ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 10/10, 19:00 ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ!

Κλείνοντας πλέον 2 χρόνια από το νέο αιματοκύλισμα του Παλαιστινιακού λαού, από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι μπροστά στα κέρδη του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, δεν υπάρχει κανένα «φρένο» και κανένας ενδοιασμός. Οι σφοδρές συγκρούσεις στη Λωρίδα της Γάζας, οι συνεχόμενοι βομβαρδισμοί, ο νέος εποικισμός της Δυτικής όχθης από Ισραηλινούς και οι επιχειρήσεις «Άρματα του Γεδεών» από τις Ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις, αφήνουν πίσω τους τουλάχιστον 400.000 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες, παιδιά διαμελισμένα, οικογένειες διαλυμένες και μια πόλη της οποίας τα ερείπια είναι βγαλμένα από κάποια δυστοπική ταινία.

Tι είναι μια εργάσιμη ημέρα;»

Πόσος είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του το κεφάλαιο επιτρέπεται να καταναλώνει την εργατική δύναμη που πληρώνει την ημερήσια αξία της;

Πόσο μπορεί να παραταθεί η εργάσιμη ημέρα πέρα από το χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπαραγωγή της ίδιας της εργατικής δύναμης;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα, όπως είδαμε, το κεφάλαιο απαντάει: η εργάσιμη ημέρα αριθμεί καθημερινά 24 ολόκληρες ώρες, εκτός από λίγες ώρες ανάπαυσης, που χωρίς αυτές η εργατική δύναμη είναι απολύτως ανίκανη να επαναλάβει την υπηρεσία της. Πρώτα - πρώτα είναι αυτονόητο πως σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ο εργάτης δεν είναι τίποτ’ άλλο από εργατική δύναμη, ότι επομένως όλος ο χρόνος που διαθέτει είναι φύσει και νόμω χρόνος εργασίας και γι’ αυτό ανήκει στην αυτοαξιοποίηση του κεφαλαίου. O χρόνος για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών, για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων, ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος της Kυριακής  ­κι ας είναι στη χώρα που γιορτάζουν ακόμα και το Σάββατο­ όλα αυτά είναι καθαρή ανοησία!Το κεφάλαιο όμως, με το απεριόριστα τυφλό πάθος του και με την πείνα δράκου για υπερεργασία, σπάει όχι μόνο τα ηθικά, μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας. Σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος. Ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός. Τσιγκουνεύεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για το φαγητό (...) Τον υγιεινό ύπνο που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωικής δύναμης, τον περιορίζει το κεφάλαιο σε τόσες ώρες απονάρκωσης, όσες είναι οπωσδήποτε απαραίτητες για να ξαναζωντανέψει ένας απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός. («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 277 – 279)

Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το δηλητήριο του φασισμού επιχειρεί να επιστρέψει, σε μία περίοδο που διεθνώς η οικονομική κρίση βαθαίνει και η ακροδεξιά ρητορεία βρίσκει όλο και περισσότερο γόνιμο έδαφος. Αυτό άλλωστε αποκρυσταλλώνεται από τις αυξανόμενες οργανωμένες ρατσιστικές επιθέσεις, τα πογκρόμ και τη δράση φασιστικών ομάδων ανά γειτονιές της χώρας.