Το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται μια δημόσια επιχειρηματολογία που αναγνωρίζει ότι το αίτημα εξόδου της Ελλάδας από το € αποτελεί ανάγκη και προϋπόθεση για να μπορέσει η Αριστερά να συγκροτήσει μια μαζική ενωτική γραμμή ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων, με όρους εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και ρήξης με τον καπιταλισμό. Θεμέλιο αυτής της τοποθέτησης αποτελεί η εκτίμηση ότι η έξοδος από το € δεν βρίσκεται στα σχέδια μερίδων του κεφαλαίου.

Είναι όμως έτσι? Το κεφάλαιο δεν αναζητά εναλλακτικές διεξόδους απάντησης της κρίσης εντός ή εκτός €, με κοινό παρονομαστή την ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας? Η ανάγνωση μιας σειράς ισότιμων πολιτικών αιτημάτων, μαζί με την έξοδο από το €, για την αποτίναξη των πολιτικών του μνημονίου αποτελεί αγκύλωση, πρόσχημα άρνησης για συσπείρωση, υπεκφυγή?

Η απειλή εξόδου από το € στην Ελλάδα ως βήμα προς την χρεοκοπία, αποτέλεσε πράγματι βασικό εργαλείο άσκησης ιδεολογικής τρομοκρατίας, χάρη στο οποίο κατάφεραν να εναλλαχθούν στην κυβερνητική εξουσία οι 3 μνημονιακές κυβερνήσεις. Σήμερα ο εκβιασμός αυτός ομολογείται ως ανεπαρκής, ακόμα και από τα ίδια τα ΜΜΕ που φρόντισαν για την άσκησή του. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι οι πραγματικές συνέπειες «των μέτρων σωτηρίας της Ελλάδας» στους εργαζόμενους και την κοινωνία, είναι ισχυρότερες από τον φόβο του «αγνώστου» και «ανεξέλεγκτου» ενδεχομένου εξόδου από το € και την Ε.Ε..

Η κοινωνική καταστροφή του 3ου μνημονίου, οι ωμοί εκβιασμοί της τρόικας, οι ανταγωνισμοί των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, γύρω από το χρέος του Νότου της ΕΕ και η νέα Κυπριακή τραγωδία αποτελούν το πεδίο στο οποίο καλούνται να δοκιμαστούν οι στρατηγικές και τακτικές των δυνάμεων και πόλων της Αριστεράς.

1. Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ, ξεκομμένη από την ανάγκη για εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ, δεν συμβάλλει στην αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση και αποτελεί όταν συνοδεύεται από αναπτυξιακές πολιτικές με "δημόσιες επενδύσεις" και εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική υποχώρηση σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Και είναι ιστορικά λάθος να αντιμετωπίζεται ως στάδιο προς τη διαδικασία ρήξης αρχικά και αποδέσμευσης τελικά από τα δεινά της ΕΕ, ως στοιχείο ωρίμανσης του επαναστατικού υποκειμένου.

Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τις κινητοποιήσεις, τη στρατηγική και το σχεδιασμό των ΕΑΑΚ και την επόμενη ημέρα του φοιτητικού κινήματος

Η ανακοίνωση του σχεδίου «Αθηνά» από το υπουργείο παιδείας, ως σχέδιο εξορθολογισμού του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ως σχέδιο εξυγίανσης -  μείωσης των κρατικών δαπανών για τα πανεπιστήμια, σηματοδότησε την έναρξη διεργασιών μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Η άμεση και επιθετική αναίρεση της ύπαρξης ενός κομματιού της νεολαίας μέσα στο πανεπιστήμιο, καθώς και η αβεβαιότητα που ακολούθησε, πυροδότησαν τις πρώτες έντονες αντιδράσεις από μεριάς φοιτητών, κυρίαρχα στα ιδρύματα που πλήττονταν με άμεσο - υλικό τρόπο, δηλαδή σε αυτά που προορίζονταν για κλείσιμο ή συγχώνευση. Οι αντιδράσεις των φοιτητών (σε αυτές τις σχολές, και ιδιαίτερα στις σχολές στις οποίες δεν υπήρχε πρότερη παρουσία – παρέμβαση των ΕΑΑΚ), ως απάντηση στο κλείσιμο των σχολών τους, περιορίστηκαν στα στενά όρια του αυθορμητισμού και της υλικής διασφάλισης της ύπαρξης του εκάστοτε τμήματος ή σχολής, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις περιόριζε μια πιο βαθιά πολιτική ανάλυση, τόσο του ίδιου του σχεδίου «Αθηνά», όσο και συνολικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Αντίθετα, οι αντιδράσεις του καθηγητικού μπλοκ, περιορίστηκαν είτε σε καθαρά συντεχνιακές λογικές, διασφάλισης της ύπαρξής τους μέσα στον εκπαιδευτικό μηχανισμό (αντιδρώντας έτσι στο «Αθηνά»), είτε ως καλοθελητές στην εφαρμογή του σχεδίου, αφενός λειτουργώντας σαν σύμμαχοι του υπουργείου, και αφετέρου ορμώμενοι από την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων. Μέσα σε όλο αυτό το διαμορφωμένο πλαίσιο καλέστηκαν να παρέμβουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ και να θέσουν ισχυρές βάσεις για την επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος, με ανατρεπτικούς και νικηφόρους όρους.

Μετά από 5 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης και μίας σειράς από μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής, τα υπουργεία εργασίας, παιδείας και ανάπτυξης επινόησαν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το αποκαλούμενο “Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την ενίσχυση της απασχόλησης και της επιχειρηματικότητας των νέων”. Διακηρυκτικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου είναι η καταπολέμηση της ανεργίας στους νέους μέχρι 29 ετών και η ενίσχυση της απασχόλησης τους σε διάφορους τομείς.

Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο πραγματικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου απέχει κατά πολύ από τον διακηρυκτικό. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί: Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία την στιγμή που προωθούνται εκ νέου απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (η τρόικα απαιτεί 25.000 άμεσες απολύσεις μέχρι τα τέλη Μάρτη); Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία όταν το ψηφισμένο μνημόνιο επιβάλλει μία πρόσληψη στις 10 απολύσεις; Μήπως οι υψηλότεροι δείκτες ανεργίας στην ιστορία (30% και 60% για τους νέους από επίσημα στοιχεία) είναι αποτέλεσμα της ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής και των επιταγών της ΕΕ και του ΔΝΤ;