Η παρέμβαση της Αριστερής Συσπείρωσης στο 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες! Καμία ανοχή στην κρατική καταστολή! Έξω τώρα από την Ε.Ε. που ως γνήσιος αστικός μηχανισμός εξυπηρετεί τα οφέλη του κεφαλαίου εις βάρος όλων των κοινωνικά  αδύναμων.

Η πολιτική συγκυρία που διανύουμε καθορίζεται από την κοινωνική καταστροφή του μνημονίου, την ανεργία, τη διάλυση κάθε κοινωνικής υποδομής και παροχής, την επίθεση του κεφαλαίου στα κατώτερα και μεσαία στρώματα και κυρίως στην εργατική τάξη. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου και η ρατσιστική της πολιτική,  ευνοούν την ανάδειξη ραστιστικών και φασιστικών ρευμάτων και πρακτικών, παρά τη δήθεν «αντιφασιστική» ρητορική. Τα φαινόμενα αυτά δεν εμφανίστηκαν εν μία νυκτί, αποτελούν την εξέλιξη της ασυδοσίας της ελληνικής αστικής τάξης και την ενίσχυσή της από το κράτος σε όλη την περίοδο του οικονομικού θαύματος, της Ολυμπιάδας και των Μεγάλων έργων, των εκατοντάδων νεκρών της εργατικής τάξης στα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων και των τραπεζών, του «εκσυγχρονισμού» στην αγροτική παραγωγή και βιομηχανία με τα αναλώσιμα εργατικά χέρια, την κατάργηση της εργασίας με δικαιώματα για τους εργαζόμενους, τη διάλυση της εργατικής τάξης με τους «νόμιμα παράνομους» εργάτες.

 Διαβάστε ΕΔΩ την συνέχεια στο .pdf 

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΩΚΩΜΕΝΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Ι.Ν.

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

Στις 15 Ιουνίου η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να σπείρει το φασιστικό της δηλητήριο στη πόλη της Θεσσαλονίκης, μέσω της συγκέντρωσης της στη μνήμη του μεγαλέξανδρου. Πρόκειται για μια κινητοποίηση που διοργανώνει γραφικά κάθε χρόνο και καταφέρνει να μαζέψει ελάχιστους φασίστες, αλλά πάντα αποτελεί πρόκληση για το λαό της πόλης. Η χυδαία προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να συγκεντρωθεί σε σημείο πολύ κοντά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης -σε μια πόλη που δεν έχουν κατορθώσει να πραγματοποιήσουν κεντρική εκδήλωση ή συγκροτημένο πογκρόμ εναντίον των μεταναστών- βρήκε τη δυναμική της απάντηση από αντιφασιστικές συλλογικότητες, αριστερές και αναρχικές οργανώσεις που άμεσα πραγματοποίησαν αντιφασιστική συγκέντρωση απέναντι από την πλατεία Δυρραχίου, όπου θα μαζεύονταν οι χρυσαυγίτες.

Το αποτέλεσμα των εκλογών όπως τελικά διαμορφώθηκε εμφανίζει πολλά αντιφατικά στοιχεία. Η εκτίμηση είναι ότι παρά τις αρκετές θετικές πλευρές του αποτελέσματος και ενώ καταγράφεται μια σαφής αμφισβήτηση της πολιτικής του κεφαλαίου, σε αυτή τη καμπή της ταξικής πάλης αυτή η αμφισβήτηση δε μεταφράζεται στο σχηματισμό ευρέων πολιτικών και κοινωνικών μπλοκ έτοιμων να αμφισβητήσουν έμπρακτα την ηγεμονία της αστικής τάξης και του σχεδίου της.

Στο επίπεδο του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού:

1. Το κυβερνητικό μπλοκ, καταγράφει μία σαφή ήττα, με σημαντική πτώση των ποσοστών τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά ως πολιτικό σχέδιο εξακολουθεί να καταγραφεί μία σημαντική δυναμική, εντελώς αναντίστοιχη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και του τρόπου με τον οποίο αυτή εκφράζεται σε επίπεδο καθημερινότητας. Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί προβλήματα στον συνασπισμό εξουσίας ως προς την ένταση της συνέχειας των μεταρρυθμίσεων, αλλά δεν δημιουργεί την αποσταθεροποίηση που θα λειτουργούσε ανασταλτικά ως προς την ολοκλήρωση των βραχυπρόθεσμων μέτρων (π.χ. ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις). Παράλληλα η ανάδειξη μορφωμάτων όπως το ΠΟΤΑΜΙ αλλά και η εκλογική άνοδος του ΛΑΟΣ δημιουργούν «μαξιλαράκια ασφαλείας» για το πολιτικό σύστημα και εκ των πραγμάτων πιέζουν προς τα δεξιά, όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύνολο του επίσημου πολιτικού σκηνικού. Η εκλογική (αλλά και ουσιαστικά πολιτική) διάλυση της ΔΗΜΑΡ, αποτέλεσμα της συμμετοχής της στη συγκυβέρνηση, λειτουργεί επίσης σταθεροποιητικά, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, για το κυβερνητικό κέντρο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Η διάσωση του ΠΑΣΟΚ, μέσω του μορφώματος της ΕΛΙΑΣ, επιβεβαιώνει την ισχύ της πρόσβασης στον κρατικό μηχανισμό και τα παράγωγα που αυτή επιφέρει, και αποτελεί στην παρούσα φάση μία επιτυχία του κεφαλαίου και των κέντρων εξουσίας. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίνοντας τις εκλογές ως σημείο συμπύκνωσης και αποτύπωσης πολιτικών σχεδίων, τα συμπεράσματα είναι αντιφατικά αλλά με κυρίαρχο ένα αρνητικό πρόσημο στον βαθμό που παρατηρείται μια σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού (με την έννοια της εδραίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ως κυρίαρχη και μοναδική εναλλακτική επιλογή και του παράλληλου καναλιζαρίσματος της κοινωνικής δυσαρέσκειας προς αυτόν) και δεν καταγράφεται ήττα του κυρίαρχου πολιτικού σχεδίου της αστικής τάξης (παραμονή στην Ε.Ε. και το Ευρώ). Αποτυπώθηκε, μεν, μία φθορά του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας και των πολιτικών εκπροσώπων του, αλλά όχι τέτοιας έντασης ή δυναμικής που να σηματοδοτεί μία αποσταθεροποίηση του ή πολύ περισσότερο την στροφή του λαϊκού παράγοντα προς πολιτικά σχέδια επικίνδυνα για την ηγεμονία του κεφαλαίου στο εσωτερικό της Ελλάδας (παρότι παρόλα αυτά φαίνεται να εδραιώνεται μία κοινωνική δυναμική αμφισβήτησης όψεων αυτής της ηγεμονίας η οποία όμως ούτε ομοιογενής είναι, ούτε έχει ως δεσπόζουσα την ανατρεπτική προοπτική).