Η Αριστερή Συσπείρωση καταγγέλλει τη δολοφονική πολιτική της Κυβέρνησης και του Λιμενικού Σώματος με θύματα 12 πρόσφυγες, 9 παιδιά - βρέφη και 3 γυναίκες, ανοικτά του Φαρμακονησίου. Η απολογητική εκδοχή του ατυχήματος δεν πείθει κανέναν.

Οι αποτρόπαιες προτροπές τους αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. προς τους υφιστάμενούς του, να "κάνουν τον βίο αβίωτο" στους μετανάστες και οι ενοχικές δηλώσεις του υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου ο οποίος ενοχλήθηκε μόνο από την δημοσιοποίηση των δολοφονιών, επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των μεταναστών, που είδαν τις οικογένειες τους να χάνονται μπροστά στα μάτια τους, όταν οι λιμενικοί τους εξανάγκαζαν να ξαναβουτήξουν στο θάνατό τους.

Η κατεύθυνση και η πρακτική της Χ.Α. υιοθετούνται επισήμως και νομίμως από το σύστημα, τόσο από την προεδρεύουσα της ΕΕ, όσο και από το σύνολο των κυβερνήσεων της Ε.Ε. που ευθύνονται για αναρίθμητες δολοφονίες προσφύγων, ιδιαίτερα στα θαλάσσια σύνορά τους. Η πολιτική που δολοφονεί πρόσφυγες στα σύνορα, είναι η ίδια που τους έχει κάνει μετανάστες. μακριά από τα σπίτια τους.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 09/02/14

Για την πολιτική μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ένα φάσμα δυνάμεων και σημείο επαφής το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα.

Η συνέχεια της προσπάθειας μετωπικής συμπόρευσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δυνάμεων του ευρύτερου φάσματος της Αριστεράς άλλες αντικαπιταλιστικές και άλλες όχι, που έρχονται σε ρήξη με τα ρεύματα του Ευρωμονόδρομου και τις κυρίαρχες αστικές στρατηγικές επιλογές, δεν αποτελεί μονόδρομο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε αυτοσκοπό. Αποτελεί όμως απαίτηση της θεμελιώδους λογικής του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος στην κατεύθυνση της διεύρυνσης της πολιτικής του απεύθυνσης, της διεύρυνσης της κοινωνικής του δυναμικής, τον πολλαπλασιασμό της κοινωνικής του αξίας. Μία ενδεχόμενη αποτυχία της συμπόρευσης αποτυπώνει την αδυναμία απάντησης στον κατακερματισμό και στη συγκρότηση ενός διακριτού πολιτικού ανατρεπτικού μπλοκ.

 Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού, που οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και η νεολαία, καταφέρνουν οι μεν να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια και καταπίεση της πραγματικότητας που τους εξαναγκάζει να βιώνουν η καπιταλιστική κοινωνία και η δε νεολαία να αμφισβητήσει με δημιουργικό τρόπο τα καλούπια της κοινωνίας και της πραγματικότητας για την οποία την προορίζουν. Ο συνδυασμός των δύο αυτών δυναμικών που δημιουργούνται αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο παρόν που πραγματώνεται αλλά και στο μέλλον.

Μια τέτοια στιγμή αποτελεί και η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Μια στιγμή κορύφωσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας που όμοιές της μπορούν μόνο να αναζητηθούν κατά τη διάρκεια του μεγαλειώδους ΕΑΜικού κινήματος και της εποποιίας του ΔΣΕ. Στίγμα τόσο έντονο που διαπερνάει ακόμα εντονότατα τη σημερινή εποχή με τους αστούς να προσπαθούν αγωνιωδώς να κλείσουν τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" τους μαζί του σε κάθε ευκαιρία και να αποτυγχάνουν διαρκώς εδώ και 4 δεκαετίες. Στίγμα που αποτυπώνει την διαχρονικότητά του ακόμα και στα συνθήματα του τότε για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», που σήμερα παραμένουν εξίσου επίκαιρα.