Από τις 17 Ιουλίου του 1942 μέχρι και τις 2 Φεβρουαρίου του 1943 οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού δίνουν τη ψύχη τους σε αλλεπάλληλες σκληρές συγκρούσεις απέναντι στο ναζιστικό κτήνος. Είναι η μάχη του Στάλινγκραντ, η έκβαση της οποίας θα κρίνει τις τύχες ολόκληρων λαών, θα κρίνει την ιστορία της ανθρωπότητας. Όταν τον Ιούνιο του 1941 με την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» η χιτλερική μπότα πατούσε το πόδι της στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην υφήλιο, δεν περίμενε ότι λίγα χρόνια μετά θα συντριβεί από το δυναμισμό, την πυγμή και τη σθεναρή αντίσταση του σοβιετικού λαού.
Μετά τη συντριπτική ήττα στη μάχη της Μόσχας τον Δεκέμβρη του 1941 ο χιτλερικός στρατός ετοιμάζεται για τη σφοδρότερη επίθεση, καθώς η περιοχή γύρω από το Στάλινγκραντ και ευρύτερα τα εδάφη του νότιου κομματιού της Σοβιετικής Ένωσης είχαν μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον. Τόσο λόγω του μεγάλου όγκου σιτοπαραγωγής, εξόρυξης πετρελαίου και μεταλλευμάτων όσο και λόγω των υδάτινων εμπορικών δρόμων του Βόλγα αλλά και του μεγάλου βιομηχανικού κέντρου με παράλληλη συγκέντρωση σημαντικού αριθμού βιομηχανικών εργατών.

Η αντίσταση σύσσωμου του σοβιετικού λαού για 200 συνεχόμενα μερόνυχτα θα μείνει ανεξίτηλη στην ιστορία της ανθρωπότητας και την μνήμη των λαών στην πάλη τους για την απελευθέρωση από τον καπιταλιστικό βόρβορο. Από τον Κόκκινο Στρατό που συμμετείχε με απίστευτο ηρωισμό σε ατελείωτες αιματηρές μάχες χαρακωμάτων μέσα στην πόλη, στα εργοστάσια, σώμα με σώμα με τα ναζιστικά αποβράσματα, μέχρι τον καθοριστικό καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος και προφανώς τις τιτάνιες προσπάθειες της βιομηχανικής εργατικής τάξης να εκτινάξει την παραγωγή στρατιωτικο-πολεμικού εξοπλισμού, πολεμικών αεροσκαφών, αρμάτων μάχης και πολεμοφόδιων, για να καλύπτονται οι αυξημένες ανάγκες καθημερινά.
Η μάχη του Στάλινγκραντ τελειώνει επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 με την αποφασιστική υπεροχή του Κόκκινου Στρατού, τους ναζί τσακισμένους να μετράνε τετραπλάσιες απώλειες από όλα τα υπόλοιπα μέτωπα αθροιστικά, και την χωρίς όρους παράδοση των χιτλερικών στρατιωτών της επίλεκτης 6ης στρατιάς. Η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή. Καθόρισε τη συνολική έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όσο κι αν οι κυρίαρχες ιστοριογραφικές τάσεις, εμποτισμένες από αστική ιδεολογία και μπόλικο αναθεωρητισμό, επιχειρούν να της προσδώσουν δευτερεύοντα ρόλο, γιατί φαλτσάρει στο δυτικό αφήγημα. Από εκείνο το σημείο και μετά ο Κόκκινος Στρατός, απέκτησε τη στρατιωτική και επιχειρησιακή πρωτοβουλία των κινήσεων, που τη διατηρεί μέχρι και το τέλος του πολέμου. Ταυτόχρονα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για τους χιτλερικούς, οι οποίοι υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα μέχρι χιλιάδες σφυροδρέπανα να καρφωθούν μόλις 2 χρόνια μετά στην καρδιά του κτήνους και τον Κόκκινο Στρατό να οδηγεί τους λαούς από το βάρβαρο εφιάλτη του ναζισμού στο δρόμο προς την ελευθερία.
Οι αισχρές προσπάθειες σύσσωμου του αστικού στρατοπέδου να πολλαπλασιάσουν τις πιέσεις προς τη Σοβιετική Ένωση απέτυχαν παταγωδώς. Η επιλογή του αμερικανοβρετανικού άξονα να μην ανοίξει δεύτερο μέτωπο στα ευρωπαϊκά εδάφη διευκολύνοντας τη συγκέντρωση των ναζιστικών στρατευμάτων στο ανατολικό μέτωπο δείχνει ποιοι ιστορικά τάσσονται στη λάθος πλευράς της Ιστορίας. Ποιοι συνέδραμαν και ποιοι συνέτριψαν τελικά το ναζισμό. Γιατί ο αντικομμουνισμός ήταν τελικά το συνδετικό σημείο του αστικού στρατοπέδου με τη ναζιστική Γερμανία, η κοινή τους επιδίωξη να ηττηθεί και να εξαφανιστεί το πρώτο προλεταριακό κράτος στον κόσμο. Από την άλλη μεριά της Ιστορίας, προτεραιότητα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν όχι απλά να σπάσει το αυγό, αλλά να εξαφανίσει το ίδιο το φίδι. Γι' αυτό και σήκωσε μοναχικά στις πλάτες της το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου απέναντι στο ναζισμό.
Ο απόηχος της νίκης της Σοβιετικής Ένωσης δίνει τρομερή ώθηση, επιδρά στην αποφασιστική έκβαση των αντιπαραθέσεων σε όλα τα ανοιχτά σοβιετικά μέτωπα, ενώ συμβάλλει στην ανάπτυξη κινήματος εθνικής αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα. Η εποποιία του σοβιετικού στρατού στο Στάλινγκραντ αναδεικνύει τη διοικητική, στρατιωτική και επιχειρησιακή ανωτερότητα του σοσιαλιστικού κράτους. Ταυτόχρονα φωτίζει την αποφασιστικότητα και επιμονή του σοβιετικού λαού, τα ανώτερα ιδανικά και αξίες του προλεταριακού κράτους.
Δεν είναι τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησαν να εκδικηθούν οι ναζί τους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού και τους σοβιετικούς αιχμάλωτους πολέμου στοιβάζοντάς του στο απομονωμένο μπλοκ με το νούμερο 20, το μπλοκ του θανάτου, στο Μάουτχαουζεν και οδηγώντας τους αργά και βασανιστικά στο θάνατο. Σε καθημερινή βάση οι κρατούμενοι υποχρεώνονταν σε φρικιαστικά βασανιστήρια, ασκήσεις μέσα στην παγωνιά και το χιόνι, ντους με κρύο νερό μέχρι να παγώσουν ολόκληροι, τεμαχισμούς και άλλες σαδιστικές μεθόδους και τεχνικές. Αν για κάτι επομένως αξίζει να μνημονεύει κανείς αυτές τις ημέρες δεν είναι μονάχα για τη μεγάλη νίκη του σοβιετικού λαού στη μάχη του Στάλινγκραντ αλλά και για τη μεγάλη ηρωική απόδραση που πραγματοποίησαν στην πλειοψηφία τους σοβιετικοί αξιωματικοί και αεροπόροι τη νύχτα μεταξύ 2 και 3 Φεβρουαρίου του 1945 από το Μπλοκ 20.
Τιμή και δόξα στον κόκκινο στρατό! Τιμή και δόξα στο σοβιετικό λαό!
Χάρη στις δικές τους ανυπέρβλητες θυσίες και απώλειες, οι οποίες ανέρχονται σε 30 εκατομμύρια, άλλαξε ο ρους της ιστορίας και απελευθερώθηκε η ανθρωπότητα από το φάντασμα του ναζισμού που εξαπλωνόταν απειλητικά πάνω από τους λαούς. Σήμερα που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν απειλητικά στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, σήμερα που οι κινήσεις των ιμπεριαλιστών αποτυπώνουν τη γρήγορη πολεμική προετοιμασία για ενδεχόμενη γενικευμένη σύγκρουση, ο ήλιος-προλετάριος του Στάλινγκραντ μας υπενθυμίζει ότι αν δεν πραγματοποιήσουμε το αδύνατο, θα έρθουμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο.
81 χρόνια μετά ακτινοβολεί και δίνει ελπίδα στους αγώνες των λαών απέναντι στο τέρας του φασισμού και του ναζισμού που δηλητηριάζει την εργατική τάξη για να την κρατήσει αλυσοδεμένη στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Εμπνέει τους αγώνες απέναντι στους πολεμόχαρους δολοφονικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών που δεν διστάζουν να αιματοκυλίσουν λαούς για να ξαναμοιράσουν τον πλανήτη. Η άσβεστη φλόγα του υπενθυμίζει σε όλους εμάς, που αγαπάμε και παλεύουμε για την ελευθερία, πόσα πολλά χρωστάμε στον Κόκκινο Στρατό.