Στις 9 Μάη, συμπληρώνονται 78 χρόνια από την λήξη του μεγαλύτερου Ιμπεριαλιστικού σφαγείου - μέχρι το επόμενο. 78 χρόνια από την μέρα που έληξε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. 78 χρόνια από την μέρα ορόσημο, που συμπύκνωσε τις θυσίες και τους αγώνες των λαών της Ευρώπης - με μπροστάρηδες τους Κομμουνιστές, την ΕΣΣΔ & τον Κόκκινο Στρατό - και σηματοδότησε την ήττα του ιμπεριαλισμού για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο μιας και το πιο αποκρουστικό και επιθετικό καπιταλιστικό σχέδιο της περιόδου αποσυντίθονταν μέσα σε φλόγες και χαλάσματα, με την Κόκκινη Σημαία να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

Μπορεί η ιστορία να επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα, εντούτοις αυτό σε τίποτα δεν διασφαλίζει ότι η φάρσα δεν θα αποδειχθεί πιο επικίνδυνη και αδιέξοδη από την τραγωδία. Τα αποκαΐδια στο Βερολίνο δεν είχαν ακόμα κρυώσει όταν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που - στην καλύτερη - είχαν δείξει ανοχή στους Ναζί και πλήθαιναν τα κέρδη τους υπό την προστασία της Σβάστικας για περισσότερο από μια δεκαετία, έθεταν πλέον υπό την αιγίδα τους σειρά εγκληματιών του ναζιστικού καθεστώτος για να στελεχώσουν τους μηχανισμούς κατασκοπείας και αντικατασκοπείας που είχαν γιγαντωθεί με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργώντας σταδιακά αυτό που ο Αϊζενχάουερ ονόμασε "στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα". 71 χρόνια από την διάλυση του Ράιχσταγκ και την παγίωση των ναζί στην εξουσία στη Γερμανία του 1933, στην Ουκρανία του 2014, μόλις επτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007, το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν ξανά και η πραξικοπηματική αναρρίχηση στην εξουσία των εκλεκτών των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης, υμνητών του Μπαντέρα και λοιπών συνεργατών των ναζί, ήδη έδειχνε την εξέλιξη που έπαιρναν τα πράγματα.

Ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, δρομολογούσε ήδη από τότε την απόφασή του να ματωκυλήσει για μια ακόμα φορά τους λαούς με στόχο τη διάσωση και επανεμπέδωση της κυριαρχίας του ανά την υδρόγειο. Από την εποχή που ο "ζωτικός χώρος" των Robber Barrons διασφαλίζονταν στην Αμερικάνικη Ήπειρο, με την γενοκτονία των Ινδιάνων, τους κατακτητικούς πολέμους εναντίον του Μεξικού και την μετατροπή ολόκληρης της Αμερικάνικης ηπείρου σε πίσω αυλή των ΗΠΑ (Δόγμα Μονρό) στο σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η επιθετικότητα του Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, ο οποίος πιο γερασμένος και αντιδραστικός από ποτέ παραμένει με διαφορά ο νούμερο ένα εχθρός των λαών διεθνώς.

Πάντα η πιο σκοτεινή ώρα, είναι λίγο πριν την χαραυγή. Μπορεί 78 χρόνια μετά την συντριβή του κτήνους του ναζισμού οι εργαζόμενοι όλων των χωρών να υστερούν σε οργάνωση και δυνάμεις, μπορεί να μην υπάρχουν πλέον η ΕΣΣΔ και ο Κόκκινος Στρατός, το ιστορικό δίδαγμα όμως της συντριβής τους από την σιδερένια μέγγενη της δύναμης των εργαζομένων παραμένει και αντηχεί στις μέρες μας πιο δυνατά παρά ποτέ. Αυτό είναι άλλωστε που τρομοκρατεί τους αστούς διεθνώς, που προσπαθούν ολοένα και πιο αναβαθμισμένα να παραχαράξουν τον συμβολισμό αυτής της νίκης, από τον Μπάιντεν, τον Σούνακ, τον Μακρόν, τον Σολτς και τον Κισίντα, μέχρι τον Πούτιν και τον Σι, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς και υπηρετώντας τον δικό του ιστορικό αναθεωρητισμό.

Η ιστορική μνήμη των λαών και των εργαζομένων όμως παραμένει πεισματάρα, επιμένοντας να προσδοκά και να παλεύει για έναν κόσμο και μια ανθρωπότητα στο μπόι των ανθρώπων. Απαλλαγμένη από υπερανθρώπους, υπανθρώπους και όλα τα δηλητηριώδη παραπροϊόντα της καπιταλιστικής περιόδου και της προϊστορίας της. Απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ενταγμένη πάντα στο πλαίσιο ενός τέτοιου σκοπού, η 9η Μάη και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών εξακολουθεί να παραμένει ένας από τους πιο σημαντικούς φάρους ελπίδας και δύναμης για κάθε αγωνιζόμενο ανά τον κόσμο, για κάθε κομμουνιστή, για κάθε εργαζόμενο που αντιλαμβάνεται την αξιοπρεπή ζωή ως αναφαίρετο δικαίωμα και όχι σαν υπερεκτιμημένη ανταμοιβή όποιου επιβιώνει του άκρατου κοινωνικού δαρβινισμού που έχει εγκαθιδρύσει διεθνώς ο καπιταλισμός στις μέρες μας.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΪ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!!!