαλαν σε χώρους φοιτητικών συλλογικοτήτων της σχολής.

Ο σχεδιασμός της επιδρομής σε χρόνο απουσίας των φοιτητών από τη σχολή, η παρουσία εισαγγελέα και η συμμετοχή στην «επιχείρηση» όλου του φάσματος των κατασταλτικών δυνάμεων (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, σπουδαστικού Ασφάλειας, αντιτρομοκρατικής κλπ) δείχνουν ότι προφανής στόχος δεν ήταν το κυνήγι του παραεμπορίου, αλλά το ίδιο το πανεπιστημιακό άσυλο και ακόμα περισσότερο η επιδρομή σε χώρους φοιτητικών συλλογικοτήτων.

*Το παρακάτω συλλογικό κείμενο αποτελεί παρέμβαση συνδικαλιστών, μελών της Αριστερής Συσπείρωσης, στην Παναττική Συνέλευση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 9 Δεκέμβρη 2012 στην Αθήνα.

Το τελευταίο διάστημα ο δημόσιος λόγος κατακλύζεται από ομολογίες κυβερνητικών στελεχών του στελεχών του ΔΝΤ και που αποδεικνύουν ότι η είσοδος της Ελλάδας στο Μηχανισμό Στήριξης της Τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ και η επιβολή της πολιτικής των Μνημονίων δεν ήταν μονόδρομος, αλλά ταξική επιλογή των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά. Στο φόντο αυτών των αντιφάσεων και μέσα από την επιβεβαίωση των προγραμματικών θέσεων της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς, σημαντικό τμήμα του λαού αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η ραγδαία επιδείνωση της θέσης του δεν αποτελεί έκτακτη, αλλά πάγια διαδικασία. Ο ψευδής ιδεολογικός εκβιασμός € ή χάος, αντικαθίσταται από την αμείλικτη πραγματικότητα του κοινωνικού χάους με €.

Γνωρίζουμε ότι για το 2011, 2,3 εκατομύρια άνθρωποι στην Ελλάδα, ποσοστό 21,4% διαθέτει ετήσιο ατομικό εισόδημα μικρότερο από 6.591 € και χαρακτηρίζεται επίσημα «σε κίνδυνο φτώχειας».

Γνωρίζουμε ότι το 2010 η ελληνική κυβέρνηση διάλεξε να προστατεύσει τα ευρωπαϊκά επενδυτικά κεφάλαια από τον κίνδυνο έκθεσής του στο ελληνικό χρέος, έναντι της πτώχευσης του ελληνικού λαού και των εργαζομένων.

Γνωρίζουμε ότι οι κυβερνήσεις Καραμανλή-Παπανδρέου-Παπαδήμου την περίοδο 2008-2011, έδωσαν με τη μορφή ανακεφαλαιοποιήσεων, κρατικών εγγυήσεων ή καταθέσεων 168 δισ. € στις τράπεζες, εις βάρος της κάλυψης στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 66% του ετήσιου ελληνικού ΑΕΠ, ενώ ο Μ.Ο. της ΕΕ-27 είναι 37% και της Γερμανίας 24,8%.

Η κυβέρνηση, τα αστικά επιτελεία και οι μηχανισμοί τους, με φτηνούς πανηγυρισμούς, αφού παρακολούθησαν ως θεατές τη σύνοδο του Eurogroup, τώρα προσπαθούν να εμφανίσουν τη δέσμευση της χώρας στη δανειακή σύμβαση για τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια ως επιτυχία. Εμφανίζονται ως νικητές, που κατάφεραν να πάρουν τη δόση των 44 δις, αφού ρήμαξαν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και αφού μέσα στα τέσσερα χρόνια της κρίσης έχει συρρικνωθεί η οικονομία κατά 25% και έχει εξαθλιωθεί ο λαός.

Και με τη νέα αυτή συμφωνία των ιμπεριαλιστικών κύκλων της ΕΕ και των ΗΠΑ ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο.

• Από τα 44,7 δις για τις εσωτερικές ανάγκες θα αξιοποιηθούν 5,7 δις για να καλύψουν το πρωτογενές έλλειμμα και να «βοηθήσουν στην ανάπτυξη». Τα υπόλοιπα θα δοθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την επαναγορά ομολόγων, τις πληρωμές τόκων.
• Για να πάρει η κυβέρνηση το σύνολο τη δόσης θα απαιτηθούν νέα μέτρα που θα προκύπτουν από αξιολόγηση της τρόικα και το ποσό θα μπορεί να εκταμιευθεί στο σύνολο του τον 3/13 και αν περάσει τις «εξετάσεις».
• Η κυβέρνηση δεσμεύεται σε νέες αυτόματες περικοπές σε περίπτωση που δεν καλύπτονται οι στόχοι όπως περιγράφονται στη νέα συμφωνία για μείωση του χρέους κάτω του 110% του ΑΕΠ ως το 2022,, όσο δηλαδή ήταν πριν την έναρξη των προγραμμάτων σταθεροποίησης και των μνημονίων.
• Ο στόχος για το ύψος του χρέους στο 124% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, όπως τέθηκε από το Eurogroup, είναι φρούδα ελπίδα διότι προϋποθέτει ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας μετά το 2014 περισσότερο από 4% ετησίως.
• Όλα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, από τα επιδιωκόμενα πρωτογενή πλεονάσματα το 30% του πλεονάζοντος θα μεταφέρονται σε ειδικό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους. Παράλληλα θα παρέχεται στη τρόικα πλήρης έλεγχος στον ειδικό λογαριασμό για το χρέος και θα χρησιμοποιούνται, όχι μόνο οι πραγματικές εκτιμήσεις για το χρέος, αλλά και οι προβλεπόμενες. Στο σημείο του ασφυκτικού ελέγχου από ειδική ομάδα, επέμενε άλλωστε και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μετά τη συνεδρίαση, υπογραμμίζοντας ότι η βοήθεια θα δοθεί "υπό προϋποθέσεις".
• Η υποτιθέμενη βραχυπρόθεσμη μείωση του δημόσιου χρέους κατά 40 δις ευρώ είναι κάλπικη. Πρόκειται για μέτρα που πάρθηκαν από το Eurogroup για την επαναγορά μέρους κρατικών ομολόγων -σε τιμή χαμηλότερη από την ονομαστική τους αξία, αλλά υψηλότερη από την πραγματική και που θα βγάλει και πάλι κερδισμένους τους τοκογλύφους- από επιστροφή των κερδών που αποκόμισε η ΕΚΤ -με την αγορά φθηνών ελληνικών ομολόγων, όταν το ελληνικό κράτος τα πλήρωνε στην ονομαστική τους τιμή- με τη μείωση κατά 1% του επιτοκίου του δανείου του 2010 -που ήταν 5-6%- και άλλες τοκογλυφικές ρυθμίσεις.
Στην πραγματικότητα το δημόσιο χρέος, όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται κατά 43,7 δις ,το μεγαλύτερο δε μέρος του πάει στις τράπεζες και θα καλεστεί να το πληρώσει ο λαός για να επιβιώσει το τραπεζικό σύστημα και οι ιδιωτικές τράπεζες.

Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε μία επιταχυνόμενη κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Οι εξελίξεις καθορίζονται από την κοινωνική καταστροφή που επιβάλλει το 3ο  μνημόνιο, τους ωμούς πολιτικούς εκβιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, γύρω από το ζήτημα του ελληνικού χρέους.

Το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα, διέρχεται τη βαθύτερη κρίση αποσάθρωσης όχι οφειλόμενη σε διαφορετικές αστικές στρατηγικές και πολιτικά σχέδια για τη συγκυρία, αλλά λόγω της βαθύτατης διάρρηξης των δεσμών εκπροσώπησης με ένα σύνολο κοινωνικών τάξεων και ομάδων, που σε ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα αναγνωρίζονταν με υλικούς ή και ιδεολογικούς όρους στο συνασπισμό εξουσίας.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πιθανά θα αποτελέσει την τρίτη κυβέρνηση μετά τους Παπανδρέου και Παπαδήμο,  που θα καταλήξει σε πτώση υλοποιώντας το μνημόνιο 3 και στο δρόμο για το μνημόνιο 4, πιεζόμενη από τη χρεοκοπία,  από την πλήρη απονομιμοποίησή της  από τα  λαϊκά  στρώματα που οδηγούνται στην εξαθλίωση και τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Στον ορίζοντα, η ελληνική αστική τάξη και οι αστικές τάξεις των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών σχηματισμών, επεξεργάζονται εναλλακτικά πολιτικά σχέδια, στα οποία περιλαμβάνεται και η προοπτική ταξικής σύγκρουσης με καθοριστικούς όρους. Διαβλέπουν ότι η άνοδος της αριστεράς δεν βασίζεται πάνω σε ένα ισχυρό κοινωνικό κίνημα αμφισβήτησης των κυρίαρχων όψεων της στρατηγικής τους, που θα επιδιώκει την επιβολή της κυβέρνησής του και της εφαρμογής ενός νέου πολιτικού προγράμματος διεξόδου. Με βάση των υφιστάμενο κοινωνικό και ιδεολογικό συσχετισμό επεξεργάζονται τις επιλογές τους, επανασύστασης της πολιτικής επιλογής της σταθερότητας (Σαμαράς) με ενίσχυση από όλο το φάσμα της πολιτικής τάξης, της σύντομης "αριστερής παρένθεσης" - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μια βαθύτερη απεχθή φασιστική τομή και αναστολή άρθρων του συντάγματος.

Στο φόντο αυτό οι δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς όπως εκφράζονται κυρίως μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας τις δυνάμεις τους να καταγράφουν υψηλά εκλογικά ποσοστά, επιχειρούν την συγκρότηση  του κοινωνικού μπλοκ που θα οδηγήσει στην εφαρμογή ενός «εναλλακτικού» πολιτικού σχεδίου.

Ωστόσο, η προοπτική της συγκρότησης μιας  κυβέρνησης της αριστεράς με πυλώνα το ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολιτικό εγχείρημα που δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στην αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων.