Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τις κινητοποιήσεις, τη στρατηγική και το σχεδιασμό των ΕΑΑΚ και την επόμενη ημέρα του φοιτητικού κινήματος

Η ανακοίνωση του σχεδίου «Αθηνά» από το υπουργείο παιδείας, ως σχέδιο εξορθολογισμού του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ως σχέδιο εξυγίανσης -  μείωσης των κρατικών δαπανών για τα πανεπιστήμια, σηματοδότησε την έναρξη διεργασιών μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η άμεση και επιθετική αναίρεση της ύπαρξης ενός κομματιού της νεολαίας μέσα στο πανεπιστήμιο, καθώς και η αβεβαιότητα που ακολούθησε, πυροδότησαν τις πρώτες έντονες αντιδράσεις από μεριάς φοιτητών, κυρίαρχα στα ιδρύματα που πλήττονταν με άμεσο - υλικό τρόπο, δηλαδή σε αυτά που προορίζονταν για κλείσιμο ή συγχώνευση. Οι αντιδράσεις των φοιτητών (σε αυτές τις σχολές, και ιδιαίτερα στις σχολές στις οποίες δεν υπήρχε πρότερη παρουσία – παρέμβαση των ΕΑΑΚ), ως απάντηση στο κλείσιμο των σχολών τους, περιορίστηκαν στα στενά όρια του αυθορμητισμού και της υλικής διασφάλισης της ύπαρξης του εκάστοτε τμήματος ή σχολής, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις περιόριζε μια πιο βαθιά πολιτική ανάλυση, τόσο του ίδιου του σχεδίου «Αθηνά», όσο και συνολικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Αντίθετα, οι αντιδράσεις του καθηγητικού μπλοκ, περιορίστηκαν είτε σε καθαρά συντεχνιακές λογικές, διασφάλισης της ύπαρξής τους μέσα στον εκπαιδευτικό μηχανισμό (αντιδρώντας έτσι στο «Αθηνά»), είτε ως καλοθελητές στην εφαρμογή του σχεδίου, αφενός λειτουργώντας σαν σύμμαχοι του υπουργείου, και αφετέρου ορμώμενοι από την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων. Μέσα σε όλο αυτό το διαμορφωμένο πλαίσιο καλέστηκαν να παρέμβουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ και να θέσουν ισχυρές βάσεις για την επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος, με ανατρεπτικούς και νικηφόρους όρους.

Μετά από 5 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης και μίας σειράς από μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής, τα υπουργεία εργασίας, παιδείας και ανάπτυξης επινόησαν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το αποκαλούμενο “Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την ενίσχυση της απασχόλησης και της επιχειρηματικότητας των νέων”. Διακηρυκτικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου είναι η καταπολέμηση της ανεργίας στους νέους μέχρι 29 ετών και η ενίσχυση της απασχόλησης τους σε διάφορους τομείς.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο πραγματικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου απέχει κατά πολύ από τον διακηρυκτικό. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί: Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία την στιγμή που προωθούνται εκ νέου απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (η τρόικα απαιτεί 25.000 άμεσες απολύσεις μέχρι τα τέλη Μάρτη); Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία όταν το ψηφισμένο μνημόνιο επιβάλλει μία πρόσληψη στις 10 απολύσεις; Μήπως οι υψηλότεροι δείκτες ανεργίας στην ιστορία (30% και 60% για τους νέους από επίσημα στοιχεία) είναι αποτέλεσμα της ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής και των επιταγών της ΕΕ και του ΔΝΤ;

Απόφαση Πολιτικής Γραμματείας του Κεντρικού Συντονιστικού

Η Αριστερή Συσπείρωση με αφορμή κινήσεις, εκδηλώσεις και «Πρωτοβουλίες Μετωπικής Συμπόρευσης Δυνάμεων και Αγωνιστών», οι οποίες παρουσιάζονται με δημοσιεύματα στον τύπο, ως συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα ο οποίος θα συμμετάσχει στις ευρωεκλογές και στον οποίο φέρεται να συμμετέχει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημειώνει τα παρακάτω:

1. Απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και της επίθεσης της άρχουσας τάξης είναι η συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, ρήξης και ανατροπής, Μιας συμμαχίας – μετώπου, που θα συγκροτείται στη βάση της αποδέσμευσης από τις αυταπάτες της συνδιαχείρισης και της βελτίωσης των όρων υποταγής, θα απαιτεί και θα επιβάλλει βαθιές κοινωνικές τομές, ρήξη με τις επιλογές της αστικής τάξης και τελικά και με την ίδια.

2. Η συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου καθορίζεται από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και κρίνεται από τη στρατηγική και δυναμική των δυνάμεων που το συγκροτούν, από τις πολιτικές πρωτοβουλίες που λαμβάνει, από τη συνδετική ενιαία στρατηγική του, από το σύνολο του προγράμματος που προβάλλει. Επιβεβαιώνεται, μέσα από τις κεντρικές πολιτικές παρεμβάσεις και τακτικές, τις παρεμβάσεις στις συσπειρώσεις κοινωνικών και εργασιακών χώρων, από την σύγκρουσή του με τις κυρίαρχες πολιτικές του συστήματος εξουσίας, από τον ταξικό του προσανατολισμό. Κυρίως όμως, συγκροτείται και θα συγκροτηθεί στη βάση των αντιστάσεων και αγώνων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, των πρωτοβουλιών και των πολιτικών πρακτικών.

Το περίφημο σχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που ακούει στο όνομα «Αθηνά», επιχειρείται να παρουσιαστεί από την τρικομματική κυβέρνηση του Σαμαρά σαν πανάκεια για την λύση όλων των προβλημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Αν και η στοχοθεσία του σχεδίου αυτού "περιορίζεται", σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού, Κ. Αρβανιτόπουλου, στον περιορισμό των τμημάτων που εμφανίζουν μειωμένη ζήτηση ή περιορισμό των αποφοίτων τους, το «Αθηνά» εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας, της κατάργησης του κοινωνικού κράτους, των ξέφρενων ιδιωτικοποιήσεων, της εγχάραξης συγκεκριμένων ιδεολογικών χαρακτηριστικών στη νεολαία για την ενσωμάτωση της μεταρρυθμιστικής πολιτικής και της διάλυσης οποιασδήποτε μορφής συλλογικής έκφρασης η διεκδίκησης.

Η τομή της συγκεκριμένης αναδιάρθρωσης είναι πολυεπίπεδη και αρκετά βαθειά.