ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕ ΦΥΓΟΥΝ

όλοι στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων

ενιαίο μέτωπο ρήξης και ανατροπής της πολιτικής τους

Παρέμβαση του σ. Σπ. Κοντομάρη το Σάββατο 27/10, στην συζήτηση με θέμα:

"Ελλάδα και Ευρώπη: Από την πανεργατική αντίσταση στην ανατροπή! Για ένα εργατικό κίνημα στα χέρια των εργαζομένων"

Παρέμβαση του σ. Δ. Μπλάνα την Κυριακή 28/10, στην συζήτηση με θέμα:

"Η Αριστερά, το κίνημα, η προοπτική . "Φιλολαϊκός" καπιταλισμός ή αντικαπιταλιστική ανατροπή;"

Η συγκυρία που διανύουμε χαρακτηρίζεται έντονα από την εμβάθυνση της συνολικής επίθεσης, όπως αυτή εκφράζεται από την συγκυβέρνηση που προέκυψε από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, απέναντι σε πλατιά λαϊκά στρώματα. Στο σήμερα, ο αστικός συνασπισμός εξουσίας επιχειρεί την πλήρη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης σε οικονομικό και  κοινωνικό επίπεδο, με τον συνολικό μετασχηματισμό του καθεστώτος συσσώρευσης στην Ελλάδα, μέσω της αναίρεσης όλων των συμβιβασμών της περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού, και με την συνεχή μείωση του κόστους ζωντανής εργασίας, με την εντεινόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και με την περαιτέρω αποδιάρθρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών πρακτικών (υπό την πίεση της ανεργίας και τον φόβο απόλυσης, του εργοδοτικού δεσποτισμού και του μειωμένου κόστους εργασίας).

Αναδιάρθρωση και νόμος 4009/4076

Σήμερα όπου οξύνεται η ένταση της επίθεσης στο επίπεδο της εργασίας, εντείνεται παράλληλα η επίθεση και στο χώρο της εκπαίδευσης. Η στοχοποίηση του δημοσίου πανεπιστημίου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεμονωμένη και αυτούσια πολιτική κίνηση, καθώς εντάσσεται σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο. Ο συγκεκριμένος νόμος για την λειτουργία και τη δομή του δημοσίου πανεπιστημίου, από την μία συμπληρώνει και δίνει μία συνέχεια σε νόμους και πολιτικές κατευθύνσεις του παρελθόντος (Ε.Π.Π., νόμος για την αξιολόγηση κλπ) και παράλληλα αποτελεί την εξειδίκευση και την ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων (Μπολόνια) στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Πιο συγκεκριμένα, έρχεται σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης να εγχαράξει αυτά τα χαρακτηριστικά στον μελλοντικό απόφοιτο-εργαζόμενο, ώστε να ανταποκρίνεται και να ενσωματώνει τη νέα εργασιακή πραγματικότητα. Έρχεται να διαμορφώσει έναν εργαζόμενο πλήρως πειθαρχημένο, άμεσα εκμεταλλεύσιμο και αναλώσιμο, επαγγελματικά και εργασιακά ακατοχύρωτο, που θα εμπεδώνει τις ευρύτερες εργασιακές μεταρρυθμίσεις και χωρίς αντιστάσεις θα ενσωματώνει το κάθε μνημόνιο, την εργοδοτική τρομοκρατία και το κάθε σχέδιο πρώτης απασχόλησης για την νεολαία των 560 ευρώ, σε περίπτωση που μπορεί να βρεί δουλειά.

      ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Η κοινωνική και πολιτική συγκυρία που διανύουμε σε συνέχεια της επίθεσης των τελευταίων 3 ετών χαρακτηρίζεται από τα εξής στοιχεία:
1. Μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιούνη και τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης ο συνασπισμός εξουσίας εμβαθύνει τη συνολική επίθεση απέναντι στα λαϊκά και στα μικροαστικά στρώματα, επιχειρώντας να τροποποιήσει δραστικά το συσχετισμό δύναμης, με την περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους, με την εντεινόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και με την περαιτέρω αποδιάρθρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών πρακτικών (υπό την πίεση της ανεργίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της συμπίεσης αξίας της εργασίας). Κυρίαρχη στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου αποτελεί ο συνολικός μετασχηματισμός του καθεστώτος συσσώρευσης στην Ελλάδα με την αναίρεση όλων των συμβιβασμών της περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού.
2. Από την ευθύνη των ηγεσιών της κοινοβουλευτικής αριστεράς, την υποτίμηση της οργάνωσης του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα με στόχο την συγκρότηση κοινωνικού μετώπου αντίστασης στην πολιτικής της τρόικα και της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι σαφές ότι τα προσχήματα και οι ενστάσεις που διατυπώνονται σε αυτή την κατεύθυνση, απορρέουν από την εκτίμηση ότι είναι εφικτή η διατήρηση κάποιων ταξικών συμβιβασμών ή ακόμα και η σύναψη νέων , και από το έλλειμμα πολιτικής βούλησης για συνολική ρήξη με το συνασπισμό εξουσίας και το κεφάλαιο.
Την ίδια στιγμή, η επαναστατική αριστερά δεν έχει κατακτήσει την απαραίτητη δυναμική για να επιβάλει ένα σχέδιο αντικαπιταλιστικής διεξόδου στη κρίση, παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να επηρεάσει και να μετατοπίσει το πεδίο συζήτησης και πολιτικής πάλης (έξοδος από το ευρώ και την ε.ε, διαγραφή χρέους, κρατικοποιήσεις, αποκατάσταση μισθών).
Ο κατακερματισμός των δυνάμεων της Αριστεράς σε (τουλάχιστον) τρία πολιτικά σχέδια, χωρίς την καθαρή ηγεμονία κάποιου πάνω στα άλλα, αποτυπώνεται και στην παρέμβαση μέσα στο εργατικό και Λαικό κίνημα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην αναπτύσσονται ταξικοί και λαικοί αγώνες αντίστοιχοι με το μέγεθος της καπιταλιστικής επίθεσης, αλλά και να διαθέτουν έλλειμμα γενικής πολιτικής ρήξης, αμφισβήτησης της ηγεμονίας της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησής της,