Την ξαφνική απόλυση 500 εργαζομένων αποφάσισε η εργοδοσία του ομίλου Δαυίδ, μετά την αίτηση πτώχευσης της εταιρίας «ΚΑΤΣΕΛΗΣ» στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, βάζοντας λουκέτο στο εργοστάσιο αρτοποιίας, προσθέτοντας 500 ακόμη άνεργους στο 1,5 εκατομμύριο ανέργων.

Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου, πραγματοποίησαν γενική συνέλευση και απαιτούν από εργοδοσία και υπ. Εργασίας να μην μπει λουκέτο στο εργοστάσιο, να μην χάσουν τις δουλειές τους και να μην πεταχτούν στο δρόμο αυτοί και οι οικογένειες τους.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ – ΟΧΙ ΛΟΥΚΕΤΟ – ΟΧΙ ΑΝΕΡΓΙΑ!

Η τρικομματική κυβέρνηση κατέρρευσε υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα. Ο αγώνας υπεράσπισης της ΕΡΤ, των θέσεων εργασίας και του δημόσιου χαρακτήρα της ενημέρωσης και του πολιτισμού τσαλάκωσε την κυβερνητική εικόνα του “success story” και άνοιξε το δρόμο για να εισέλθει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.

Η πολιτική κρίση και η απειλή κατάρρευσης της κυβέρνησης δεν είναι αποτέλεσμα, αποκλειστικά και μόνο, του κλεισίματος της ΕΡΤ. Είναι, πολύ περισσότερο, η κατάληξη της κυβερνητικής πολιτικής, και της κοινωνικής εξαθλίωσης που αυτή επιφέρει. Είναι η βουβή αποδοκιμασία των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ένα κύμα αγανάκτησης που δεν έβρισκε και δε βρίσκει ακόμα την ανάλογη πολιτική έκφραση. Είναι η ισχύς των αντιστάσεων, που σε ένα πόλεμο απωλειών με την κυβερνητική εξουσία, δε μετράει μόνο ήττες, αλλά καταφέρνει και χτυπήματα στον αντίπαλο.

Ο αντίπαλος όμως πολύ απέχει από το να καταρρεύσει. Τα κινήματα υποστήριξης του λαϊκού εισοδήματος δεν έχουν ευοδοθεί με κατακτήσεις παρά τον παρατεταμένο πόλεμο. Δεν έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν τις κυρίαρχες επιλογές της αστικής τάξης και να αποτρέψουν την κοινωνική καταστροφή μεγάλου μέρους του εργαζόμενου λαού. Έχουν όμως καταφέρει πλήγματα σημαντικά, έχουν περιορίσει τις απώλειες σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο και έχουν περιορίσει τη δυνατότητα της κυβέρνησης για ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας. Οι κινητοποιήσεις της ΕΡΤ απέδειξαν ότι όταν ο εργαζόμενος λαός εισβάλει βίαια στο προσκήνιο έχει τη δυναμική να επιβάλει τις εξελίξεις και να καθορίσει γεγονότα. Όσο όμως η αγανάκτηση και οι αυθόρμητες εστίες αντίστασης, δε βρίσκουν διέξοδο και έκφραση στο πολιτικό σκηνικό, ο κίνδυνος σταθεροποίησης της νέας κυβέρνησης παραμένει ορατός.

Η προσωρινή ματαίωση της ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ επαναφέρει στο προσκήνιο τον ανορθολογισμό που συνολικά χαρακτηρίζει την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσμα των ανταγωνιστικών εγχώριων και διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων.

Με μια απλή παρατήρηση του ενεργειακού ισοζυγίου της Ελλάδας τα τελευταία είκοσι χρόνια, εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ασκούμενη Εθνική Ενεργειακή Πολιτική στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε εθνική, ούτε ενεργειακή, ούτε πολιτική. Γιατί:
• Οι ενεργειακές καταναλώσεις (που είναι πολύ διαφορετικές από τις ενεργειακές ανάγκες) της Ελλάδας έχουν διαμορφωθεί με την επικράτηση ενός κατακερματισμένου, ιδιωτικού και ενεργοβόρου τρόπου κοινωνικής και παραγωγικής οργάνωσης. Ενδεικτικά, η ιδιωτική μετακίνηση προσεγγίζει, με στοιχεία του 2010, το 43% της τελικής κατανάλωσης ενέργειας, ενώ το μερίδιο του οικιακού τομέα στην τελική κατανάλωση ενέργειας έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια κατά 80%.

Μετά το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της Κυβέρνησης, χιλιάδες κόσμου κατέκλεισαν αυθόρμητα τις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα. Αυτό το λαϊκό ξέσπασμα ανάγκασε ως τώρα στην πανεργατική απεργία στις 12.6.13 από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, και στην προσπάθεια εκτόνωσης της λαϊκής αντικυβερνητικής συσπείρωσης μέσα από την απόφαση του ΣτΕ στις 17 Ιουνίου 2013.

Η αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση στην ΕΡΤ αποτελεί τομή στην πολιτική συγκυρία μετά την διαδήλωση της 12.2.12. Αφενός η διάψευση των προσδοκιών για ριζοσπαστική αλλαγή μέσα από την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου η απόδειξη ότι η διαπραγμάτευση των μνημονίων εντός € και ΕΕ δεν υφίσταται (ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο), φαίνεται ότι οδηγούν αργά αλλά σταθερά την κοινωνία και τους εργαζόμενους να κατανοήσουν ότι μόνο η δική τους κινητοποίηση μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους.

Ήδη από την κινητοποίηση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, φάνηκε ότι μπορούσε να φθαρεί σοβαρά για πρώτη φορά το κλίμα κοινωνικού κανιβαλισμού, καθώς πληττόμενα κοινωνικά στρώματα στήριξαν τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, αλλά και τις ριζοσπαστικές μορφές πάλης τους. Η Αριστερά όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε εκείνη την κινητοποίηση δεν είδε τη δυνατότητα κυβερνητικής ανατροπής, την αντιμετώπισε και τη στήριξε με επιφύλαξη.