Σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία θα γίνουν οι φετινές «παραδοσιακες» φθινοπωρινές εξαγγελίες της Κυβέρνησης, εν μέσω κορονοϊού. Ενώ η ΔΕΘ ακυρώθηκε, ο πρωθυπουργός θα μιλήσει στο Thessaloniki Helexpo Forum, στις 12 Σεπτεμβρίου, «θριαμβολογώντας» για τις «επιτυχίες» των μέτρων του τελευταίου διαστήματος και την αντιμετώπιση της πανδημίας και για την ενίσχυση και την στήριξη των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. «θριαμβολογώντας» για τις χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας «θριαμβολογώντας» για την απόλυτη γύμνια του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Στις 9 Μαΐου 1945, μετά την οδυνηρή ήττα της στο Ανατολικό Μέτωπο και την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο, η αποδεκατισμένη ναζιστική Γερμανία παραδίδεται άνευ όρων στα Όπλα των χωρών της αντι-φασιστικής συμμαχίας, από μέρους της ΕΣΣΔ παραβρέθηκε ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ ενώ από την πλευρά των καπιταλιστικών κρατών οι Τέντερ (Αγγλία) Σπάατς (ΗΠΑ) και Ντε Λατρ ντε Τασινί (Γαλλία).
Κατά την επίθεσή της προς την Σοβιετική Ένωση η ναζιστική Γερμανία είχε ρίξει σχεδόν όλες τις δυνάμεις της, καθώς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '30 και την κοινοβουλευτική άνοδο του ναζισμού, είχε αναγνωρίσει τον Σοσιαλισμό/Κομμουνισμό ως τον απόλυτο κίνδυνο για την παγκόσμια επικράτηση του Γερμανικού Κεφαλαίου. Στο Ανατολικό Μέτωπο που κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, η ναζιστική Γερμανία τελικά έχασε το 80% της δύναμής της καθώς πάνω από 600 ναζιστικές μεραρχίες καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.
Σε μια μόνο φράση του Έρνεστ Χέμινγουεϊ συμπυκνώνεται η σημασία για τον συγκλονιστικό φόρο αίματος που πλήρωσε ο Κόκκινος Στρατός και η ΕΣΣΔ, σε αυτή την τεράστια μάχη για το μέλλον της Ανθρωπότητας, «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει». Οι δύο στους πέντε νεκρούς ολόκληρου του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου ήταν Σοβιετικοί Πολίτες, η ΕΣΣΔ είχε πάνω από 20.000.000 νεκρούς και 10.000.000 τραυματίες και ανάπηρους, η Αγγλία 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ 405.000.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι, άνεργοι,

Αγώνες δεκαετιών, απεργίες, διαδηλώσεις και νεκροί εργάτες για τα δίκαια της εργατικής τάξης αναζητούν ακόμα την δικαίωση τους στο Σήμερα. Αγώνες για τα δικαιώματα στην εργασία, το 8ωρο, τους αξιοπρεπείς μισθούς, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, το δικαίωμα στον ελεύθερο συνδικαλισμό και τον ελεύθερο χρόνο, για την εργατική χειραφέτηση και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας των εργατών, είναι η έμπρακτη συνέχεια των αγώνων που τιμούμε.