Το τελευταίο διάστημα διεξάγεται μία προσπάθεια από την πλευρά της δικομματικής κυβέρνησης να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, μέσω των διώξεων στελεχών της Χρυσής Αυγής, και να αποδυναμώσει την αντιφασιστική πάλη του λαϊκού κινήματος. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να επιβάλει, πρωτίστως ιδεολογικά, τη λογική των «δύο άκρων» βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιζόμενους Συνδικαλιστικούς Φορείς και την Αριστερά με τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και να παρασύρει την πολιτική συζήτηση μακριά από τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού λόγω της μνημονιακής πολιτικής τους, τα οριζόντια μέτρα που πλήττουν μιά σειρά από κλάδους και το νέο μνημόνιο το οποίο ετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα.
Τόσο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όσο και η αιφνιδιαστική δίωξη της ηγετικής ομάδας της Χ.Α. αποτελούν τις δυο όψεις μιας ενιαίας εξέλιξης αποπροσανατολισμού του Λαού από τις τραγικές επιπτώσεις της πολιτικής των μνημονίων. Όποια τοποθέτηση και αν κρατάει κανείς απέναντι στο σενάριο των συνολικά προσχεδιασμένων κινήσεων κράτους και παρακράτους, εκ του αποτελέσματος αντικειμενικά ωφελημένη βρίσκεται η κυβέρνηση. Γιατί:
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα εξελίσσεται χρονικά σε μια περίοδο που κάτι φαινόταν να ξυπνάει μέσα στο Λαό και στο Κίνημα. Σε συμβολικό επίπεδο, ο σύντροφος Παύλος Φύσσας συμπυκνώνει το σύνολο των ταξικών κινδύνων για το σύστημα. Χειρώνακτας εργάτης, καλλιτέχνης, αντιφασίστας αγωνιστής, δολοφονείται σε μία εργατική, λαϊκή συνοικία όπως το Κερατσίνι, μία μέρα πριν τη μεγάλη απεργία και πορεία της ΑΔΕΔΥ, εν μέσω μάλιστα των πενθήμερων κυλιόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων.
Συνεπώς αυτή η δολοφονία είναι πολιτική όχι μόνο γιατί αποτελεί συνέπεια της αντιπαράθεσης πολιτικών στο δρόμο, αλλά γιατί εξυπηρετεί τον πολιτικό στόχο της τρομοκράτησης πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων, σε μία περίοδο ολοκληρωτικής επέλασης της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα.
Ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η φτωχή αγροτιά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία να κλιμακώσουν τους αγώνες τους, να γκρεμοτσακίσουν την άθλια συγκυβέρνηση που λεηλατεί με την πολιτική της τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα εξαθλιώνοντας το λαό. Είναι πλέον πιο ξεκάθαρο από ποτέ, ότι αυτή η πολιτική των μνημονίων, της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και ΣΣΕ, της ακόμα μεγαλύτερης μείωσης των μισθών, συντάξεων και μεροκάματων, της κατάργησης των ασφαλιστικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και των απολύσεων, της επιστράτευσης των εργαζομένων που απεργούν, του μαύρου στην ΕΡΤ και της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας σε όσους αγωνίζονται, της ανεργίας, των χαρατσιών και της ληστρικής φορολογίας στους φτωχούς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
Η τρικομματική κυβέρνηση κατέρρευσε υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα. Ο αγώνας υπεράσπισης της ΕΡΤ, των θέσεων εργασίας και του δημόσιου χαρακτήρα της ενημέρωσης και του πολιτισμού τσαλάκωσε την κυβερνητική εικόνα του “success story” και άνοιξε το δρόμο για να εισέλθει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.
Η πολιτική κρίση και η απειλή κατάρρευσης της κυβέρνησης δεν είναι αποτέλεσμα, αποκλειστικά και μόνο, του κλεισίματος της ΕΡΤ. Είναι, πολύ περισσότερο, η κατάληξη της κυβερνητικής πολιτικής, και της κοινωνικής εξαθλίωσης που αυτή επιφέρει. Είναι η βουβή αποδοκιμασία των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ένα κύμα αγανάκτησης που δεν έβρισκε και δε βρίσκει ακόμα την ανάλογη πολιτική έκφραση. Είναι η ισχύς των αντιστάσεων, που σε ένα πόλεμο απωλειών με την κυβερνητική εξουσία, δε μετράει μόνο ήττες, αλλά καταφέρνει και χτυπήματα στον αντίπαλο.
Ο αντίπαλος όμως πολύ απέχει από το να καταρρεύσει. Τα κινήματα υποστήριξης του λαϊκού εισοδήματος δεν έχουν ευοδοθεί με κατακτήσεις παρά τον παρατεταμένο πόλεμο. Δεν έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν τις κυρίαρχες επιλογές της αστικής τάξης και να αποτρέψουν την κοινωνική καταστροφή μεγάλου μέρους του εργαζόμενου λαού. Έχουν όμως καταφέρει πλήγματα σημαντικά, έχουν περιορίσει τις απώλειες σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο και έχουν περιορίσει τη δυνατότητα της κυβέρνησης για ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας. Οι κινητοποιήσεις της ΕΡΤ απέδειξαν ότι όταν ο εργαζόμενος λαός εισβάλει βίαια στο προσκήνιο έχει τη δυναμική να επιβάλει τις εξελίξεις και να καθορίσει γεγονότα. Όσο όμως η αγανάκτηση και οι αυθόρμητες εστίες αντίστασης, δε βρίσκουν διέξοδο και έκφραση στο πολιτικό σκηνικό, ο κίνδυνος σταθεροποίησης της νέας κυβέρνησης παραμένει ορατός.
Μετά το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της Κυβέρνησης, χιλιάδες κόσμου κατέκλεισαν αυθόρμητα τις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα. Αυτό το λαϊκό ξέσπασμα ανάγκασε ως τώρα στην πανεργατική απεργία στις 12.6.13 από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, και στην προσπάθεια εκτόνωσης της λαϊκής αντικυβερνητικής συσπείρωσης μέσα από την απόφαση του ΣτΕ στις 17 Ιουνίου 2013.
Η αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση στην ΕΡΤ αποτελεί τομή στην πολιτική συγκυρία μετά την διαδήλωση της 12.2.12. Αφενός η διάψευση των προσδοκιών για ριζοσπαστική αλλαγή μέσα από την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου η απόδειξη ότι η διαπραγμάτευση των μνημονίων εντός € και ΕΕ δεν υφίσταται (ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο), φαίνεται ότι οδηγούν αργά αλλά σταθερά την κοινωνία και τους εργαζόμενους να κατανοήσουν ότι μόνο η δική τους κινητοποίηση μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους.
Ήδη από την κινητοποίηση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, φάνηκε ότι μπορούσε να φθαρεί σοβαρά για πρώτη φορά το κλίμα κοινωνικού κανιβαλισμού, καθώς πληττόμενα κοινωνικά στρώματα στήριξαν τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, αλλά και τις ριζοσπαστικές μορφές πάλης τους. Η Αριστερά όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε εκείνη την κινητοποίηση δεν είδε τη δυνατότητα κυβερνητικής ανατροπής, την αντιμετώπισε και τη στήριξε με επιφύλαξη.
Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλης της κοινωνίας, είναι αγώνας κάθε εργαζόμενου
Η Αριστερή Συσπείρωση εκφράζει την ολόπλευρη υποστήριξη και αλληλεγγύη στις απεργιακές κινητοποιήσεις των καθηγητών και σε κάθε εργαζόμενο που παλεύει για το ψωμί και την αξιοπρέπεια του. Η τρόικα εσωτερικού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πρέπει να πάρει πόδι από τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία.
Με τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία ενάντια στους απεργούς.
Είναι μια μάχη που δεν πρέπει να την κερδίσουν. Ο αγώνας των απεργών είναι και αγώνας όλης της κοινωνίας, είναι αγώνας κάθε εργαζόμενου.
Είναι αγώνας ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Είναι αγώνας για δημόσια εκπαίδευση που θα εξασφαλίζει ότι οι τίτλοι σπουδών δεν θα είναι κουρελόχαρτα αλλά θα εξασφαλίζουν μια καλή προοπτική για τη νεολαία.
Είναι αγώνας ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό, την καταστολή, τον φασισμό.
Η κήρυξη της απεργίας των καθηγητών ως παράνομη και η προκαταβολική επιστράτευση των απεργών , επιβεβαιώνει, ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει ως την μοναδική πραγματική απειλή για την πολιτική της επιβίωση.
Subcategories
Περιοδικό
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Αφίσες
Βίντεο
