Το 32o συνέδριο του ΕΚΑ διεξάγεται σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία στην οποία οι εργαζόμενοι πληρώνουν τα αντεργατικά νομοσχέδια των μνημονιακών και «μεταμνημονιακών» κυβερνήσεων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ που ξήλωσαν μια σειρά από εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις και που αποτυπώνονται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο στην καθημερινότητά τους.

Σε διεθνές επίπεδο, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών – αποτέλεσμα της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, η διατάραξη της ισορροπίας των ιμπεριαλιστικών κέντρων, η αμφισβήτηση της παντοδυναμίας των ΗΠΑ και η μετατόπιση του κέντρου οικονομικής, παραγωγικής και πολιτικής ισχύος προς τη μεριά της Ασίας (Κίνα), έχουν ως αποτέλεσμα την αναδιάταξη των σφαιρών επιρροής και αποκρυσταλλώνονται με τη μορφή περιφερειακών συγκρούσεων.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που κλιμακώθηκε τον τελευταίο ένα χρόνο αλλά στην πραγματικότητα διεξάγεται από το 2014 στην ανατολική περιοχή της χώρας με εξαιρετική μάλιστα βιαιότητα από τους ναζιστές, είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης της μακρόχρονης προκλητικότητας και της επιθετικότητας των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, μέσω του στρατιωτικού τους βραχίονα, του ΝΑΤΟ. Επιθετικότητας που δεν περιορίζεται αυτοτελώς εις βάρος της Ρωσίας αλλά στρατηγικά και εις βάρος της Κίνας και του Ιράν, αναγνωρίζοντας μια απειλή στη νέα ισορροπία δυνάμεων που διαμορφώνεται.

Για ακόμα μια φορά οι λαοί εμπλέκονται σε ένα διαρκές παιχνίδι θανάτου και ανόδου των εθνικισμών, με στόχο τη διατήρηση της ηγεμονίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και πληρώνουν βαρύτατο τίμημα στο κόστος της ενέργειας, των πρώτων υλών και τους πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Η συμμετοχή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, στρατηγική επιλογή όλων των κυβερνήσεων, την εμπλέκει σε αυτούς τους ανταγωνισμούς (πολλώ δε μάλλον όταν η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που απέστειλαν πολεμικό εξοπλισμό) με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό. Σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, εκτίναξης των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και εκτόξευσης του πληθωρισμού, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν άλλη μια κρίση, γεγονός που οδηγεί στη βίαιη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει αμείωτη την επίθεση στον κόσμο της εργασίας, μέσα από αντεργατικά νομοσχέδια, τα οποία πιάνουν το νήμα των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η ανάπτυξη που επικαλείται η κυβέρνηση στηρίζεται μόνο στην επιδοματική πολιτική και στα voucher. Η όποια ανάκαμψη στους οικονομικούς δείκτες, σε συγκεκριμένους κλάδους, γίνεται με όρο και προϋπόθεση τη διαρκή συμπίεση του εργατικού κόστους και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Η καθημερινότητα των εργαζομένων περιγράφεται από διαλυμένες συμβάσεις, χαμηλούς μισθούς, εργατικά ατυχήματα, εργοδοτικό δεσποτισμό. Η νέα εργαζόμενη νεολαία στερείται μιας καλύτερης εργασιακής και κοινωνικής προοπτικής και πορεύεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της μετανάστευσης και της φτώχειας

Η πλήρης αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και η καταστρατήγηση των εργατικών κεκτημένων, έχουν ως στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που ως μόνη διέξοδο στα παραγωγικά του αδιέξοδα έχει τη στρατηγική της διαρκούς συμπίεσης του εργατικού κόστους. Η ανεργία – ειδικά στη νεολαία – χτυπάει κόκκινο, ενώ οι εργαζόμενοι μένουν απροστάτευτοι απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία. Σε αυτό το πλαίσιο ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, επιχειρεί να κατακερματίσει όλο και περισσότερο τους εργαζόμενους, διαλύοντας τις ΣΣΕ και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων για τους όρους αμοιβής κι εργασίας τους και ανάγοντας τους εργοδότες σε μόνους ρυθμιστές των εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα το χτύπημα στα σωματεία μέσα από τις ηλεκτρονικές εκλογές και το ΓΕΜΗΣΟΕ, αλλά και την ποινικοποίηση της απεργίας και την περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών είναι κομβικά ζητήματα για τον έλεγχο των σωματείων από το κράτος. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο ασφυκτική και μη βιώσιμη για τη ζωή των εργαζομένων αν λάβουμε υπόψη μας την ανεμπόδιστη απληστία του Κεφαλαίου, την ακρίβεια, τον πληθωρισμό και την ενεργειακή κρίση που εκτινάσσει στα ύψη τα ήδη πρώτης ανάγκης, δυσκολεύοντας τους εργαζομένους να καλύψουν ακόμη και βασικές ανάγκες, όπως η θέρμανση κι η μετακίνηση.

Διαχρονικά συνυπεύθυνη για τα παραπάνω είναι η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που ρίχνει νερό στο μύλο της κυβερνητικής πολιτικής, παρά την ψευδεπίγραφη εναντίωση της στο νέο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο που επιβάλλεται σήμερα από την κυβέρνηση. Αυτή η λογική αποτελεί τη συνέχεια στη χυδαία στήριξη από πλευράς της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μια τέτοια γραμμή όχι μόνο δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας αλλά ουσιαστικά δοκιμάζει να τα υποτάξει και να τα στοιχίσει κάτω από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, γεγονός που δοκιμάστηκε τα προηγούμενα χρόνια και στην πράξη. Σε αυτό το πλαίσιο η κυβερνητική παράταξη ΔΑΚΕ – και τα παρακλάδια της – υποβοηθά τις αντεργατικές αλλαγές, υποσκάπτοντας με κάθε τρόπο τις εργατικές αντιστάσεις. Τον ίδιο ρόλο, με διαφορετικό μανδύα, επιτελούν κι οι σκληρά φιλελεύθερες εργοδοτικές δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στις οποίες οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες, καθώς οι παρατάξεις αυτές πάγια στήριζαν τα εργοδοτικά συμφέροντα υλοποιώντας τα μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές.

Οι υπογράφοντες το παρόν κείμενο, προσερχόμαστε στο 32ο συνέδριο του ΕΚΑ αναγνωρίζοντας τον αντικειμενικά δυσμενή συσχετισμό δύναμης στα Εργατικά Κέντρα και τις τριτοβάθμιες ενώσεις, βλέποντας τη μεγάλη εικόνα και όχι τις εσωτερικές μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και τον αυτοσκοπό ορισμένων παρατάξεων για τον αυτοπροσδιορισμό τους, που υπερτερεί για αυτές, έναντι του εργατικού συμφέροντος.

Παράλληλα, δεν θεωρούμε ότι συμβάλουν θετικά συνδιαχειριστικές δυνάμεις που επιχειρούν να απαντήσουν τις δυσμενείς αυτές συνθήκες με ένα ενωτικό κατέβασμα απέναντι στη δεξιά, αυταρχική, αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης περιμένοντας κάποιον καλύτερο κυβερνητικό σωτήρα από αυτόν που πέρασε. Η πολιτική λογική αυτή περιορίζεται στην επιδίωξη κυβερνητικής εναλλαγής χωρίς να μπορεί να στρατεύσει τον εργαζόμενο στην υπόθεση της οργάνωσης στα μαζικά κλαδικά σωματεία μέσα από συνεπή στάση ενάντια στην εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική, γεγονός που αποτυπώνεται τόσο στα πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, όσο και στα δευτεροβάθμια όργανα.

Απάντηση δεν μπορούν να δώσουν ούτε οι δυνάμεις που η μάχη της πολιτικής ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού τις έχει περιχαρακώσει τόσο πολύ, που οι θέσεις και η κατεύθυνση τους είναι πολύ μακριά από τον κόσμο της εργασίας και τα συμφέροντα του. Η κατεύθυνση των δυνάμεων αυτών, που ιεραρχεί ως σημαντικότερη την πολιτική καθαρότητα, παρά τη συνοχή της εργατικής τάξης, καταλήγει στη λογική της απομάκρυνσης από τα μαζικά κλαδικά σωματεία και είναι λογική ανταγωνιστική προς τις αντιπροσωπευτικές δομές του εργατικού κινήματος που σήμερα χτυπιούνται όσο ποτέ από την κυβέρνηση με στόχο να απονεκρωθούν. Τόσο τα μειοψηφικά κέντρα αγώνα όσο και η θεσμική αποδοχή των επιλογών της ηγεσίας της ΓΣΕΕ δοκιμάστηκαν δεκαετίες τώρα και δεν οδήγησαν πουθενά.

Ο πραγματικός εχθρός είναι η κυβέρνηση και η εργοδοσία και το κέντρο διεκδίκησης τα συμφέροντα του εργαζόμενου. Απαντάμε μαζικοποιώντας τα σωματεία, παλεύοντας στην πράξη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μόνιμη και στα σταθερή δουλειά για όλους.

Αναγνωρίζουμε ότι οι δυνάμεις τις ΔΑΣ, παρά τις σοβαρές ιδεολογικές και τακτικές διαφωνίες μας στα ζητήματα ανάλυσης της νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της ταξικής ηγεμονίας σε ένα πλατύτερο εργατικό μπλοκ, αποτελούν μια δύναμη με πραγματική αναφορά στις δυνάμεις τις εργασίας, μια δύναμη που υπερασπίζεται έμπρακτα τα συμφέροντα των εργαζομένων μέσα από τις μαζικές αντιπροσωπευτικές δομές του εργατικού κινήματος, απέναντι στην εργοδοσία και τις πολιτικές κυβερνήσεων και κεφαλαίου.

Αντιλαμβανόμενοι ότι οι δυνάμεις αυτές βάζουν σε πρώτο στόχο τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία σε ταξική εργατική κατεύθυνση, κόντρα στα σχέδια του κρατικού ελέγχου των δομών του εργατικού κινήματος, επιλέγουμε να στηρίξουμε τη ΔΑΣ στο Συνέδριο του ΕΚΑ. Η στήριξή μας αυτή δεν αποτελεί λευκή επιταγή προς τη ΔΑΣ για όλες τις έως τώρα επιλογές της. Απεναντίας, επιχειρεί να αποτελέσει έκφραση ενός ευρύτερου κόσμου εργαζομένων με κομμουνιστική ταξική αναφορά, στην υπόθεση μιας πιο ανοιχτής μαζικής πολιτικής γραμμής, μιας γραμμής εργατικής νίκης.

Παλεύουμε για ένα Εργατικό Κέντρο που θα μπει μπροστά στις μάχες του επόμενου διαστήματος εκφράζοντας τους εργαζόμενους στην πράξη, σε τροχιά περιφρούρησης των εργατικών κατακτήσεων, αλλά και των ίδιων των σωματείων. Συμβάλουμε ώστε το ΕΚΑ να αποκτήσει εργατική ταξική μαχητική πλειοψηφία.

Οι σύνεδροι στο 32ο Συνέδριο του ΕΚΑ

Κλάδης Διονύσης
Κοντομάρης Σπύρος
Πάλλας Παύλος
Σαμοθρακίτης Παναγιώτης