Η φλόγα της εξέγερσης είναι ζωντανή 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως κορυφαία στιγμή και εκδήλωση της ταξικής πάλης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, εξακολουθεί και σήμερα να συγκινεί, να εμπνέει και να αφυπνίζει. Παραπέμπει σε μια λαϊκή εξέγερση, όπου για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του ’40, ο λαϊκός παράγοντας εισβάλλει με δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο, σφραγίζοντας τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα και ενάντια στους σχεδιασμούς του συνασπισμού εξουσίας. 

Το αίτημα για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», όπως αυτό μεταφράζεται στις μέρες μας, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Όχι μόνο γιατί αποτελεί την κύρια συνθηματολογία των τελευταίων κινητοποιήσεων αλλά κυρίως γιατί σήμερα αυτή η αιτηματολογία αποτυπώνει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕ ΦΥΓΟΥΝ

όλοι στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων

ενιαίο μέτωπο ρήξης και ανατροπής της πολιτικής τους

      ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Η κοινωνική και πολιτική συγκυρία που διανύουμε σε συνέχεια της επίθεσης των τελευταίων 3 ετών χαρακτηρίζεται από τα εξής στοιχεία:
1. Μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιούνη και τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης ο συνασπισμός εξουσίας εμβαθύνει τη συνολική επίθεση απέναντι στα λαϊκά και στα μικροαστικά στρώματα, επιχειρώντας να τροποποιήσει δραστικά το συσχετισμό δύναμης, με την περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους, με την εντεινόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και με την περαιτέρω αποδιάρθρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών πρακτικών (υπό την πίεση της ανεργίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της συμπίεσης αξίας της εργασίας). Κυρίαρχη στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου αποτελεί ο συνολικός μετασχηματισμός του καθεστώτος συσσώρευσης στην Ελλάδα με την αναίρεση όλων των συμβιβασμών της περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού.
2. Από την ευθύνη των ηγεσιών της κοινοβουλευτικής αριστεράς, την υποτίμηση της οργάνωσης του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα με στόχο την συγκρότηση κοινωνικού μετώπου αντίστασης στην πολιτικής της τρόικα και της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι σαφές ότι τα προσχήματα και οι ενστάσεις που διατυπώνονται σε αυτή την κατεύθυνση, απορρέουν από την εκτίμηση ότι είναι εφικτή η διατήρηση κάποιων ταξικών συμβιβασμών ή ακόμα και η σύναψη νέων , και από το έλλειμμα πολιτικής βούλησης για συνολική ρήξη με το συνασπισμό εξουσίας και το κεφάλαιο.
Την ίδια στιγμή, η επαναστατική αριστερά δεν έχει κατακτήσει την απαραίτητη δυναμική για να επιβάλει ένα σχέδιο αντικαπιταλιστικής διεξόδου στη κρίση, παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να επηρεάσει και να μετατοπίσει το πεδίο συζήτησης και πολιτικής πάλης (έξοδος από το ευρώ και την ε.ε, διαγραφή χρέους, κρατικοποιήσεις, αποκατάσταση μισθών).
Ο κατακερματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς σε (τουλάχιστον) τρία πολιτικά σχέδια, χωρίς την καθαρή ηγεμονία κάποιου πάνω στα άλλα, αποτυπώνεται και στην παρέμβαση μέσα στο εργατικό και Λαικό κίνημα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην αναπτύσσονται ταξικοί και λαικοί αγώνες αντίστοιχοι με το μέγεθος της καπιταλιστικής επίθεσης, αλλά και να διαθέτουν έλλειμμα γενικής πολιτικής ρήξης, αμφισβήτησης της ηγεμονίας της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησής της,