Ένα χρόνο πριν, η εφημερίδα της Αριστερής Ανατροπής ως όργανο της Αριστερής Συσπείρωσης, στο πρώτο της τεύχος επιχειρούσε τη δική της συμβολή στην κατεύθυνση του διαλόγου και των πρωτοβουλιών για την οικοδόμηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα θέτει τη στρατηγική της ρήξης και της ανατροπής με την κυρίαρχη αστική στρατηγική.
Η κοινωνική συγκυρία φέρνει τα 40 χρόνια από τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου να ορίζονται σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σημείο όπου απαιτείται περισσότερο παρά ποτέ στη σύγχρονη ιστορία η εισβολή με δυναμικό τρόπο του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, το σφράγισμα των πολιτικών εξελίξεων, την ανατροπή των σχεδιασμών της αστικής εξουσίας.
Η εποχή της μνημονιακής εξαθλίωσης στην Ελλάδα πλέον χαρακτηρίζεται από τις μεταβολές στο πολιτικό επίπεδο που ανταγωνίζονται σε βάθος και ένταση τις μεταβολές στο κοινωνικό οικονομικό πεδίο. Τις μεταβολές που αποτυπώνονται στη σφαίρα της παραγωγής και της εργασίας και πάντοτε σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και προκαλούνται από τις σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Στρατηγική που αποτελεί το μοναδικό Σχέδιο καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση.
Στο φόντο αυτό, η κεντρική επιλογή της αστικής τάξης, που βρίσκεται σε συμφωνία και όχι σε αντίθεση με τις επιταγές της τρόικας που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχηματισμών, περιλαμβάνει πλέον και τη βαθιά μεταβολή του πολιτικού συστήματος. Επιχειρεί να επιδράσει με καταλυτικό τρόπο στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και να την καθορίσει επιτυγχάνοντας τη μετατόπιση και ενσωμάτωση των πολιτικών δυνάμεων, ή στοχευοντας τις πολιτικές διαφοροποιήσεις και τοποθετώντας τες στο πολιτικό περιθώριο και άκρο.
Η έκδοση του τρίτου τεύχους της Αριστερής Ανατροπής, έρχεται σε μία συγκυρία έντονων και πυκνών πολιτικών εξελίξεων, με την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει ακόμη περισσότερο και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές να εντείνουν και να μεγιστοποιούν την επίθεσή ενάντια στα εργαζόμενα στρώματα, από την μία πλευρά, αλλά και τις διεργασίες στο εσωτερικό του κινήματος να πληθαίνουν και να αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο βάθος και αποφασιστικότητα από την άλλη.
40 χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από το ιστορικό σημείο καμπής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973, και περισσότερο από ποτέ η ουσιαστική τομή που δημιούργησε, δηλαδή η εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο και ο καθορισμός των πολιτικών εξελίξεων από τον λαϊκό παράγοντα, δεν είναι απλά επίκαιρη, αλλά αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση και την νικηφόρα προοπτική του κινήματος. Η συμπύκνωση των αιτημάτων της εξέγερσης του ’73 στο σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», βρίσκει απόλυτη έκφραση στις σημερινές ανάγκες του λαού και της νεολαίας, στους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των φοιτητών, των μαθητών και της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού, που οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και η νεολαία, καταφέρνουν οι μεν να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια και καταπίεση της πραγματικότητας που τους εξαναγκάζει να βιώνουν η καπιταλιστική κοινωνία και η δε νεολαία να αμφισβητήσει με δημιουργικό τρόπο τα καλούπια της κοινωνίας και της πραγματικότητας για την οποία την προορίζουν. Ο συνδυασμός των δύο αυτών δυναμικών που δημιουργούνται αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο παρόν που πραγματώνεται αλλά και στο μέλλον.
Μια τέτοια στιγμή αποτελεί και η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Μια στιγμή κορύφωσης της ταξικής πάλης στη χώρα μας που όμοιές της μπορούν μόνο να αναζητηθούν κατά τη διάρκεια του μεγαλειώδους ΕΑΜικού κινήματος και της εποποιίας του ΔΣΕ. Στίγμα τόσο έντονο που διαπερνάει ακόμα εντονότατα τη σημερινή εποχή με τους αστούς να προσπαθούν αγωνιωδώς να κλείσουν τους "ανοιχτούς λογαριασμούς" τους μαζί του σε κάθε ευκαιρία και να αποτυγχάνουν διαρκώς εδώ και 4 δεκαετίες. Στίγμα που αποτυπώνει την διαχρονικότητά του ακόμα και στα συνθήματα του τότε για «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», που σήμερα παραμένουν εξίσου επίκαιρα.
Στις σημερινές συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής κρίσης και της σαρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, επιτακτικά προβάλλει και μάλιστα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, η ανάγκη της ανατροπής του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας και η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από τα δεινά του καπιταλισμού και την εκμετάλλευση.
Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ζουν σήμερα τον εφιάλτη και αντικρίζουν το πρόσωπο του πιο βάρβαρου και απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννάει κρίσεις, φτώχεια, εξαθλίωση, εκατομμύρια ανέργους. Ενός συστήματος που στερεί στην πλατειά πλειοψηφία βασικά ανθρώπινα αγαθά και δικαιώματα, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, η Δημόσια εκπαίδευση, το δικαίωμα στη στέγη, το φαητό, το δικαίωμα στη ζωή.
Σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιάζουν και επιταχύνουν τη νομοτέλεια της κοινωνικής αλλαγής επιτακτικά προβάλλει σήμερα η ανάγκη μιας άλλης πολιτικής παρέμβασης στην κοινωνία. Μιας παρέμβασης που ανοιχτά θα θέτει στους εργαζόμενους και το λαό το ιδιαίτερα επίκαιρο δίλλημα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ?
Επιτακτικά προβάλλει η ανάγκη συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου που είναι προϋπόθεση και η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα αλλά και για τον κοινωνικό ανασχηματισμό, την επαναστατική αλλαγή και κυριαρχία των δυνάμεων της εργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Το τελευταίο διάστημα διεξάγεται μία προσπάθεια από την πλευρά της δικομματικής κυβέρνησης να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, μέσω των διώξεων στελεχών της Χρυσής Αυγής, και να αποδυναμώσει την αντιφασιστική πάλη του λαϊκού κινήματος. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να επιβάλει, πρωτίστως ιδεολογικά, τη λογική των «δύο άκρων» βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιζόμενους Συνδικαλιστικούς Φορείς και την Αριστερά με τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και να παρασύρει την πολιτική συζήτηση μακριά από τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού λόγω της μνημονιακής πολιτικής τους, τα οριζόντια μέτρα που πλήττουν μιά σειρά από κλάδους και το νέο μνημόνιο το οποίο ετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα.