Χαιρετισμός στο 3ο Συνέδριο του Νέου Αριστερού Ρεύματος

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες του Νέου Αριστερού Ρεύματος.

Δεχθείτε τους πιο εγκάρδιους συντροφικούς χαιρετισμούς και ευχές μας για την επιτυχία των εργασιών του 3^ου Συνεδρίου σας που πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερη πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και τη σαρωτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Το 3^ο Συνέδριό σας με τις αποφάσεις του καλείτε να συμβάλει στην συγκρότηση των αντιστάσεων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση. Καλείται να συμβάλει με τις επεξεργασίες του στο αναγκαίο πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, πέρα και μακριά από λογικές συνδιαχείρισης και κυβερνητισμού.

Το συνέδριό σας καλείται να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της ενότητας της εργατικής τάξης και την ενιαία δράση της, στο συντονισμό των αγώνων της, στην συμβολή για τη δημιουργία πλατιών κοινωνικών λαϊκών σχημάτων αντίστασης, ανυπακοής και αλληλεγγύης, στην ενίσχυση και συμβολή για τη συγκρότηση ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου ικανού να απαντήσει με μαζικούς όρους στο φασισμό, στο δυνάμωμα της πάλης για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, στην επίτευξη των κοινωνικών συμμαχιών για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Ένα χρόνο πριν, η εφημερίδα της Αριστερής Ανατροπής ως όργανο της Αριστερής Συσπείρωσης, στο πρώτο της τεύχος επιχειρούσε τη δική της συμβολή στην κατεύθυνση του διαλόγου και των πρωτοβουλιών για την οικοδόμηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα θέτει τη στρατηγική της ρήξης και της ανατροπής με την κυρίαρχη αστική στρατηγική.
Η κοινωνική συγκυρία φέρνει τα 40 χρόνια από τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου να ορίζονται σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σημείο όπου απαιτείται περισσότερο παρά ποτέ στη σύγχρονη ιστορία η εισβολή με δυναμικό τρόπο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, το σφράγισμα των πολιτικών εξελίξεων, την ανατροπή των σχεδιασμών της αστικής εξουσίας.
Η εποχή της μνημονιακής εξαθλίωσης στην Ελλάδα πλέον χαρακτηρίζεται από τις μεταβολές στο πολιτικό επίπεδο που ανταγωνίζονται σε βάθος και ένταση τις μεταβολές στο κοινωνικό οικονομικό πεδίο. Τις μεταβολές που αποτυπώνονται στη σφαίρα της παραγωγής και της εργασίας και πάντοτε σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και προκαλούνται από τις σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Στρατηγική που αποτελεί το μοναδικό Σχέδιο καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση.
Στο φόντο αυτό, η κεντρική επιλογή της αστικής τάξης, που βρίσκεται σε συμφωνία και όχι σε αντίθεση με τις επιταγές της τρόικας που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχηματισμών, περιλαμβάνει πλέον και τη βαθιά μεταβολή του πολιτικού συστήματος. Επιχειρεί να επιδράσει με καταλυτικό τρόπο στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και να την καθορίσει επιτυγχάνοντας τη μετατόπιση και ενσωμάτωση των πολιτικών δυνάμεων, ή στοχευοντας τις πολιτικές διαφοροποιήσεις και τοποθετώντας τες στο πολιτικό περιθώριο και άκρο.

Η έκδοση του τρίτου τεύχους της Αριστερής Ανατροπής, έρχεται σε μία συγκυρία έντονων και πυκνών πολιτικών εξελίξεων, με την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει ακόμη περισσότερο και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές να εντείνουν και να μεγιστοποιούν την επίθεσή ενάντια στα εργαζόμενα στρώματα, από την μία πλευρά, αλλά και τις διεργασίες στο εσωτερικό του κινήματος να πληθαίνουν και να αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο βάθος και αποφασιστικότητα από την άλλη.

40 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από το ιστορικό σημείο καμπής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973, και περισσότερο από ποτέ η ουσιαστική τομή που δημιούργησε, δηλαδή η εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο και ο καθορισμός των πολιτικών εξελίξεων από τον λαϊκό παράγοντα, δεν είναι απλά επίκαιρη, αλλά αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση και την νικηφόρα προοπτική του κινήματος. Η συμπύκνωση των αιτημάτων της εξέγερσης του ’73 στο σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», βρίσκει απόλυτη έκφραση στις σημερινές ανάγκες του λαού και της νεολαίας, στους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των φοιτητών, των μαθητών και της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. 

Διαβάστε περισσότερα...      

 Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού, που οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και η νεολαία, καταφέρνουν οι μεν να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια και καταπίεση της πραγματικότητας που τους εξαναγκάζει να βιώνουν η καπιταλιστική κοινωνία και η δε νεολαία να αμφισβητήσει με δημιουργικό τρόπο τα καλούπια της κοινωνίας και της πραγματικότητας για την οποία την προορίζουν. Ο συνδυασμός των δύο αυτών δυναμικών που δημιουργούνται αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο παρόν που πραγματώνεται αλλά και στο μέλλον.

Μια τέτοια στιγμή αποτελεί και η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Μια στιγμή κορύφωσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας που όμοιές της μπορούν μόνο να αναζητηθούν κατά τη διάρκεια του μεγαλειώδους ΕΑΜικού κινήματος και της εποποιίας του ΔΣΕ. Στίγμα τόσο έντονο που διαπερνάει ακόμα εντονότατα τη σημερινή εποχή με τους αστούς να προσπαθούν αγωνιωδώς να κλείσουν τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" τους μαζί του σε κάθε ευκαιρία και να αποτυγχάνουν διαρκώς εδώ και 4 δεκαετίες. Στίγμα που αποτυπώνει την διαχρονικότητά του ακόμα και στα συνθήματα του τότε για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», που σήμερα παραμένουν εξίσου επίκαιρα.