Το «Μακεδονικό» ζήτημα έχει ανακύψει εκ νέου τον τελευταίο καιρό, ως κυρίαρχο ζήτημα στη σφαίρα της δημόσιας πολιτικής συζήτησης, με αποκλειστική και μονοσήμαντη υπερπροβολή της πτυχής του που αφορά την ονοματοδοσία.

Το άνοιγμα αυτού του ζητήματος, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Αντίθετα αποτελεί μία απόλυτα στοχευμένη (και πολύ επικίνδυνη) επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των υπολοίπων κομμάτων που στοιχίζονται πίσω από τις ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές επιλογές και κατευθύνσεις για την περιοχή των Βαλκανίων, και τις υπηρετούν με απόλυτη προσήλωση.

Αφενός η υπερπροβολή του ζητήματος της ονοματοδοσίας λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για την δημόσια συζήτηση αφού ανάγει το μη κύριο σε φλέγον. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να μετατοπιστεί η οργή του λαού από τη συνεχιζόμενη μνημονιακή πολιτική και την εξαθλίωση των εργαζομένων και της νεολαίας, και να διοχετευθεί σε πιο ακίνδυνα, για το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, κανάλια, τον εθνικισμό, το σκοταδισμό και το φασισμό. Κυρίαρχα όμως αποκρύπτεται το γεγονός πως η επιδιωκόμενη επίλυση του ζητήματος δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά το επιστέγασμα των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας) για οικονομική και γεωπολιτική επιρροή στην περιοχή, και την αναθέρμανση του αμερικανικού ενδιαφέροντος για την ευρύτερη περιοχή που προϋποθέτει τη επίσημη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την την «θωράκισή» της με αυτό τον τρόπο από τις προσπάθειες του ρωσικού ιμπεριαλισμού να την εντάξει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται άλλωστε και η στήριξη της κυβέρνησης Ζάεφ από τις ΗΠΑ σαν συνθήκη εσωτερικής σταθεροποίησης αλλά και η ξαφνική ζέση της ελληνικής κυβέρνησης για επίλυση του ζητήματος. Οι αστικές τάξεις και των δύο χωρών άλλωστε, σε αντίθεση με τις διασπαστικές λογικές που προωθούν μεταξύ των δύο λαών, βρίσκουν κοινή συνισταμένη σε στρατηγικό επίπεδο (περαιτέρω εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και των δύο κρατών, πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα του ΝΑΤΟ) παρά τις επιμέρους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Αφετέρου ο νέος γύρος συζητήσεων που άνοιξε γύρω από το μακεδονικό, αναζωπύρωσε εθνικιστικές κραυγές και έδωσε χώρο για ακραία ιδεολογική προπαγάνδα σε όλο το φάσμα της ακροδεξιάς, από τμήματα του στρατού και της εκκλησίας μέχρι την ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής. Το γεγονός αυτό είναι επικίνδυνο όχι μόνο γιατί μετατοπίζει προς τα δεξιά την πολιτική αντιπαράθεση αλλά κυρίως γιατί ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον φασισμό να βρίσκει ευκαιρίες σύνδεσης με ευρύτερα λαϊκά ακροατήρια και να αυτοανακηρύσσεται σε εκφραστή της λαϊκής βούλησης (με την ανοχή της πλειοψηφίας του αστικού πολιτικού προσωπικού αλλά και των συμμετεχόντων σε αυτές τις διαδηλώσεις, μεταξύ αυτών και δυνάμεων της αριστεράς).

Άλλωστε η άνοδος του φασισμού δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για τις επιδιώξεις του κεφαλαίου ούτε στην Ελλάδα ούτε και διεθνώς. Αντιθέτως, ειδικά σε περιόδους όξυνσης της επίθεσης απέναντι στην εργατική τάξη, ο φασισμός αποτέλεσε χρήσιμο όπλο απέναντι στο εργατικό κίνημα.

Ως Αριστερή Συσπείρωση καταγγέλλουμε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια της 21ης Γενάρη στη Θεσσαλονίκη και της 4ης Φλεβάρη στην Αθήνα, ως ξένα και εχθρικά προς το εργατικό και λαϊκό κίνημα και αποπροσανατολιστικά και αντιθετικά με τις πραγματικές ανάγκες και τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας. Η συμμετοχή σε αυτά τα συλλαλητήρια ρίχνει νερό στο μύλο του φασισμού και ενισχύει τον σκοταδισμό και την αντίδραση, ενώ τελικά αντί να αντιπαρατίθεται με τις πολιτικές του κεφαλαίου, τις ενισχύει.

Η μόνη απάντηση για τους λαούς και των δύο κρατών είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και τις πολιτικές που επιβάλουν με στόχο την περαιτέρω εκμετάλλευση των δυνάμεων της εργασίας. Ειρηνική λύση για τους λαούς υπό την σκέπη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ρωσίας δεν μπορεί να υπάρξει. Κομβικής σημασίας είναι η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στο δικαίωμα του κάθε λαού στην αυτοδιάθεση, με σεβασμό στα σύνορα και μακριά από διχαστικές διαιρέσεις, επεκτατικές βλέψεις και πολεμικές ρητορείες που εξυπηρετούν τις ιμπεριαλιστικές τακτικές στην περιοχή. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό και τον εθνικισμό, η ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, η ανατροπή των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των συμμάχων τους είναι η μόνη διέξοδος για το κίνημα με στόχο την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών και την χάραξη ενός ενιαίου μέλλοντος χωρίς εκμετάλλευση και εξαθλίωση.

Αριστερή Συσπείρωση

Φλεβάρης 2018

εικόνα Viber 2024-01-21 16-02-37-708

book-128Περιοδικό

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ 

periodika

posterΑφίσες

afises

video-playΒίντεο

video